Fálkinn - 14.12.1960, Blaðsíða 28

Framhaldssaga eftir Patricia Fenwick
STJÖRNUHRAP
í TRÚNAÐI.
Þetta er fyrsta samkvæmið mitt, sagði Irena glaðlega, er
hún settist við borðið.
Coral horfði hugsandi á hana. — Þú hefur sjálfsagt oft
átt heima í gistihúsum á Englandi, sagði hún.
Irenu varð hugsað til leiguherbergisins síns og hló. —
Nei, það er öðru nær. Skrifstofustúlkur hafa ekki efni á að
búa í gistihúsum. Ég átti heima í leiguherbergi.
— Ég átti við eftir að þið giftust, sagði Coral.
— Við giftumst sama daginn sem við fórum á skipsfjöl,
sagið Irena. Coral horfði á hana yfir borðið og augnaráðið
varð annarlegt. — Já, einmitt, ég skil, sagði hún. Svo þagði
hún um stund, eins og hún þyrfti að melta þessa frétt. Sneri
sér svo að Hugh og fór að tala um eitthvað annað, — ýmis-
legt, sem hafði gerzt meðan hann var að heiman. Hún nefndi
sameiginlega kunningja með nafni og sagði fréttir af þeim.
Irena kannaðist við ýms þessi nöfn, eftir samtölin við Vale-
rie og Bill. Hún reyndi að taka þátt í samtalinu með því
að skjóta inn spurningum við og við, og áður en Hugh gafst
tími til að svara, hafði Coral jafnan komið með eitthvert
svar út í hött. Hún var ekki beinlínis ósvífin, en svaraði
þannig, að Irene gafst upp við að spyrja frekar.
Coral mundi vafalaust fara þegar borðhaldinu lyki, og
þá mundi Hugh ekki reyna að halda í hana, hugsaði Irena
með sér. En Coral sýndi ekkert fararsnið á sér. Þvert á
móti lét hún sem hún væri heima hjá sér. Það hefði frekar
mátt halda, að hún væri húsmóðirin og Irena gesturinn.
Hún var bæði fyndin og gamansöm, en hvað sem því leið
þá varð því ekki neitað, að það var hún, sem átti kvöldið,
sem Irena hafði vænzt sér svo mikils af .... og það var
Hugh að kenna.
Það þótti Irenu verst, að Hugh skyldi hafa haldið í Coral
— fengið hana til að vera.
Klukkan var orðin tíu, þegar Coral stóð upp og myndaði
sig til að fara — og þá var það Hugh, sem hún sneri sér að
— ekki Irena.
— Jæja, Hugh — ætli það sé ekki bezt að reyna að kom-
ast heim.
Irena stóð upp, hana hitnaði í kinnarnar.
-—- Það var gaman að hafa þig hérna — og hjartans
þakkir fyrir alla hjálpina. Ég er viss um, að ég kemst af
án þess að þurfa að níðast frekar á þér. Og til að láta sjá
að hún væri húsmóðirin en Coral gestur, fylgdi hún henni
inn í svefnherbergið, þar sem hún hafði lagt yfirhöfnina sína.
Hún horfði á Coral, sem tók nú upp farðadósina sína og
fór að méla á sér nefið. Coral sneri baki við henni, en Irena
sá andlitið á henni í speglinum, og henni sýndist þetta and-
lit vera allt annað en vingjarnlegt. En óvildin var horfin á
næsta augnabliki, er Coral tók upp vararoðann.
Til þess að segja eitthvað, sagði Irena það fyrsta, sem
henni datt í hug.
—- Þetta er ljómandi fallegt herbergi. Mér þykir svo vænt
um, að það skuli vera grænt og hvítt. Grænt er uppáhalds-
liturinn minn.
Coral málaði varirnar dökkrauðar. Hún sneri sér ekki frá
Hún var bæði fyndin og gamansöm, en hvaö sem því
leið þá var því ekki neitað, að það var hún, sem átti
kvöldið, sem Irena hafði vænzt sér svo mikils af...
28 FALKINN
speglinum, meðan hún svaraði: — Já, Diana hefur alltaf
þótt smekkvís á herbergjaskipun.
Irena endurtók nafnið án þess að vita hvað hún sagði: —
Diana?
Coral leit við með afsökunarsvip. Hún sagði: — Æ, góða,
þetta var ófyrirgefanlegt smekkleysi af mér. Ég sagði það
í hugsunarleysi. Svo þagði hún augnablik, en bætti svo við:
— En ég geri ráð fyrir, að Hugh hafi sagt þér það?
