Fálkinn - 06.02.1963, Side 34

PANDA □□ SAFNARINN MIKLI
Eggert safnari veifaði sigri hrósandi skammbyssun-
um, sem hann hafði tekið af lögregluforingjanum.
„Komið þið strákar,“ sagði hann. „Hérna má heil
miklu safna.“ En hinir áköfu safnarar þurftu svo
sannarlega á engri hvatningu að halda. Þeir þyrpt-
ust að lögreglumönnunum, sem voru alveg orðnir
ruglaðir á þessum ósköpum. Öllu, sem þeir náðu í,
söfnuðu þeir, stjörnum, kylfum og jafnvel búningum
lögreglumannanna. Brátt voru verðir laganna nær
því allsnaktir. Eins og venjulega þá borguðu safn-
ararnir fyrir sérhverjan hlut sem þeir tóku. En þar
sem lögreglumennirnir höfðu enga vasa til þess að
láta peningana í, þyrluðust seðlarnir allt í kringum
þá og Goggi góðgjarni lét það tækifæri ekki renna
sér úr greipum. „Þetta getur orsakað vandamál,"
sagði Panda og andvarpaði.
Lögreglumennirnir störðu undrandi á safnarana, þar
sem þeir hófu mikil vöruskipti á þeim munum, sem
þeir höfðu safnað af lögreglumönnunum. Og sérhver
safnari reyndi að eignast heilan lögreglubúning. En
þegar skiptin voru rétt að byrja, birtist safnvörður-
inn í dyrunum. „Lögreglan kom til þess að handtaka
safnarana," sagði Panda við safnvörðinn, „en nú hafa
safnararnir safnað hreinlega lögreglumönnum.“ „Bara
að herra Stálhjarta væri hér,“ urraði safnvörðurinn,
„hann veit, hvernig á að meðhöndla svona þorpara."
„Þorpara?“ sagði rödd að baki hans. „Hvernig dirf-
istu, Smith að kalla mig og klúbbfélaga mína slíku
nafni?“ „Herra Stálhjarta," hrópaði safnvörðurinn
undrandi, „ég vissi ekki að þér væruð þorp ... ég
meina safnari.“
„Hlustaðu Smith,“ hrópaði herra Stálhjarta að safn-
verðinum, „hversu oft á ég að segja þér, að safnari
úr hinum fræga safnaraklúbb stelur aldrei, hann
safnar. En meðal annarra orða, hvers vegna ertu ekki
að gæta safns míns?“ „Það er ég að gera,“ hrópaði
safnvörðurinn. „Þetta er safn yðar.“ „Þvæla,“ sagði
herra Stálhjarta. „Þetta er safn Gogga safnara." „Það
er það ekki,“ greip Panda inn í. „Goggi lét falska
framhlið fyrir framan safn yðar. Komið út, þá skal
ég sýna yður það.“ Herra Stálhjarta starði undrandi
á leifar hinnar fölsku framhliðar. „Nú, nú,“ þrumaði
hann, “ég vissi ekki, að ég ætti svona fallegt og
myndarlegt safn.“
34 FÁLKIfstN