Fálkinn - 24.08.1964, Blaðsíða 8

Antoine de Saint Exupéry
■ ■
MIÐRI EYÐfMORK
I þessu blctði heíst stutt framhaldssaga,
eða öllu heldur framhaldsfrásögn, eftir
franska rithöfundinn og flugmanninn
Antoine de Saint Exupéry. Antoine de
Saint Exupéry fœddist árið 1900 og hann
varð ekki langlífur, því hann lézt 44 ára.
Hann lœrði ungur að fljúga og varð
meðal þekktustu flugmanna heimsins á
árunum milli heimsstyrjaldanna og tók
þátt í ýmsum hœttulegum leiðöngrum á
bernskuárum flugsins, og þessi frásögn
fjallar einmitt um eina slíka för, er flugvél
hans fórst í sandauðnum Norður-Afríku
og hann og félagi hans voru nœr dauða
en lífi er þeim var loks bjargað.
Saint Exupéry varð einnig mjög þekktur
af ritstörfum. Hann réði yfir fágœtri stíl-
snilld, bœkur hans halda lesendunum
hugföngum frá upphafi til enda.
Að minnsta kosti ein bóka hans hefur
komið út hérlendis, það var Litli prinsinn,
sem kom út í smábókaflokki Menningar-
sjóðs fyrir nokkru, en lét lítið yfir sér í
bókaflóðinu fyrir jólin — of lítið. —
Kafli sá, er við birtum hér, er úr bókinni
Jörð mannanna, og er þýddur af Erlingi
E. Halldórssyni. Hann fjallar, eins og
fyrr segir, um flugslys í sandauðunum
Norður-Afríku, en því miður eru engar
myndir til frá þeim atburði, en við munum
birta nokkrar myndir úr lífi þessa frœga
flugkappa og rithöfundar með frásögn-
inni, sem mun birtast í þremur blöðum.
Antoine de Saint Exupéry lét lífið í síðari
heimsstyrjöldinni, er hann barðist fyrir
frelsi lands síns. Hann týndist í könnun-
arflugi yfir Miðjarðarhafinu, 31. júlí 1944.
Þegar mig bar að Miðjarðarhafi urðu fyrir mér lág ský.
Ég flaug niður í tuttugu metra. Regnhryðjurnar bylja á fram-
rúðunni og hafið virtist rjúka. Ég reyndi af öllum mætti að
koma auga á eitthvað og forðast árekstur við siglutré.
Vélamaðurinn minn, André Prévot, kveikir í sígarettu
fyrir mig. — Kaffi ....
Hann hverfur aftur í og kemur aftur með hitabrúsann. Ég
fæ mér að drekka. Ég gef benzíninu selbita við og við til að
halda tvö þúsund og eitt hundrað snúningum. Ég renni aug-
um yfir mælaborðið: þegnar mínir eru hlýðnir, hver vísir er
á sínum stað. Ég skotra augum niður á hafið sem rýkur úr,
eins og stóru laugarkeri, undir rigningunni. Ef ég væri í flug-
báti mundi mér þykja miður að það skuli vera svona úfið.
En ég er í landflugvél. Ég get ekki setzt á það hvort sem það
er úfið eða ekki. Og þetta veitir mér, án þess ég viti hvers
vegna, fráleita öryggiskennd. Hafið er partur af heimi, sem
er ekki minn Vélarbilun hérna varðar mig engu, ógnar mér
ekki einu sinni: ég er ekki útbúinn fyrir hafið.
Eftir hálfs annars tíma flug dregur úr rigningunni. Skýin
liggja enn mjög lágt, en Ijósið brýzt þegar í gegnum þau eins
og breitt bros. Ég dáist að þessari hægfara góðviðriskomu.
Ég greini yfir höfði mér gisinn hnoðra af hvítri bómull. Ég
beygi til að sneiða hjá skúrinni: það er ekki lengur nauðsyn-
legt að fara um hana miðja. Og þarna kemur fyrsta glufan ...
Ég vissi af henni án þess að sjá hana, því úti á haffletinum
blasir við mér ílangur dregill með litfari vallendis, eins kon-
ar lýsandi djúpgræn vin, áþekk byggökrunum í Suður-Mar-
okkó, sem yljuðu mér um hjartastað á leiðinni frá Senegal,
eftir þrjú þúsund kílómetra af sandi. Hér hvarflar líka að mér
að ég sé að fara yfir byggilegt hérað, og það grípur mig kát-
ína. Ég sný mér að Prévot:
— Það er búið, það gengur vel!
— Já, það gengur vel . . .
Túnis. Meðan geymarnir eru fylltir skrifa ég upp á pappír-
ana. En í sömu andrá og ég yfirgef skrifstofuna heyri ég
„Búm!“, einhvern dynk. Eitt þessara dumbu hljóða, án end-
uróms. Ég minnist þess í sömu andrá að hafa heyrt svipað
hljóð: sprenging í bílskúr. Tveir menn fórust í þessu hása
boffsi. Ég held út á veginn sem liggur með fram brautinni:
dálítill rykmökkur stígur upp, tveir bílar á hraðri ferð hafa
rekizt á, lagzt skyndilega í kyrrstöðu, eins og frystir. Menn
hlaupa út að þeim, aðrir hlaupa til okkar:
— Hringið . . Lækni . . . Höfuðið . . .
Ég fæ sting í hjartað. Þarna, í lygnum bjarma kvöldsins,
höfðu skapanornirnar gert vel heppnaða árás. Eyðilögð feg-
urð, vitsmunir, eða líf . . Ræningjarnir hafa þannig verið á
ferð í eyðimörkinni, og enginn heyrði fjaðurmagnað fótatak
þeirra á sandinum. Það hafði orðið lítilsháttar hark í tjald-
búðunum við áhlaupið. Síðan féll gullvæg þögnin aftur á.
Sama þögnin og áður, sami friðurinn . . . Einhver rétt hjá
mér talar um höfuðkúpubrot. Ég vil ekkert vita um þetta blóð-
uga örorka enni, ég sný baki við veginum og fer út að flug-
vélinni. En ég ber ugg í hjarta. Og.stuttu seinna barst hljóðið
atarna aftur til eyrna mér. Þegar ég skrapaði svartan sand-
flötinn með tvö hundruð og sjötíu kílómetra hraða á klukku-
stund fékk ég aftur að heyra sama hása boffsið: þetta ,,hoh!‘‘
örlaganna, sem biðu okkar á stefnumótstaðnum,
Áfram til Benghazi.
8
FALKINN