Fálkinn - 03.10.1962, Blaðsíða 11

ÞAD
bergið með þykku gluggatjöldunum, þar
sem Elias P. Schrott — í fullri birtu
frá lampaljósinu — lá á miðju gólfi,
með andlitið stirðnað í ægilegri skelf-
ingu. Það var enginn vafi á því að hann
var dauður.
KÍNVERJINN gekk varlega að lík-
inu. Það var enga undrun á honum að
sjá. Hann vafði vasaklútnum um hend-
ina á sér til að fyrirbyggja fingraför
og tók svo í hendi hins dána og lyfti
henni upp frá gólfinu. Svo lét hann hana
detta aftur — handleggurinn var stirðn-
aður, það var eins og allur líkaminn
hreyfðist með honum. Tsim hafði nægi-
legt vit á slíku til þess að sjá að maður-
inn var dáinn að minnsta kosti fyrir
tveimur klukkustundum.
Þarna sáust engin merki þess að hann
hefði verið beittur ofbeldi, — allt var
í röð og reglu í svefnherberginu. f dag-
stofunni hafði verið slökkt en þarna
brunnu lamparnir allir ennþá, nema
einn óskyggður lampi sem var yfir rúm-
inu og hægt var að kveikja á með egg-
mynduðum hnúð, sem lá á koddunum.
Á hinum lömpunum —- sá hann úr dyr-
unum — voru óskyggðar glerkúlur utan
um perurnar.
Tsim Sek kinkaði kolli, honum varð
þegar í stað ljóst hvernig í öllu lá. Svo
fór hann inn í dagstofuna aftur og lokaði
svefnherberginu á eftir sér. Hann fór
að símanum og hringdi.
— Halló, sagði hann, — ég tala frá
Stofu Eliasar P. Schrott. Ég átti að hitta
hann klukkan tíu en hann er ekki kom-
inn enþá. Getið þér sagt mér hvar hann
er? Hann hlustaði á símastúlkuna svara.
Ef þér vitið það ekki þá gerið svo vel
að senda stofustúlkuna upp, kannski að
hún viti það.
Stofustúlkan kom skömmu síðar og
virtist auðsjáanlega móðguð.
— Hvernig hafið þér komizt hingað
inn? spurði hún.
Tsim Sek brosti.
— Ég banka. Ég kom inn. Herra
Schrott ekki hér. Svo ég bíð dálítið, og
svo ég síma skrifstofu. Þér vitið hvar
herra Schrott er?
Hann talaði með vilja afbakaða
ensku, svo kallaða „pidgin“-ensku. Hann
var í engu frábrugðinn venjulegum
Kínverja. Máske var það þess vegna,
Hún gekk hiklaust inn í herbergið, þar sem húsbóndi hennar lá liðið lík. Hún
barði ekki að dyrum, eins og hún hlaut að eiga að gera. Þetta vakti grunsemd
í brjósti Kínverjans. Vissi hún, að húsbóndi hennar lá myrtur á gólfinu?
sem hún var óvarkárari, því að nú fór
hún þvert yfir gólfið og opnaði svefn-
herbergisdyrnar upp á gátt. Tsim Sek
vissi, að hún hefði átt að berja á dyrn-
ar fyrst — nema því aðeins að hún vissi,
að maðurinn inni væri dauður, því að
þá var auðvitað óþarfi að berja.
En hún var annars ágætur leikari,
og hann dáðist að henni í huganum, —
að undantekinni þessari einu skissu,
sem henni varð á í byrjun. Óp hennar
þegar hún sá dauða manninn og það
hvernig hún hrökk til baka og æddi
að símanum, mundi hafa blekkt flesta.
— Lögreglu! lögreglu! Herra
Schrott hefur verið myrtur! hrópaði
hún til símastúlkunnar. Svo fleygði
hún frá sér símanum og hrópaði: —
Þér hreyfið yður ekki úr stað!
Að vörmu spori kom njósnari gisti-
hússins og lögreglufulltrúi inn í stof-
una. Stofustúlkan hrópaði:
— Ég fann herra Schrott dauðan á
gólfinu þarna inni. Hún bar aðra hend-
ina fyrir augun. — Hann var alheil-
brigður þegar ég færði honum heitt vatn
í morgun. Og þessi maður var hérna
inni — hann hlýtur að hafa myrt hann.
Lögreglufulltrúinn gekk inn í svefn-
herbergið. Njósnarinn tók vindil úr vasa
sínum og stakk honum upp í sig.
— Heyr nú hér, Kínamann! byrjaði
hann á ,,pidgin“-ensku: Hvers vegna
drepa hvítan mann? Bezt að tala sann-
leik!
— í fyrsta lagi verðið þér að afsaka
að ég tala ekki „pidgin“- ensku og í öðru
lagi vil ég tala við lögregluna en ekki
aðra.
Hann kveikti í einni sígarettunni frá
Ameríumanninum dána og settist á
stól.
LÖGREGLUFULLTRÚINN kom fram
aftur með stofustúlkunni.
— Rannsakið hann! sagði gistihús-
njósnarinn.
En í vösum Kínverjans fannst ekki
annað en seglgarnsspotti, sjálfskeiðung-
Frh. á bls. 30.
FÁLKINN 11