Fálkinn - 10.10.1962, Blaðsíða 23

Jæja, svo þú hefur loksins komið auga
á það, svarar hann.
— Þú mátt ekki vera ósanngjarn,
Frans! Einu sinni heimtaðir þú af mér,
að ég hyrfi að fullu og öllu úr lífi og til-
veru Kristínar. Ég hef haldið loforð
mitt .... í tuttugu löng ár. En nú er
stundin komin, að ég........
Það er kominn hættulegur eldur í
augu hans. Hann slær- í borðið með
knýttum hnefa.
— Ég hirði aldrei um hvað þú heldur,
hugsar og ályktar!
Maríon Gaspadi kinkar kolli til sam-
þykkis. — Veit ég vel að þú hefur aldrei
tekið tillit til þess, sem aðrir álíta.
Þínar skoðanir hafa æviinlega verið
þær einu réttu. En í þessu tilfelli....
Aftur heggur hann sundur setningu
hennar með hnefanum.
— Hér er ekkert sérlegt tilfelli!
— Þá skaltu reyna að spyrjast fyrir
meðal fólksins niðri í þorpinu. Ég er
búin að heyra nóg í veitingahúsinu.
— Þú hefur verið að njósna um mig?
— Krummaker sagði mér í óspurðum
fréttum frá því, sem gerðist þar í gær-
kvöldi, ansar hún rólega.
Kristín veit, að hér hefur móðir henn-
ar hitt aumasta blettinn, og henni dylst
ekki hve hættulegt það getur verið. Fað-
ir hennar þolir engar ásakanir. Finnist
honum hann vera að einhverju leyti
sekur, eyðir hann því oftast með bræði-
köstum.
— Svo afleitt var það nú ekki,
mamma! segir Kristín og vill draga úr.
— Menn gera miklu meira úr því, en
það í rauninni var!
Móðir Kristínar lítur til hennar, bæði
undrandi og ásakandi: — Kristín. Þetta
er mál, sem kemur okkur föður þínum
einum við!
Kristín herðir sig upp og gengur hik-
laust að borðinu.
— Nei, mamma. Þetta er mál sem
kemur mér við, og reyndar mér einni.
Steinhljóð. Það heyrast drunur neðan
úr húsagarðinum. Þungur vörubíll með
dráttarvagn aftaní reynir að komast
inní garðinn.
Maríon Gaspadi hristir höfuðið. —
Ég skil þig ekki, barnið mitt. Þegar
hugsað er til þess, sem þú hefur orðið
að þola.....
Hún þagnar í miðju kafi, þegar mal-
arinn rykkir sér upp úr sæti sínu.
Kristín flýtir sér að leggja höndina
á öxl föður síns. Við þessa léttu snert-
ingu sezt hann aftur og hún finnur að
faðir hennar má sín miður í þessum
orðaskiptum. Hann veit ekki hvernig
hann á að koma fyrir sig orði, og Krist-
ín þekkir hann nógu vel til að vita, að
í slíkri aðstöðu sem þessari er óhugsandi
að fá hann til að gæta skynseminnar.
Hún hallar sér yfir til móður sinnar og
leggur hina höndina á öxl hennar.
— Mig langar svo til .... aðeins að
þið gætuð orðið góðir vinir aftur,
mamma! Svo allt gæti orðið gott á ný
Röddin bregzt henni. Svo bætir hún
við í hálfum hljóðum: — Þið hafið þó
einu sinni elskað hvort annað!
Það er eins og bjartur sólargeisli hafi
allt í einu brotizt inní stofuna. Og geisl-
anum fylgja minningar og tilfinningar,
sem þau hafa hrundið frá sér í svo mörg
ár.
Maríon verður að stilla sig til að
leyna geðshræringunni. Hún neyðir sig
til að horfa út um gluggann, en tára-
móða dregur hulu yfir allt sem úti fyrir
er.
Malarinn starir án afláts á vinnuharð-
ar hendur sínar. Hann berst gegn veik-
leika þeim sem er að vinna bug á hon-
um. Hann vill ekki vera veikur fyrir.
Allra sízt gagnvart þessari konu. Til
þess hefur hún gert honum allt of mikið
illt! Einmitt minningin um tímabilið
fyrir tuttugu árum síðan, þessir fáu
mánuðir í ástarvímunni, einmitt í skelli-
birtu þeirrar minningar sér hann bezt
hvað orðið er úr honum. Nei, hann vill
ekki, skal ekki láta viðkvæmnina ná
valdi yfir sér.
— Þvaður! Bölvað bull! segir hann
hryssingslega.
Hann strýkur hendinni yfir borðið,
eins og hann vilji þurrka burtu þessa
mínútu, sem var nærri búin að ná hon-
um. En augnablikið hefur hann brotið
af sér með beiskum orðum. Og hann
heldur áfram: — Mig varðar ekki baun
um slíka bannsetta vitleysu! Og hvað
hitt snertir .... þá skaltu bara gera
þér lítið fyrir og gleyma því!
Nú getur móðir hennar ekki stillt
sig lengur.
— Þú getur þó ekki neytt barnið
til að vera hjá þér, Frans.
— Neytt? endurtekur hann háðslega.
Nú hefur hann yfirhöndina á ný. —
Spurðu hana sjálfa! Spurðu hana hvort
hún vilji fara með þér! spurðu hana
hvort hún vilji fylgja þér til þíns innan-
tóma, asnalega slæpingjalífs!
Marion Gaspadi sprettur upp af stóln-
um.
— Slæpingjalífs! hrópar hún. — Þú
talar um slæpingjalíf! Það leyfir þú
þér! Líttu heldur í kringum þig! Nei,
þú sérð það fráleitt nú orðið.......En
ég sá það á augabragði .... það er búið
með þig.......Það segir hver lifandi
sála að þú ert búinn að vera, alveg útí
æsar. Þú getur kannski haldið svona
áfram í eitt eða tvö ár enn, en hvað
verður svo? Ætlastu virkilega til að
barnið dragist með þér niður í svaðið?
Malarinn hefur staðið upp þó honum
sé þungt um hreyfingar. Hann hefur
ekki augun af Maríon Gaspadi, og það
brennur eldur úr þeim.
— Út! öskar hann allt í einu. —
Burt, og það undir eins, burt með þig!
Hann hefur knýttan hnefann ógnandi
FÁLKINN
23