Fálkinn - 14.12.1960, Blaðsíða 32

JÓLABÆKUR AORBRA
Örn Snorrason:
tslandssöguvísur
Gefið börnunum bók þessa, sem mun létta þeim lestur íslandssögunn-
ar og gera hana skemmtilegri. Hver gleymir þessu ártali eftir vísulestur?
Stormar æddu illra mátta
Eggert kvaddi fósturjörð
1768
sökk hann oní Breiðafjörð.
Elínborg Lárusdóttir:
Sól i hádofjisstað
Söguleg skáldsaga frá 17. öld, er gerist
norðanlands. Persónurnar eru að nokkru sann-
sögulegar, þótt nöfnum sé breytt, svo og at-
burðir ýmsir. Það fer ekki á milli mála, að
sögufróðir menn kenna þar menn og atburði.
Sjaldan eða aldrei hefur höfundi tekizt betur. Persónur verða ljóslifandi,
lesandi fylgist með lífi þeirra og kjörum, skynjar anda þess aldarfars, sem lýst
er, og finnur anda hins komandi tíma.
Prófessor Björn Magnússon:
Ættir Síðupresta
í bókinni eru raktar ættir afkomenda Jóns prófasts Steingrímssonar
(f. 1728), Páls prófasts í Hörgsdal og systkina séra Páls, barna Páls
klausturhaldara á Hörgslandi, síðast á Elliðavatni. Um leið eru einnig
taldir niðjar flestra Síðupresta frá og með Jóni Steingrímssyni.
Þá eru og raktar allrækilega ættir þeirra, er giftast inn í ættir
Síðupresta BOKACTGÁFAN NORÐRI.
Ættir Siðupresta eru yfir sex hundruð blaðsiður 1 storu broti.
Huldukona -
Frh. af bls. 16
í því. Um aldurinn var ekki gott að
segja. Gat verið fertug, eða jafnvel
fimmtug, svo að það skal látið liggja
á milli hluta. — Ég gerði nokkrar til-
raunir til að fá hana til að ræða við
mig, en hún var alltaf jafnundarlega
hljóð og fálát, og raunasvipurinn á and-
litinu var óumbreytanlegur. — Ég ók
svo sem leið lá um Kjalarnes og Kjós,
og þá tók við hinn illræmdi Hvalfjarðar-
vegur, sem ég mun aldrei gleyma. Ferð-
in gekk samt viðunanlega og enn sat
stúlkukindin í sæti sínu. — Það var
loks er ég kom að Brynjudalsá, að hún
gaf mér merki um að hún vildi fara
úr bifreiðinni. Ég opnaði bifreiðina og
stúlkan steig út. Um leið leit hún á mig,
og þá sá ég þá hryllilegustu sjón, er
ég hefi séð um mína daga. Hún af-
skræmdi andlitið á svo ægilegan hátt,
að mér varð sannarlega ekki um sel.
Mér varð blátt áfram flökurt. Sem bet-
ur fór varaði þetta ekki nema andar-
tak, því nú sneri stúlkan frá mér og
hélt sína leið. Ég hugsaði mér að gefa
því gætur hvert hún færi, og varð ekki
32
lítið undrandi, er hún lagði leið sína
upp með ánni og stefndi að fossinum,
sem þá var fagur og tignarlegur, en
nú hefur verið sprengdur, svo að hans
forna tign er nú horfin. Það síðasta
sem ég sá til stúlkunnar var það, að
hún hvarf inn í bergið fast upp við
fossinn. Ég var að hugsa um að fara
á eftir henni og athuga hvort þarna
væri einhvern skúta að finna, sem hún
gæti leynzt í. En ég var svo eftir mig,
eftir það, sem á undan var gengið, að
ég treysti mér alls ekki til þess. Ég gaf
samt berginu auga, en gat ekki greint,
að þarna væri um nokkra leynismugu
að ræða. Ég beið þarna nokkra stund,
ef vera mætti að stúlkan kæmi aftur í
ljós. En svo reyndist ekki. En nú fyrst
rann það upp fyrir mér, þótt ég hefði
raunar ekki veitt Því athygli fyrr, að
stúlka þessi hafði vissulega ekki talað
við mig eitt einasta orð, alla þá stund
er hún sat í bifreiðinni. — Og hvort
sem ég hugleiddi þetta lengur eða skem-
ur, þá varð ég fullkomlega sannfærður
um það, að stúlkukind þessi var ekki
„ein af okkur“, eins og komizt er að
orði, heldur hlaut hún að vera dular-
vera eða blátt áfram huldukona.
Benjamín Sigvaldason.
Aöfangadagskvöld
Frh. af bls. 17
Mér voru þetta vonbrigði, en hverju
skipti það? Innan skamms átti ég að
fá að njóta hennar einn.
Ég fór á veitingastað til að fá mér
að borða. Við eitt borðið sátu nokkrir
karlmenn, og af samtalinu varð ég þess
vísari, að þeir voru að tala um mig..
En ég var ekkert hissa á því, vegna
þess að kvöldið áður hafði ég fengið
ágætar móttökur í „Faust“. Einn af fé-
lögum mínum kom til mín og spurði
um Mörju. „Hún er í miðdegisverði hjá
Wrál í dag. Það kom þjónn með skila-
boð um það,“ svaraði ég. „Þú ert svei
mér afbragðs eiginmaður,“ svaraði hann
hlæjandi og fór.
Ég fór á járnbrautarstöðina. En hvergi
sást Marja. Ég fékk mikinn hjartslátt.
Skálmaði eirðarlaus fram og til baka.
Lestin var á förum. Allt í einu heyrði
ég kallað til mín. Ég lít við og sé þjón
koma hlaupandi með bréf. Nú fór kvíða-
hrollur um mig.
„Kæri ívar,“ stóð í bréfinu. „Ég er
þér sjálfsagt eingöngu til amsturs, og
ég hata leikhúsið. Þú gleymir mér bráð-
FALKINN