Fálkinn - 02.05.1962, Blaðsíða 6

PANDA DG LANDKDNNUÐLIRINN MIKLI
„Engin olía, enginn staður til þess að lenda á“, muldr-
aði landkönnuðurinn, þar sem þeir hröpuðu óðum.
„Þetta er erfið aðstaða“, sagði hann. „Við þurfum að
stökkva.“ „Stökkva", endurtók félagi hans. „Við höf-
um engar fallhlífar“. „Það var slæmt“, sagði landkönn-
uðurinn, „nú þurfum við þeirra sérstaklega með“.
Síðan bætti hann við: „Við stökkvum þá bara niður
í pálmana. Þarna er stórt tré, þeg*.- v*o fljúgum yfir
það þá er um að gera að stökkva niður í krónuna."
Til allrar óhamingju vildi svo til, að Smakkari kóngur
mannætanna sat að snæðingi undir þessu sama tré.
Hann var súr á svipinn, enda var hann að eta græn-
meti, „Bókó lati hristu tréð, mig langar í hnetur.“
Og Bókó lati hristi tréð.
„Nammi — slamm“, hrópaði Smakkari kóngur, þegar
hann sá hver árangurinn varð. „Þú ert mikill hristari,
Bonkó lati“. Þeim Panda og landkönnuðinum varð
strax ljóst, hvað gera átti við þá. Kokkarnir og mat-
reiðslustúlkurnar voru þegar komin á vettvang, til
þess að fá að vita hvernig kóngurinn vildi m rettinn
framreiddan. „Hjálp“, hrópaði Panda „þeir ætla að
eta okkur“. „Stilltu þig“, sagði landkönnuðurinn róandi
„við landkönnuðir kunnum ráð við þessu. Gætt.n
bara að.“
Landkönnuðurinn tók hinn rólegasti alls konar glitr-
andi smávarning upp úr vasa sínum: Hringa, spegla,
falskar perlur og þvíumlíkt. Hann steig eitt skref
fram, hlóð kónginn með þessum vörum, og stakk
stórum vindli milli hinna konunglegu vara. „Gjafir
handa hinum mikla stjórnanda", sagði hann alvar-
legur í bragði. „Við vera vinir“. Kóngurinn ljómaði
af ánægju og sagði: „Við vera vinir, þú góðir menn,
ég ætla að eta ykkur.“ Þeim Panda og landkönnuð-
inum varð nú ljóst, að vinsemd hans stafaði af
matarást.
8
FÁLKINN