Fálkinn - 10.10.1962, Blaðsíða 22

En þegar hún hleypur niður stigann,
heyrir hún að faðir hennar hamast á
hurðinni.
Afar ljóst hár, sem liggur niður á fag-
urgráa loðkápu .... það eru fyrstu
kynnin sem Kristín hefur af móður
sinni. Hún snýr baki við henni og horf-
ir út um gluggann. Það leggur frá henni
milda angan af ilmvatni.
Það verður andartaks þögn. Svo snýr
móðir hennar sér við, og um leið flýgur
Kristínu ósjálfrátt í hug: Nei! Þetta
er ekki móðir mín! Það getur ekki verið
hún! Þessi kona er aðeins fáeinum ár-
um eldri en ég sjálf!
Svo að segja jafnsnemma verður henni
litið niður á sjálfa sig, og kvenleg hé-
gómagirni hennar segir til sín. Hún
hefði átt að skipta um kjól! Og skórnir.
.... og stoppað í sokkana. ....
Maríon Gaspadi brosir. Mörg ár á leik-
sviði hafa kennt henni að brosa. Og
hvað skyldi vera henni nær en að leysa
vandræði hins fyrsta augnabliks með
brosi! En það misheppnast. f fyrsta sinni
sér hún dóttur sína! Taugaspenna sú og
æsing sem hún hefur verið haldin síð-
ustu klukkustundirnar, máir út brosið og
breytir því í angurblíðan iðrunarsvip.
.... Og þótt hana langi til þess, megn-
ar hún ekki að ganga þessi fáu skref
til dóttur sinnar, og taka hana í faðm
sér.
— Kristín! hvíslar hún hljóðlega. —
Barnið mitt!
Það er eins og röddin leysi upp alla
þá beiskju, sem Kristín hefur borið til
móður sinnar. Og nú strýkur hönd blíð-
lega um hár hennar og enni.
Það er sem hlý bylgja renni um huga
Kristínar. Hún hefur orðið svo lítillar
ástar aðnjótandi. Og þó hefur hana alla
ævi þyrst eftir henni, fyrst þegar hún
var barn, svo ung stúlka, um tuttugu
ára ævi hefur hana hungrað eftir ást.
Hún hefur alizt upp í heimi, þar sem
þrymjandi raust hefur þaggað hvers-
kyns blíðuatlot.
Á næsta andartaki falla töfrarnir
af henni. Faðir hennar! Hann er lokaður
inni þarna uppi! Kristín hörfar eitt skref
frá móður sinni.
— Þér .... þér megið ekki vera hér!
— Þér?
Móðir hennar brosir.
Kristín starir ráðþrota á hana. —
Pabbi getur komið niður þá og þegar!
Og þá......
— Og þá hvað?
— Hann rekur þig út úr húsinu! æpir
Kristín örvingluð. -—• Hann sigar hund-
unum á þig!
Móðir Kristínar brosir hughreyst-
andi en kinkar svo kolli hóglátlega.
— Ég veit vel, hvernig hann getur
verið. Ég hef orðið að þola það. Og þá
vissi ég ekki hvernig ég átti að um-
gangast hann! En í dag kem ég sem
gestur. Ég kannast við hann! Farðu nú
bara upp og taktu föggur þínar saman.
Kristín fórnaði höndum eins og til
að forðast eitthvað.
— Nei! Það er eins og biðjandi angist-
aróp. — Ég get það ekki, mamma. Ég
get ekki farið svona fyrirvaralaust!
„Mamma“ .... í fyrsta sinni hefur
Kristín sagt orðið sem Maríon Gaspadi
hefur mest þráð að heyra. En í sama bili
heyrist ofan af loftinu brestur, líkt og
þegar tré brotnar og rétt á eftir er
þrammað niður stigann þungum skref-
um, eins og þrumuveður nálgist. Fóta-
takið nemur staðar utan við dyrnar.
Kristín starir selfingaraugum til dyr-
anna. Maríon Gaspadi færir sig nokkr-
um skrefum fjær og hallar sér upp að
gluggakarminum. Hún grípur skjótt úr
tösku sinni dós með andlitsdufti, opnar
hana og rennir dyftivendinum lauslega
yfir andlit sér. Um leið lítur hún til
dyranna í spegilinn. Enginn gæti séð
eftirvæntingu í svip hennar.
