Fálkinn - 14.12.1960, Blaðsíða 16

HULDUKONA BIÐUR UM FAR
Fyrir tuttugu og þremur árum — eða
nánar tiltekið sumarið. 1937, vann ég
á skrifstofu í Reykjavík. Þetta var í
fyrsta sinn sem ég dvaldi í höfuðstaðn-
um yfir sumartímann, því venjan var,
að ég færi norður til minna heimkynna
með vordögunum, en kæmi suður með
haustinu. Því var það, að þetta um-
rædda sumar, dvaldi hugurinn löngum
stundum norður í Öxarfirði. Ég hugs-
aði þá oft um yndisstundir æskuáranna,
en þær minningar voru mér dýrmætar.
Eitt af því, sem ég skemmti mér við
á unglingsárunum heima, var að veiða
silung í ám og vötnum, þegar sumri
tók að halla. Þá mátti heita að allar
ár, vötn og lækir í sveitinni væru auð-
ugar af silungi, stórum og smáum. En
á styrjaldarárunum — 1914—18 — voru
veiðarnar sóttar mjög fast, bæði af mér
og öðrum, og það hafði sínar afleið-
ingar. Eftir 1920 fór silungurinn alvar-
lega minnkandi í ánum, og nú var svo
komið, að veiðin var víðast orðin sára-
lítil. Mér flaug því í hug, hvort ekki
mundi vera tiltök að bæta úr þessu
með fiskirækt og öðrum skynsamlegum
ráðstöfunum, sem miðuðu að því, að
auka silunginn í ánum. Um þetta hugs-
aði ég mikið, unz ég tók það ráð, að
skrifa Ólafi á Hellulandi, sem þá var
fiskiræktarráðunautur, og spyrjast fyr-
ir um það, hvort hann mundi vera fá-
anlegur til að mæta á fundi í Öxar-
firði þá um sumarið, þar sem þetta mál
yrði tekið fyrir og rætt ýtarlega. Ólaf-
ur tók þessu vel, sem hans var von
og vísa. Þá skrifaði ég hreppsnefndar-
oddvita Öxarfjarðarhrepps og sagði hon-
um frá hinum góðu undirtektum Ólafs
og bað hann að undirbúa fundinn og
boða hann. Þetta gekk allt að óskum.
Ég man ekki betur en að fundurinn
væri ákveðinn 12. sept.
Eftir þetta var ég staðráðinn í því,
að fara norður í Axarfjörð og sitja um-
ræddan fund. En í þá daga var ekki
eins auðvelt að ferðast og nú á dögum.
Vegirnir voru svo stórgrýttir, ósléttir
og illir yfirferðar, að það var með hörku-
brögðum, að maður gat komizt á bif-
reið á tveimur dögum þá leið, sem nú
er leikur að fara á einum degi. Sér-
staklega var Hvalfjarðarvegurinn ill-
ræmdur á þeim árum. Og enn í dag
fyllist hugur minn hryllingi, þegar ég
hugsa um ferðalag mitt kringum Hval-
fjörð 1 þá daga.
Ég átti gamla Chevrolet-fólksbifreið,
litla og létta, og ákvað ég að fara á
henni norður. En eigi vildi ég taka far-
þega, því að ég treysti ekki bifreiðinni
meira en svo á hinum vondu vegum,
og hugsaði sem svo, að ef bifreiðin bil-
aði á leiðinni, væri bezt að þeir erfið-
leikar og tafir lentu á mér einum, en
ekki öðrum.
Það er svo skammt af því að segja,
að ég lagði af stað síðla dags hinn 8.
sept., og hugsaði mér að komast að
Hvanneyri um kvöldið, sem ég og gerði.
Síðasti maðurinn, sem ég átti tal við,
áður en ég lagði af stað, var góðvinur
minn, H. J. Hólmjárn forstjóri. Hann
óskaði mér góðrar ferðar, sem ég og
þakkaði, því að ég hugsaði sem svo,
að ekki mundi af veita, enda reyndust
hinar góðu óskir Hólmjárns mér betri
en engar. I einu orði sagt, gekk öll
ferðin að óskum. En í upphafi þessarar
ferðar kom fyrir mig atvik, sem mér
hefur alltaf þótt næsta furðulegt og
með öllu gjörsamlega óskiljanlegt. Þar
sem margur hefur gaman af að heyra
sagt frá dularfullum atburðum, skal ég
nú greina frá þessum fyrirburði, sem
mér er ennþá eins minnisstæður og að
hann hefði skeð fyrir nokkrum dögum.
Nokkru fyrir ofan Grafarholt er dá-
lítið vatnsfall, sem ýmist er nefnt Lamb-
hagalækur eða Korpúlfsstaðaá. Sumir
nefna ána Úlfarsá, en ekki hef ég hug-
mynd um hið rétta nafn árinnar. En
það skiptir engu máli í þessu sambandi.
En nú er það af ferð minni að segja,
að þegar ég nálgast brún á læk þess-
um, sá ég hvar kvenmaður stóð við
brúna og gaf mér merki um að stöðva
bifreiðina. Ég opnaði bifreiðina og bauð
henni sæti, en spurði jafnframt hversu
langt hún ætlaði. Hún gaf næsta lítið
út á það, og lét ég það gott heita, þvi
að ég hugsaði sem svo, að stúlkukindin
mundi gjöra mér aðvart, áður en hún
ætlaði að stíga út úr bifreiðinni. Nú
fór ég í laumi að gefa stúlkunni nokkr-
ar gætur, því að mér fannst hún eitt-
hvað undarleg. En ekkert lét ég það
þó á mig fá, því að á þeim árum var
ég ekki að setja fyrir mig smámuni.
En geðfelld var hún ekki. Hún var vel
í meðallagi há, frekar grönn og hold-
skörp og ekki fríð í andliti, en mæðu-
svipurinn á andlitinu átti nokkurn þátt
Frh. á bls. 32
Benjamín Sigvaldason skrifar hér fyrir
FÁLKANN frásögn af sönnum atburði.
16 FALKINN