Fálkinn - 03.10.1962, Blaðsíða 8

Fyrir skömmti dvoldust hér á landi listahjónin Gerður
Helgadóttir og Jean Leduc og héldu sýningu í Bogasalnum.
Jökull Jakobssoit heimsotti hjónin í sumar, þar sem þau búa
á gömlum búgarði vid París. Hér segir frá heimsókninni.
Þau kynntust á námskeiði í japanskri glímu, Judo. Einu sinni tókst henni að
leggja hann á gangstétt á Montparnasse. Stundum bregða þau á leik í garðin-
um sínum og glíma af fullum krafti, eins og myndin sýnir.
Sviðið er lítið sveitaþorp 50 km. sunn-
an við Parísarborg. Kornið gljáir á ökr-
unum og trén breiða úr laufkrónunni í
glöðu sólskini. Hænsni vaga í húsgörðum
og kýr dreifa sér í haga, í fjarska fer
svört ör eftir sjóndeildarhringnum og
hverfur: lestin suður.
Tröllanes heitir einn elzti búgarður-
inn í þessu þorpi, húsin eru tveggja
alda gömul, hlaðin úr steini og eru
myndarlega byggð. Múrveggur tengir
saman hlöðu, gripahús og íbúðarhús.
Það er langt síðan síðustu heystráunum
var sópað úr hlöðunni, það er ekki leng-
ur matvælageymsla fyrir nautpening
og kvikfé, nú er þar unnið af kappi.
Á efri hæðinni vinnur ungur franskur
listmálari að því að búa til veggskreyt-
ingu í væntanlega sendiráðsbyggingu
Frakka í nýja Afríkuríkinu Niemi en
í öðrum enda hlöðunnar bograr ung
rauðhærð listakona við að gera marg-
lita kirkjuglugga handa þeim í Kópa-
vogi.
Við erum stödd þar sem listahjónin
Gerður Helgadóttir og Jean Leduc hafa
heimili sitt og vinnustofur. Það er ekki
út í bláinn sem þessi franski búgarður
ber nafnið Tröllanes, Gerður hefur gefið
honum nafn eftir bernskuheimili sínu
og fæðingarbæ í Norðfirði. Og einmitt
þar byrjaði hún á því sem seinna varð
ævistarf hennar, að móta ýmiskonar
efni í höndunum. Því það höfum við
fyrir satt að hún hafi verið tíður gestur
í smiðju afa síns og þótt furðu laghent
á unga aldri. Um hitt er ekki að vita
hversu gamla manninum hefði þótt um
ýmsa þá smíðisgripi sem fóstra hans
hefur uppi í vinnustofunni suður í
Avrainville, og sumu fóki þætti eflaust
járnið í höggmyndum sem þessum betur
komið í skeifur og beizlishringi.
Gerður vinnur af kappi að kirkju-
gluggunum meðan blaðamaðurinn situr
yfir henni og rekur úr henni garnirnar.
Hún segist snemma hafa byrjað á því
að setja óþverra á pappír þegar hún var
krakki. Þar á hún við að hún hafi
snemma haft gaman af að fást við að
mála.
Og einmitt þessa stundina er Gerður
að fást við pappír og hann ekki smáan
í sniðum. Á gólfinu og upp eftir veggn-
um gefur að líta langan bogmyndaðan
pappírsstrimil, á hann eru málaðir mis-
munandi stórir fletir í mismunandi lit-
um. Hér gefur að líta „uppkastið“ að
kirkjugluggunum í Kópavogi í fullri
stærð og eðlilegum litum. Það er erfitt
og flókið verk að gera kirkjuglugga og
krefst þolinmæði og nákvæmni. Það er
ekki nóg að tína fallega lituð gler og
líma þau saman eins og andinn inn-
býður manni.
Listakonan segist fyrst gera lítinn
frumdrátt þar sem hún dregur línur og
velur þá liti sem hún vill hafa. Síðan
er stækkað eftir þessu í fulla stærð eins
og við sjáum hér fyrir framan okkur.
Þá þarf að „kalkera“ hvern flöt fyrir
sig og klippa hann út í pappa, en þeir
skipta þúsundum. Eftir þessum pappa-
flötum er síðan glerið skorið og glugg-