Fálkinn - 04.10.1961, Síða 19

þetta einhver, sem hafði fengið sér of
mikið neðan í því í gærkvöldi.
— Gestur, viltu lána mér vasaklút
til að þurrka honum Inga, heyri ég kon-
una mína segja.
Æ, hvað þurfti strákurinn nú að vera
að æla innan um ókunnugt fólk! En ég
komst ekki lengra í þessum þönkum,
því að mér varð litið framan í náfölt
andlit og sá himinblá, stór augu, þung-
lyndisleg af fyrstu áhyggjunum. Þegar
bílfreyjan kom aftur, vildi Ingi ómögu-
lega láta nema innri pokann.
— Ég er ekkert búinn að gubba í
hinn, sagði hann, — og kannski verða
allir pokar búnir áður en við komum
á Blönduós.
Hann hafði einnig kynnzt forsjáln-
inni.
— Ég er ekkert veik, sagði Ragnheið-
ur. Svo bætti hún við eftir svolitla
þögn: — Það er bara eins og ég hafi
skilið magann eftir heima.
Meðan við stóðum við í Hvalfirði hitti
ég, að því er virtist, mjög náinn kunn-
ingja minn, sem ég gat þó ómögulega
komið fyrir mig. Eftir að við höfðum
talað góða stund um daginn og veginn,
þakkað hvor öðrum fyrir síðast og sagt
annað það, sem heyrir til í skyndisam-
tali kunningja, sem ekki þekkjast, sagði
maðurinn:
— Ég keypti tvo fyrir norðan í vor.
— Það var alveg rétt hjá þér, svar-
aði ég, án þess að hafa hugmynd um,
hvaða tvo hann átti við. — Það þýðir
ekkert að .vera að flækjast með einn.
— Ég á nú sex, svaraði kunninginn
drýgindalega. Fimm gráa.
— Já, hvernig læt ég! Var ekki einn
af þeim gráu vakur? spurði ég alls hug-
ar feginn, því að nú vissi ég, að þessir
dularfullu, óþekktu tveir voru hestar.
— Blessaður vertu, þeir eru allir vakr-
ir, sagði maðurinn.
— Já, þú hefur alltaf verið seigur að
taka úr þeim skeiðið, sagði ég.
— Annar þeirrra, sem ég keypti fyrir
norðan er rauður, og að öllum þeim gráu
ólöstuðum er hann langmesta hestaefnið,
sagði maðurinn.
— Hann hefur kostað eitthvað sá, segi
ég.
— Ég borgaði það, sem upp var sett,
sagði maðurinn. Maður talar aldrei um
verð, þegar svoleiðis hestar eru í boði.
Renglulegur maður í reiðbuxum birt-
ist nú í dyrunum. Þegar hann kom auga
á okkur, breiddist undarlegt bros yfir á-
sjónuna, og handleggurinn tók að teygj-
ast fram úr erminni, síðan tók þessi
nýi hestamaður stefnuna á okkur.
Skyldi þetta nú líka vera bezti vin-
ur minn, hugsaði ég og byrjaði að rétta
fram höndina og brosa. En þegar hesta-
maðurinn nálgaðist meir, sá ég, að bros
hans var ætlað kunningja mínum. Þeg-
ar vinirnir upphófu sitt innilega og fyr-
irsjáanlega langdregna handaband, not-
aði ég tækifærið, smokraði mér að af-
greiðsluborðinu og pantaði kaffi.
Þegar kveðjum hestamannanna var
lokið, tók sá síðari undir hönd þess fyrri,
leiddi hann með sér inn á klósettið og
sagði, fullur ósvikins trúnaðar:
— Ég hugsa, að ég geti útvegað þér
kaupanda að helvítis rauðu bykkjunni,
og þú mátt vera feginn, ef þú losnar við
hana fyrir eitthvað.
Um leið og klósetthurðin lokaðist á
eftir félögunum, kom ég auga á dular-
fulla bungu aftan á hægri lend nýkomna
mannsins. Hér átti auðsjáanlega að gera
hestakaup.
— Ætli það sé hundur fyrir norðan?
spurði Ragnheiður litla upp úr eins
manns hljóði á móts við Skeljabrekku.
— Það eru hundar á öilum sveitabæj-
um, svaraði ég.
A Hvítárbrú segir hún spekingslega:
— Jæja, það voru þrír hundar fyrir
austan í fyrra, svo ég hlýt að lifa þetta
af.
Frásöp: GESTUR ÞORGRÍMSSON
Litla konan með mjóu röddina reyndi
aftur að hefja söng. Að þessu sinni byrj-
aði hún öllu ákveðnar en fyrr, og „Bless-
um sértu, sveitin mín“ ómaði um vagn-
inn. Konan leit vonglöð í kringum sig,
en það var hvergi samúð að finna, að-
eins samanbitin andlit, ákveðin í að láta
ekki leiða sig út í neinn galskap. Augna-
ráð konunnar varð flóttalegt og roði
breiddist yfir andlitið. Hún hafði beðið
ósigur í annað sinn, og það virtist ofraun
hennar söngvina hjarta. Hún reyndi
ekki oftar að efna til söngs og glað-
værðar.
Á Blönduósi stönzuðum við framan
við nýja hótelið og lögðum af stað gang-
andi austur fyrir á, til þess að drekka
kaffi hjá skólastjóranum. Umhverfið
var framandi og ýmislegt bar fyrir augu,
sem börnunum þótti nýstárlegt.
---- Nei, sko röndótta hanann! hróp-
aði Ingi. — Hann er hvítur að innan og
svartköflóttur að utan!
Þessi þekking hans á margbrotinni
mynzturgerð kom okkur alls ekki á
óvart, en við vorum engan vegin reiðu-
búin að viðurkenna hinar likamsfræði-
legu skýringar hans á innhverfu og út-
hverfu hænsnfuglsins.
Það urðu fagnaðarfundir á Ytri-Ey,
þegar litlu systkinin hittu stóra bróður.
Ragnheiður fékk að sjá hænuunga og
Ingi settist upp á traktorinn.
Svo var tjaldstaður valinn á valllend-
istá við lækjarsitru, þar sem óstöðvandi
hljóð vatnsins lék við hlustir okkar með
örlitlum tilbrigðum, eins og strengja-
hljómsveit frá rómanska tímanum.
Það er gott að leggjast fyrir eftir
Frh. á bls. 30
Teikn.: SiGRÍÐUR GUÐJONSDOTTIR
FALKINN 19