Fálkinn - 26.04.1961, Side 8

’
hverja aðra leikkonu, nær það út fyrir
leiksviðið og inn á heimilið?
Þau horfa hvort á annað, svo segir
Helga:
— Við ræðum málið eftir að við kom-
um heim.
— Það er einn kostur við leikara-
hjón. Og Helgi fær sér meira kaffi.
— Leikhúsið nær inn á þetta heimili,
heldur hann áfram. Leiklistin er okkar
áhugamál, við höfum alltaf nóg um að
tala. Ég held, að það sé kostur að bæði
hjónin séu leikarar. Það er sagt um
okkur leikarana,að það sé lífsins ómögu-
legt að tala við okkur um annað en
leiklist!
— Það hlýtur að þurfa óendanlega
mikið umburðarlyndi fyrir konu að
eiga mann, sem er í leiklist, og standa
sjálf utan hennar.
— Já, segir Helgi, leiklistin er okkur
uppspretta umræðuefnis.
— Eru þið leikararnir ekki upptekn-
ir af sjálfum ykkur?
— Það er kannski eðlilegt að fólk
segi okkur vera það, segir Helgi. Sjáðu
til, hnífurinn er verkfæri þess, sem
sker út, öngullinn verkfæri veiðimanns-
ins, en verkfæri okkar er sálin og lík-
aminn.
— Nú leikið þið ekki alltaf saman.
Hvernig er það að sjá hvort annað
leika í ástarhlutverkum? Afbrýðisöm?
— Nei, segja þau bæði. Við vitum,
hvernig elskendahlutverk eru unnin, við
þekkjum samband leikendanna, þau eru
að vinna og þau æfa atriðin öll mjög
nákvæmlega. Nei, við erum ekki af-
brýðisöm.
— Hvaða áhrif hefur leikgagnrýni
á ykkur?
— Sé hún slæm, verkar hún illa á
mann. Helga hugsar sig um, og segir
svo:
— Gagnrýni er aðhald.
— Þegar maður er að æfa, treystir
maður leikstjóranum. Hann er búinn
að þrauthugsa allt leiknum viðkomandi.
Við erum búin að æfa margar vikur,
og svo kemur frumsýning og gagnrýn-
andi er ekki sammála okkur um túlk-
unina. Það er ekki alltaf spurning um
hver veit betur, heldur skiptar skoð-
anir, eins og í öllum öðrum listgrein-
um. Annars eru sumir þeir gagnrýn-
endur, sem leikararnir taka alls ekki
mark á; blöðin senda t. d. einhverja
og einhverja, sem byrja gagnrýnina með
því að lýsa því yfir, að hann viti ekk-
ert um leiklist, en skrifar samt, segir
Helgi.
— Þú stundaðir nám í Þjóðleikhússkól-
8 FALKINN
anum, Helgi, og hefur verið leikari þar
í mörg ár. Maður verður dálítið undr-
andi, þegar ungur leikari við stærsta
leikhús þjóðarinnar segir upp og hverf-
ur í annað hús, minna og ófullkomn-
ara. Hvers vegna?
— í byrjun fór ég í leikskóla Þjóð-
leikhússins og hafði verið við leikhúsið
síðan. Það var því eina sviðið, sem
ég hafði kynnzt. Ég held, að viss hætta
sé því samfara fyrir leikara sem er
að mótast, að koma ungur og algerlega
óreyndur að leikhúsi, sama hvaða leik-
hús það er, — og sitja þar síðan á-
hyggjulaus til elliáranna.
— Nú er ekki svo, segir Helga, að
hann hafi ekki fengið tækifæri. Síð-
ustu árin fékk hann mjög góð hlut-
verk. Það er ekki hlutverkaskortur, sem
hefur valdið því.
-— Ég fór áður en ég yrði rótgróinn.
Ég er að vísu í stjórn Leikfélagsins og
hef með efnisval að gera, með öðrum
stjórnendum; ábyrgðin er meiri, en ein-
hvern veginn er það svo, að allir —
hver einn og einasti leikari og starfs-
maður niðurfrá ber sameiginlega ábyrgð
og elur sameiginlega áhyggjur fyrir
hverri sýningu.
— Ertu bjartsýnn á íslenzka leikrita-
höfunda?
— Þeir þurfa að kynnast leikhúsinu
miklu betur. Ég held, að aðeins tveir
hafi komið til okkar og beðið um leyfi
til að fylgjast með æfingum. Aðeins
tveir! Og sendu ekki tuttugu höfundar
leikrit í síðustu samkeppni? Vita þeir
kannski allt um leikhúsið? Leikhúsin
geta ekki elt höfundana uppi, þeir verða
að koma til leikhússins.
— Hefur þú meiri áhuga fyrir leik-
stjórn en leik?
— Ja, svona hvað með öðru. Það er
kannski nauðsynlegt að gera hvort-
tveggja, og maður þarf að minnsta
kosti að leika eitthvað fyrst, áður en
maður getur farið að setja á svið. Fólkið
þarf að kynnast manni og leikhúsið þarf
að vita hvað maður getur. Það er alls
ekki lógískt, að leikhúsið feli einhverj-
Framh. á bls. 28.