Dyrunum er hrundið upp, svo hurðin
skellur upp að vegg. Þar stendur faðir
Kristínar, mikilúðlegur og ógnandi.
Hann er líkastur egndu og særðu villi-
dýri. En hann stirðnar upp og starir á
konuna, sem stendur við gluggann. Svo
lyftir hann stórgerðum höndunum. Þær
skjálfa. Hann lætur þær falla á ný,
kreppir hnefana, opnar þá aftur. Djúp-
ar hrukkur dragast yfir enni hans.
Hann áttar sig ekki á því sem hann
sér. Hefur hann búizt við gremjulegri
konu? Æstri og þrætugjarnri matrónu?
Eða veiklulegu gamalmenni?
Hann hefur búizt við öllu .... bara
ekki þessu. Hún er alveg eins og í
gamla daga. Hann þekkir hana aftur,
þekkir bros hennar, hann kannast við
vaxtarlag hennar, þekkir hvern drátt
í andliti hennar. .... Og þó er hún orðin
breytt. Hún hefur þroskast.
Einu sinni hefur hann átt þessa konu!
og hefði getað átt hana enn í dag, ef
hann hefði ekki sjálfur.....Hugsanir
hans og samvizkubit verka á hann eins
og kylfuhögg. Hann lítur niður eftir
sjálfum sér, lítur niður á blettótt vinnu-
föt sín, á óþvegnar hendur með óhrein-
indarendur undir nöglum. Hann veit að
hann er órakaður, hefur ekki einu sinni
hirt um að greiða sér. Hann skammast
sín.
— Góðan daginn, Frans!
Hann svarar ekki. Þau standa um hríð
og stara hvort á annað.
— Ætlarðu ekki að bjóða mér sæti,
Frans?
Hann heyfir sig líkt og hann ætli að
andmæla því. Svo gengur hann að borð-
inu, dregur fram stól og ýtir honum til
hennar. Hún fær sér sæti og brosir
góðlátlega. Honum verður litið á granna
fætur hennar í fisléttum sokkum.
— Ætlar þú ekki að setjast líka,
Frans? segir hún. En hann stendur á
gólfinu, kyrr og vandræðalegur. — Það
er hægra að tala saman, ef setið er.
Hann horfir út um gluggann og segir
hásum rómi:
— Ég veit ekki hvað við höfum að
segja hvort öðru! Stundarkorn stendur
hann þarna enn, þögull og vandræða-
legur, svo snýr hann sér að Kristínu.
— Far þú út, segir hann í rómi sem
ekki þolir nein andmæli. Þegar hann sér
að Kristín hikar og lítur spyrjandi til
móður sinnar, endurtekur hann skip-
andi röddu: — Út með þig.
Kristín ætlar að fara, en móðir henn-
ar heldur aftur af henni: — Kristín
verður kyr! Hún má gjarna heyra það
sem við tölum saman, enda varðar það
hana sjálfa mest af öllum!
Svo stendur hún upp, leggur langa og
mjóa hönd sína með lökkuðu nöglunum
á handlegg hans. — Komdu, Frans! segir
hún. — Við skulum tala saman eins og
gamlir vinir.
Hún er nú búin að ná sér eftir fyrstu
geðshræringuna og fer að öllu eins og
hún væri á leiksviði, þar sem hún
verður að neyta allra sinna áhrifa, vit-
andi vits.
Hún leiðir hann að stól og fær hann
til að setjast. Hann gerir það öldungis
ósjálfrátt. Hann er eins og bjarndýr, sem
leitt er í bandi af litlum fjöileikatrúði.
Þau sitja sitt hvoru megin við borðið
og horfa hvort á annað.
— Þú veizt hvers vegna ég er komin
hingað? spyr Maríon. Hún brosir, til
að leyna geðshræringu þeirri sem þjáir
hana.
— Þú hefur ekkert hingað að gera,
svarar malarinn hörkulega.
— Þú gleymir því, að Kristín er líka
dóttir mín!
Hann rekur upp hæðnishlátur. —
Hér birtist fimmti hluti framhaldssögunnar
eftir Hans Ulrich Horster
22 ÉÁLKINN