Fálkinn - 02.05.1962, Blaðsíða 12

Prudence Cartwright lagfærði á sér
,,eau-de-nil“-stráhattinn og lét hann hall-
ast örlítið út í aðra hliðina. Hún athug-
aði á sér sokkana, fór í hanzkana og
leit á klukkuna. Hún var fjórtán mín-
útur yfir átta að morgni. Prudence lok-
aði hurðinni að íbúð sinni og gekk með
jöfnum skrefum niður stigann. Ef hún
gengi hvorki hratt né hægt, yrði hún
nákvæmlega tvær minútur að komast
út að horninu.
Nákvæmlega klukkan sextán mínútur
yfir átta kæmi Clifton James einnig
að horninu. Hann myndi heilsa henni,
taka undir handlegg hennar og síðan
ganga með henni, með jöfnum skrefum
að biðstöð strætisvagnsins. Þar biðu þau
í eina mínútu, og þegar klukkan væri
tuttugu mínútur yfir átta, færu þau inn
í strætisvagninn.
Stundum hafði Prudence reynt að
ímynda sér, hvað gerðist, ef hún og
Clifton yrðu nú þessari einu minútu of
sein og þyrftu að hlaupa á eftir vagn-
inum. En hún hafði aldrei gert meira
en að ímynda sér slíkt ástand, af þeirri
ástæðu að Clifton var aldrei of seinn.
Og hann hafði andstyggð á óstundvísi
hjá öðrum. Og þar sem hún var nú
einu sinni heitbundin Clifton, þá var
hún ávallt stundvís líka.
Þegar Clifton áliti sig nægilega vel
stæðan fjárhagslega, þá yrði hjónavígsl-
an framkvæmd. Prudence myndi þá
hætta við hanzkana og stráhattinn, en
í staðinn kæmi vel strokinn morgunkjóll.
Þegar klukkan væri fjórtán mínútur yfir
átta að morgni sæist hún veifa til Clif-
tons úr glugganum, og síðan gengi hann
einn á biðstöðina.
Þegar hún varð þess áskynja, að þessi
brot úr framtíð hennar vöktu engan
sérstakan fögnuð eða eftirvæntingu
innra með henni, þá hnyklaði hún brún-
irnar. — Aðeins einu sinni, sagði hún
við sjálfa sig, — einu sinni vildi ég
verða of sein og taka þátt í æðisgengnu
kapphlaupi við strætisvagninn með Clif-
ton, og það án þess að allt gengi af
göflunum.
Hún rak þessa svikráðu hugsun sína
þó fljótlega á brott og hélt áfram niður
stigann. En þegar hún fann, að togað
var varlega í pilsið hennar, stanzaði
hún aftur. KISI sat fyrir aftan hana
og græn augu hans mændu á hana.
— Kisi Cartwright, sagði Prudence
reiðilega, —- þú ferð beint inn aftur!
Og Kisi Cartwright sagði „mjá“ og
glennti upp ginið svo að sást í hvítar
tennurnar. Hann var rauðgulur og
drapplitaður fressköttur. Andlit hans
minnti á mánann, en sitt hvoru megin
stóðu veiðihárin út, stif og hvít eins
og prjónar.
Fallegu eyrun hans hrukkuðust og
bugðuðust samkvæmt hinni margbreyti-
legu kattafegurð, og þau titruðu enn af
hljóðinu eftir tiltal hennar. En hann
hreyfði sig ekki, enda ekki ósnortinn
af kattarlegum óhreyfanleika. Prudence
vissi að eina leiðin til að koma honum
inn í íbúðina aftur, væri að fara með
12 FALKINN
hann þangað með valdi. Hún beygði sig
niður og tók hann í fangið. Hann veitti
ekki viðnám, en bak hans var stíft, og
skottið, sem var margröndótt eins og
brjóstsykursstöng, sveigði sig í mótmæla-
skyni. Hún smellti blíðlega á hann kossi
og smeygði honum inn um dyrnar á
íbúðinni.
Þegar hún kom að horninu, rjóð og
andstutt, var enginn Clifton þar. Hann
var auðvitað farinn á biðstöðina, Clifton
beið ekki eftir neinum manni — eða
konu. Hún hugsaði með sér að það hefði
nú verið gaman, ef hann hefði beðið
til að vita, hvort hún kæmi. Og ef hún
hefði ekki komið, þá hefði það verið
enn skemmtilegra, hefði hann komið
heim til hennar til að vita, hvort hún
væri kannski veik.
Hún hægði ferð sína af ásettu ráði
og gekk nú í hægðum sínum til bið-
stöðvarinnar. Þangað var kominn fjöldi
fólks, sem beið vagnsins, og Clifton gaf
henni merki með dagblaðinu sínu, sem
brotið var saman af mikilli vandvirkni.
Frá væntanlegum samferðarfélögum
þeirra í vagninum gat að heyra fliss og
lágan hlátur.
— Vagninn kemur of seint, annars
hefðir þú misst af honum, sagði Clifton
í ákærutón. Honum vannst ekki tími til
frekara umtals um málið, því að flissið
í fólkinu var þegar orðið að háværum
hlátri. Clifton varð litið fram hjá unn-
ustu sinni og sagði þá hvatlega: — Þessi
bölvaður köttur!
Prudence leit í sömu átt og hann.
Niður götuna kom Kisi Cartwright spíg-
sporandi og beindi röndótta skottinu
sínu beint upp í loftið. — Farðu heim,
Kisi!, kallaði Prudence. En Kisi bara
greikkaði sporið og hlammaði sér yfir
oddmjóa skóna hennar.
— Þú ert í skóm úr geitarskinni,
benti Clifton henni á, og tónninn í ræðu
hans gaf til kynna að hann efaðist hreint
ekkert um ágæti uppgötvunar sinnar. —
Þeir verða allir ataðir kattarhárum!
Varirnar á Prudence skulfu. Fólkið í
kringum þau glensaðist góðlátlega, og
einn úr hópnum beygði sig niður til
að klappa Kisa. En Kisi, sem tók öilum
ókunnugum með gætni, hörfaði undan
í fyrstu.
— Er þetta ekki mjög eftirsóttur kisi?
spurði stúlka nokkur, sem svo sannar-
lega hafði ekki gleymt að skreyta sig
hringjum og armböndum.
— Mjög falleg kattartegund, útskýrði
maður, sem vel gat verið háskólakenn-
ari eftir útlitinu að dæma.
— Ég get ekki þolað ketti, sagði eigin-
kona hans.
Kisi virti hana ekki viðlits, en nudd-
aði sér utan í buxnaskálmar eiginmanns
hennar og skildi eftir sig fíngerða hára-
rönd. Clifton glápti á Kisa og sneri sér
að Prudence. ■— iÉg hef margsinnis sagt
þér, að það er ekki ætlazt til þess að
fólk geymi ketti í íbúðunum hjá sér.
í rauninni hefur hann gert okkur ....
ja, þig, að athlægi.
GLETTIN SAGA EFTIR