Fálkinn - 10.10.1962, Blaðsíða 9

EIMUR
taldi því nauðsynlegt að læra hebresku,
og það svo vel, að ég gæti þýtt Jobsbók
eftir sjálfum Massóratextanum. Þá gat
ég valið á milli lesháttanna, — og kom-
izt inn í hugarheim hebreskra hugsuða,
það var mér fyrir miklu.
Og hvenær laukstu svo við þessa
gerð?
Það var árið 1954. Þá hafði ég lokið
við tvö handrit. Ég nefni þau aðra gerð.
Ég hafði borið undir prófessor W. F.
Albright í Baltimore nokkur atriði og
fengið skýr svör. Annað þessara hand-
rita geymir Manitopa-háskóli meðal
fágætra bóka, en hitt fór ég með til
formanns Húnvetningafélagsins, Hann-
esar Jónssonar, fyrrv. alþ., því að út-
gáfa hafði komið til orða. Hann sýndi
dr. Jóni Jóhannessyni og fleirum hand-
ritið. Árangurinn varð sá, að félagið
vildi styðja útgáfuna, ef biskupinn
legði blessun sína yfir textann. Þá var
Ásmundur Guðmundsson nýtekinn við
embætti. Hann vísaði mér á sr. Guð-
mund Sveinsson og vakti áhuga hans
á efninu. Það varð mér til mikils happs.
Ég las handritið yfir og sendi svo síra
Guðmundi Sveinssyni kaflana smátt
og smátt. Hann — þessi gáfaði og ná-
kvæmi vísindamaður las þessa marg-
umbættu þýðingu yfir og bar saman
við hebreska textann. Hann benti mér
á fjölmargt, sem betur mátti fara og
ég tók allar athugasemdirhans til greina.
Allt þetta gerði hann án endurgjalds.
Upp úr þessu varð það, sem ég kalla
þriðju gerð. Hún er svo að eitthvað sé
nefnt bragrétt frá upphafi til enda, svo
að þar er hvergi atkvæði of eða van.
En hvaða þýðing var það, sem þú
afhentir Háskóla íslands að gjöf á 50
ára afmæli hans?
Það voru spekiritin, Jobsbók og Pre-
dikarinn þýdd í heilu lagi, en valdir
kaflar úr hinum.
Eru spekiritin í ljóðum?
Já, góði minn, þau eru sett fram í
ljóðum. Og þar skyldu menn athuga
að Semítar ríma saman hugsanir, en
Vesturlandamenn hljóð. Ég hef leyft
mér að kalla semitíska rímið þankarím.
Ég skal segja þér, hvernig einkenni
þess eru; temað er sett fram í fyrstu
braglínu, en variationin í annarri brag-
línu. Ég skal nefna þér dæmi:
Minning hans máist af landinu
og nafn hans er numið af jörðinni.
Og svo er metrumið þeirra mjög sér-
stætt, mjög breytilegt. En út í þá sálma
skulum við ekki fara nú. Það er of
flókið.
Ásgeir Magnússon tekur heyrnar-
tækin rétt snöggvast úr sambandi og
þegar hann setur þau aftur upp, nota
ég tækifærið og spyr:
Hvaða letur er það, sem þú ritar
þýðingar þínar á?
Það er gotneskt, drengur minn, það
sama og á gömlu sálmabókinni. Hérna,
líttu á hana.
En þú skreytir handritin líka?
Gert hef ég það. Stendur þannig á
því, að snemma á miðöldum eða jafn-
vel fyrr, varð til kredda, sem á miðalda-
latínu, var nefnd horror vacuum —
eða óttinn við tómið. í ritlistinni gætti
hans þannig: að eyður í handritum voru
fylltar myndum og skrauti. Smám
saman skapaðist af þessu afar fjölbreytt
og fögur list, sem lifir fram á þennan
dag, þótt ekki sé hún nema svipur hjá
sjón. Þá fyrst þótti handritaskreyting
takast vel, ef hún — auk þess að fylla
eyður — lýsti einhver veigamikil atriði
textans, og að sjálfsögðu voru gerðar
kröfur til fegurðar. Ég leyfði mér að
skreyta þennan helga texta, en fjarri
fer því, að það verk sé gallalaust, en
þegar aftar dregur í handritinu, fer að
koma festa í þessa grein verksins. Ég
er þá líklega farinn að finna sjálfan
mig.
Nú brosir Ásgeir.
Segðu mér eitt, fékkstu ekki eitthvað
við stjömufræði hér áður fyrr?
Við skulum sleppa því. Ég er enginn
þúsund þjala smiður. Þeir voru að vísu
góðir og gildir á sinni tíð, en nú eru
þetta hálfgerðir kynjamenn.
Ásgeir Magnússon tekur heyrnar-
tækið upp úr brjóstvasa á náttjakkan-
um. Hann er fljótur að kippa því úr
sambandi. Hann er þegar kominn inn
í sinn heim.
Svetom.
FÁLKINN 9