Fálkinn - 10.10.1962, Blaðsíða 13

i ronritf
í veði, manndómur þeirra hafði verið
lagður á vogarskálar. Dirfskuför þeirra
var landsbúum heyrin kunn, og það
voru ekki aðeins íslenzkir, sem fylgdust
með þeim, heldur og umheimurinn.
Sunnudaginn 29. apríl eru farnir 12
km með vélina í eftirdragi. Hafði þá ver-
ið lagt á stað kl. 11 um morguninn við
sjöunda mann, en fimm menn urðu eftir
við flak íslenzku vélarinnar og unnu
við björgun muna úr því. Jarðýturnar
sönnuðu enn gildi sitt á leiðinni niður
af jöklinum. Dró önnur flugvélina, en
hin hamlaði á ferð hennar niður bratt-
ann. Næsta dag var ferðinni haldið
áfram. Veðrið var fremur gott, og var
staðnæmst 10 km frá jökulröndinni.
Dagarnir líða, hver öðrum líkir. Leið-
angurinn sýnir jöklakónginum afl sitt.
En ekki er ein báran stök; á meðan
þeir leiðangursmenn heyja baráttuna
efra, berast þeim uggvænlegar fréttir
um vígstöðuna á láglendinu. Vorið, sem
venjulega er fagnað af öllum, sækir nú
fram með vaxandi hraða, og ógnar þeim.
Enn vinna þeir félagar ósleitilega. Á
meðan vélin er dregin niður, kanna
höfuðpaurarnir, Kristinn Olsen og Al-
freð Elísson, ásamt nokkrum flugvirkj-
um, tæki vélarinnar. Og bjartsýni þeirra
eykst. Tækin reynast í fullkomnu lagi.
Drjúgur er jafnan síðasti áfanginn.
Á þriðjudag er flugvélin komin að jökul-
jaðrinum. Leiðangursmenn taka að
kanna möguleikann á flugbraut. Þeir
leituðu og fundu. Valin var flugbraut
við Innrieyrar.
Vindum nú sögunni aftur upp á jök-
ulinn. Við flak íslenzku flugvélarinnar
dveljast enn fimm menn við að bjarga
farangri úr því. Meðan leiðangursmenn
voru þar allir, höfðu ýmsar vistir þrot-
ið, en flugvélar höfðu kastað þeim nið-
irr. Um þessar mundir hafði Guðmund-
ur Jónasson fengið sér nýjan snjóbíl. Læt
ur hann ferja bílinn austur á Fljóts-
dalshérað og leggur á jökulinn þar aust-
ur. Segir fátt af ferðum hans, unz hann
kemur á sjálfa Bárðarbungu, þar sem
flakið var. Tekur hann að sér að flytja
menn og farangur að Innrieyrum, þar
sem leiðangurinn hafði bækistöð sína
síðustu dagana. Gekk það eins og í sögu.
Áður en flugvélin var dregin álveg
niður að jöklinum, þurfti að laga og
gera við skíði hennar. Var varahlutum
kastað niður til þeirra félaga úr flugvél.
Þegar því hafði verið kippt í liðinn og
hið þéttara loft hafði aukið vélarorku
hennar, átti ekkert að vera því til fyrir-
stöðu, að hinir fræknu flugmenn gætu
flogið henni til Reykjavíkur. Einn tálmi
var þó enn á vegi þeirra; flugbrautin
var fundin, en það var hægara sagt en
gert að koma vélinni þangað. Yfir grynn-
ingar jökulfljóts var að fara og ójafnt
og úfið hraun; þótt snjór liggi á því,
var það síður en svo greiðfært. Ur
þessu voru þó engir vegartálmar til;
áfram var haldið, barizt við höfuðskepn-
urnar, unz yfir lyki. Dagur var lagð-
ur við nótt; allir lögðust á eitt, tak-
markið var svo nærri, og við þá hugs-
un, að fullur, en ef til vill dýrkeyptur
sigur, væri í nánd, óx baráttuþrekið.
Fimmtudagurinn 3. maí rennur upp.
Unnið er af krafti við að gera flug-
braut. Ýturnar koma hér enn að miklu
Frh. á bls. 30.
Efsta myndin er af flugvélinni, þar sem
verið er að draga hana ofan af jöklin-
um. Neðst til vinstri: Hríðin var oft
svört og dimm. Neðst til hægri: Vélin
komin heilu og höldnu til Reykjavíkur.
h" 'V % ..
I

’■ ■ : :■ . " . ■