Fálkinn - 30.11.1960, Blaðsíða 24

Bíll Stephens Bell skrikaði í beygj-
unni á þvengmjóum veginum. Það ýlfr-
aði í votum hemlunum, þegar hann forð-
aði bílnum frá að renna út af. Eld-
ingarnar dönsuðu milli skýjanna.
Stephen ók þungbúinn áfram í aus-
andi rigningunni, en svo komu elding-
arnar aftur og voru nú nær en áður,
svo að hann afréð að nema staðar á
fyrsta gististað, sem fyrir yrði. Honum
þótti of áhættusamt að halda áfram
alla leið til Carlshead í svona veðri.
Það lá við að hann væri kominn fram
hjá í myrkrinu, er hann grillti í lágt
steinhús spölkorn frá veginum. Hann
reyndi að lesa nafnið gegnum rúðuna,
sem rigningin buldi á. Travallers Rest!
Hann ók bílnum fast upp að dyrunum
og hljóp inn í dyrnar.
Hann sá í dimman gang, er hann opn-
aði og kona kom fram úr myrkrinu.
— Við erum ekki búin að opna ennþá,
sagði hún.
— Ég ætlaði ekki að spyrja um veit-
ingar, sagði hann. — Ég þarf að fá her-
bergi í nótt.
— Herbergi. Nei, það er víst ekki
hægt.
— Þetta er gistihús — er ekki svo?
— Jú, en .... Pabbi. Það er ungur
maður hérna, sem er að biðja um gist-
ingu í nótt.
Gestgjafinn — Stephen komst seinna
að því, að hann hét Briggs — kom
fram, staðnæmdist og glápti á gestinn.
— Herbergi, endurtók hann. — Við tök-
um sjaldan á móti fólki til gistingar.
Það er ekki langt héðan til Carlshead,
eins og þér vitið. Þér fáið betri gist-
ingu þar. Við höfum ekki heitt vatn í
herbergjunum hérna.
— Heyrið þér, sagði Stephen. — Ég
kemst ekki lengra í þessu óveðri. Ég
þarf ekkert nema svolítinn matarbita,
herbergi til að sofa í og skýli fyrir bíl-
inn.
— Bílinn! Ég heyrði ekki að þér kom-
uð akandi ....
— Það heyrist ekkert fyrir óveðrinu.
Jæja, fæ ég að vera?
— Jæja, við segjum það þá. Clarie,
taktu til í herberginu handa herra .... ?
— Bell, heiti ég.
— .... herra Bell, og náðu í eitt-
hvað handa honum að borða. Dugar
yður að fá steikt flesk og egg, herra
Bell?
— Ágætt, sagði Stephen. — Ég ætla
að ná í handkoffortið mitt, og svo ætla
ég að biðja yður að gera svo vel að
segja mér hvar bílaskýlið er. Það er
fullt af sýnishornum í aftursætinu.
— Einmitt, — svo að þér eruð þá
sölumaður, ha? Akið þér oft imi þess-
ar slóðir?
— Ég á sjálfsagt eftir að gera það.
Þetta er fyrsta ferðin mín hérna.
Stephen snaraðist út í óveðrið. Gest-
gjafinn beið hans, er hann kom inn
aftur með koffortið.
— Jæja, herra Bell. Við ökum baka-
til við húsið.
Hlaðið bak við húsið var eitt forar-
24 FÁLKINN
ÁSTARBRÉF SEM
dýki, en vagnskýlið var þurrt. Þegar
Stephen kom út úr bílnum, sá hann
annan bíl standa þar.
— Þetta er bíllinn minn, sagði gest-
gjafinn, — en hann er bilaður. Ég nota
hann varla hvort sem er, meðan veðrið
er svona.
Gestgjafinn hvarf síðan inn í vínstúk-
una, en Stephen varð eftir hjá stúlk-
unni. Allt í einu tók hann eftir að hún
var að stelast til að taka eftir hverri
hreyfingu hans. Það fór hrollur um
hann. Hann hugsaði sér að hann skyldi
komast af stað undireins í birtingu í
fyrramálið.
— Gæti ég fengið að setjast einhvers-
staðar til að skrifa? spurði hann.
— Sjálfsagt. Það er svolítil skrifstofa
hérna, sagði hún hreykin og sýndi hon-
um inn í litla, kalda kompu á efri hæð-
inni. Olíulampi stóð á skrifborðinu. Hún
kveikti á honum og fór svo út.
Honum var léttir að því að sjá hana
fara. Honum hafði fundizt svo óhugnan-
legt, þegar hún var að gjóta til hans
augunum í laumi. Honum leizt ekki á
gamla manninn, föður hennar, heldur.
Hann einsetti sér að sofa með veskið
sitt undir koddanum og læsa vandlega
að sér — ef nokkur lykill væri þá í
skráargatinu.