Fálkinn - 04.10.1961, Síða 17

Hann er alltaf svo kammó, hann Jón.
Það fór nú allt út um þúfur. Það hefur
kannski verið henni að kenna, en annars
er hann svo asskoti kvensamur. Meðan
hann var með Gunnu systur, var hann
að smella í mér alltaf öðru hverju.
Bíddu, ég verð að segja þér þetta seinna.
Hann kemur þarna og ætlar augsýnilega
að bjóða mér upp.“ Og þar með var
sögunni lokið að sinni og við heyrðum
ekki meira af þessari ágætu framhjá-
haldssögu.
Hljómsveitin leikur nú fjörugan polka
og fólkið hringsnýst á gólfinu og það
geislar af ánægju. Hér sér ekki vín á
nokkrum manni, hér er enginn maður
frammi á klósetti, sem býður sjúss og
segir: „Fyrirgefðu, vinur, var höfum
við sézt áður.“ Enginn er hér, sem klapp-
ar á öxlina á manni og segir: ,,Skamm-
astu þín að þiggja ekki einn.“ Menn eru
ekki komnir hingað til þess að drekka
og hafa hátt eða til þess að viðra sig
utan í menn, sem klæðast einkennis-
búningi, heldur til þess að dansa og
njóta þess að vera til.
Hljómsveitin er skipuð 4—5 mönnum,
og yzt til hægri er gamall hljómsveit-
armeðlimur, sem hristir rúmbukúlurn-
ar eins og kúbanskur kynblendingur á
krá í Harlem, sá er aðeins munurinn,
að hinn íslenzki er tekinn að grána
örlítið í vöngum. Þeir leika nú fjörug-
an skottis, síðan ræl og að lokum skipta
þeir yfir í hægan tangó. Ef til vill er
þessi tangó allt of hægur, loftið fyllist
af lidenskap og længsel. Það er undar-
legt, hvað fólk getur orðið forelskað,
þótt yfir fertugt sé og jafnvel yfir
fimmtugt. Rómantíkin virðist ekki bíta
neinn þarna, heldur þvert á móti kyssa
fólkið og kjassa. Kinn leggst við kinn,
tangóinn verður suðrænn og heitur,
hraðinn vex og vex, unz lagið er úti
og herrann fylgir dömunni að borðinu.
En úti í einu horninu gefur ekkju-
maðurinn sjómannskonunni hýrt auga,
síðan brosa bæði. Ekkjumaðurinn færir
sig að borðinu hennar, býður henni síg-
arettu og segir veskú. „Þá er það vals,
dömur og herrar,“ segir dansstjórinn.
Og ekkillinn býður sjómannskonunm
upp. Síðan syngja þau af tilfinningu:
„Svífur yfir Esjunni sólroðið ský.“ Roð-
VENUS
inn frá hringljóskastaranum leikur um
parið, svo kynlega rauður. En skyndi-
lega verður ljósið grænt og vonin tekur
við, piparsveinar hýrna og lifna allir
við. Kjarkurinn er loksins, loksins kom-
inn, og þeir áræða að bjóða upp, feimnir
og drýldnir í senn. „En lánið elti Jón
og lét í friði mig.“ Ein vonbrigðin enn
ofan á öll önnur, þó er ekki öll nótt
úti enn, ef til vill bítur einhver á beit-
una; þrátt fyrir allt er hún ekki svo
slæm, þegar öllu er á botninn hvolft.
Ég er aðeins fertugur nú, á nóg í kistu-
handraðanum, auk þess íbúð og bíl.
Býður nokkur betur? Hvað er reynsla
í þessum málum á móti góðum efnum
og ágætri stöðu?“ speglast í svip þess-
ara vongóðu manna að loknum dansi.
Dansstjórinn fyrirskipaðar marz og
leiðir dansinn. Daman hans er fjörleg
og rösk ung stúlka í þröngu pilsi, allt
of þröngu til að hoppa í marzúrka eða
skottis, en máski er það ágætt og hent-
ugt í marz. Nú skiptist hópurinn, hið
sterkara kyn fer til vinstri, hið veikara
og sterkara kyn til hægri, en síðan taka
kynin höndum saman og dansa sigur-
Sæl saman í gegnum raðir herdeilda
beggja kynja. „Áfram, áfram nú, allir,“
hrópar dansstjórinn hvellt. Rödd hans
yfirgnæfir kliðinn og allir hlýða og
flýta sér sem mest. Annars er dans-
stjórinn virðulegsti maður. Hann var
frammi áðan að kaupa sér brjóstsykur.
Hann hampaði pokanum, þuklaði hann
og sagði hann fullan af lofti, og reyndar
hefði hann ekkert við slíkt að gera, það
væri nóg loft í sér fyrir. Svo skellihló
hann, stakk einum mola upp í sig og
fór inn í sal. Við sáum hann seinna,
þar sem hann stóð í einu horninu og
blés pokann út, sneri upp á hann og
sló honum við vegginn. Kom þá hvellur
hinn mesti, svo að nærverandi yngis-
meyjar fóru að jesúsa sig. Hló þá dans-
stjórinn hátt og innilega.
Lengi lifir hér vel í gömlum glæð-
um, litlu þarf að öngla í þann ofn, sem
hérna yljar mönnum við hjartarætur.
Logi ástarinnar brennur glatt, ef til vill
helzti glatt. Samt virðist þetta fólk vera
brend börn, sem er ekkert sérstaklega
í mun að forðast þann eld, sem logar
hér. Eða er nokkur ástæða til þess?
Menn skaðbrenna sig varla úr þessu.
Hljómsveitin leikur nú síðasta valsinn
og fólk tekur að faðmast. Einstaka herra
er kurteis og kyssir sína dömu af hátt-
prýði og hofmennsku á eyrað. Aðrir
faðma yngismeyjarnar af funa, menn
eru alltaf mjög ástríkir, þegar dansleikj-
um er að ljúka og láta sína ástúð óspart
í ljós. Endanlega eru allir sáttir, flestar
deilur hjaðna og allt fellur í ljúfa löð.
Úti fyrir er aðeins nóttin, stjörnubjört
og friðsæl.
Elskendur, ungir í anda, leiðast hönd
í hönd út í húmið. Handan við göt-
una bíður bifreið og elskendur ungir
Frh. á bls. 32
HÁTT í VESTRI SKÍN
FÁLKINN 17