— Sagt mér hvað? spurði Irena, sem botnaði ekki í neinu.
— Góða mín — um trúlofun hans og Diönu, vitanlega.
Hún horfði spyrjandi á hana. — Ætlarðu að segja mér, að
hann hafi ekki minnzt á það? Það er ekki nema mánuður
síðan hún sagði honum upp.
Irena ætlaði að fara að segja: — Það er ómögulegt ....
en orðin dóu á vörunum á henni. í huganum var hún kom-
in í skrifstofu Mervyn Motors daginn sem hún lagði flug-
póstbréf, áritað „Einkamál“, frá Rio efst á bréfabunkann
til Hugh. Hún mundi, að kvenhönd var á bréfinu — og þegar
Hugh hafði lesið það, var hann drungalegur og áhyggju-
fullur. Þó að hann væri nýbúinn að fá sölustjórastöðuna í
Rio, var hann áhyggjufullur og miður sín allan þann dag,
og hún hafði verið að velta fyrir sér, hver ástæðan gæti
verið. En núna, þegar hún hlustaði á Coral, datt henni i
hug hvort þetta flugpóstsbréf hefði ekki verið ástæðan.
— Diana er dóttir sir Robert Charteris, sagði Coral. -—
Hún trúlofaðist Hugh í sumar. Þau ætluðu að giftast áður
en hann færi til Englands, en svo datt Diana niður stiga
og handleggsbrotnaði. Það gerðist aðeins tíu dögum áður en
brúðkaupið átti að verða. Þetta var ekki alvarlegt beinbrot,
en hún kunni ekki við að fara í brúðkaupsferð með hand-
legginn í gipsi, en af því að Hugh gat ekki frestað ferð-
inni, var brúðkaupinu frestað í staðinn.
— Ég skil, sagði Irena dræmt. Coral brosti til hennar.
— Það er betra fyrir þig að vita staðreyndirnar, sagði
hún vingjarnlega. — Þú hittir vafalaust Diönu innan skamms,
og þá væri leiðinlegt fyrir þig ef þú vissir ekki neitt.
— Já, auðvitað. Þakka þér kærlega fyrir, að þú sagðir
mér það, sagði Irena ósjálfrátt.
— HÚN ER ÁSTFANGIN AF ÖÐRUM.
Irena hélt, að sagan væri búin, en það var að sjá að Coral
vildi, að hún vissi allt sem gleggst um þetta.
Hún hélt áfram og talaði lágt, svo að Hugh skyldi ekki
heyra til hennar inn í stofuna, en hann hafði opnað útvarp-
ið og beið eftir að þær kæmi aftur. — Diana varð skotin
í öðrum, eftir að hann fór, skilurðu. Og nú er hún gift hon-
um. Það gerðist í flýti og var ákaflega rómantískt. Þau
voru gift þegar Diana skrifaði Hugh, — en Grant er líka
skelfing bráðlátur maður.
— Grant? hváði Irena svo ákaft að Coral varð hissa.
— Hann heitir Grant Summers.
Það var þá þess vegna, sem Hugh hafði orðið svo fár við
og þegjandalegur, þegar nafn Grant Summers var nefnt,
hugsaði Irena með sér. Það var þess vegna, sem hann var
svo þurr við Brian, sem var aðstoðarmaður Summers. Nú
skildi hún margt, sem hún hafði ekki skilið áður.
Hún sagði hægt: — Þau eiga heima úti á Ilha das Pedras,
er það ekki?
— Jú, sagði Coral. Hún horfði fast á Irenu um stund og
sagði svo: — Ég mundi ekki minnast neitt á þetta við Hugh,
ef ég væri í þínum sporum. Ég hefði kannske ekki átt að
minnast á þetta við þig, úr því að hann gerði það ekki sjálf-
ur, en mér fannst það ekki rétt, að þú fengir ekki að vita
um það. Ég meina .... allir vissu, að hann og Diana voru
trúlofuð, þegar hann fór til Englands, og á svona stað vekur
brúðkaup, sem haldið er svona stuttu á eftir, óhjákvæmi-
lega umtal.
— Já, það gerir það sjálfsagt,“ sagði Irena. Valerie hafði
vitað um trúlofun Hughs, hugsaði hún með sér. Það var
þess vegna, sem hún hafði orðið svo forviða, þegar hann
kynnti Irenu fyrir henni sem konuna sína. Meðan Valerie
var í Englandi hafði hún auðvitað ekki frétt um hjónaband
Diönu og Grants Summers eða um flugpóstbréfið, sem hafði