Fálkinn - 24.08.1964, Blaðsíða 29

<£ © CoJ (£J “Ö CáJ © ”0 Walker
jf-frfcu Vib aö' taö sé sprung
ið á skriftorðsstélnum
hans? Er- hann er á ^stál-
hjólum,asninn oinnf
Auðvitað Stígur minn, þaS var
einmitt það sem ég ætlaði að
fara að segja, sagði brytinn
fleðulegur og hræðslulegur í
senn, því að skipstjórinn gat
verið harður í horn að taka.
Gunnar vissi auðvitað að
hann átti bágt með að dylja
andúð sína á manninum. En
hanp lét á engu bera.
— Gott. Þú talar svo við mig,
Stígur, þegar þið eruð búnir,
svo að ég geti látið þig hafa
einhverja peninga. Það var á
móti öllum venjum að skip-
stjórinn afgreiddi léttadreng-
ina um peninga, en hann ætl-
aði að gera það í þetta skipti,
til þess að tryggja sér að bryt-
irin héldi honum ekki lengur
en nauðsynlegt væri. Þetta
slryldu þeir báðir, Stígur og
brytinn, og þeir tóku einnig
eftir því að hann lagði sérstaka
áherzlu á „þegar ÞIÐ eruð bún-
ir“ Stígur var skipstjóranum
innilega þakklátur. Hann vissi
að Gunnar gat illa gripið alveg
fram fyrir hendurnar á yfir-
manni, sem var að refsa létta-
dreng, en hann gat mildað refs-
inguna, og það hafði hann gert
svo að um munaði. Nú var það
Stígur, sem hristNt af niður-
bældum hlátri, og skipstjórinn
varð að hraða sér út til þess að
skella ekki upp úr. Stígur og
brytinn litu hvor á annan, og
sá fyrrnefndi sagði með svo
miklum háðshreim að hinn var
næstum búinn að fá slag af
reiði:
Ég er yður ákaflega þakk-
látur fyrir hjálpsemina, herra
bryti.
— Haltu kjafti, drengskratti.
Skömmu síðar stóðu þeir svo
í eldhúsinu, og virtu fyrir sér
fjallháa hlaða af diskum, föt-
um, könnum, glösum og hnífa-
pörum. Þeir voru fremur dauf-
ir í dálkinn báðir tveir, en þó
var Stíg það mikill huggun af
hafa fjandmann sinn með sér.
Brytinn var beinlínis að sálg-
ast úr vonzku. Hann, sem átti
landgönguleyfi, og var búinn
að undirbúa nóttina af mikilli
nákvæmni, og hagsýni. Honum
varð hugsað til dökkhærðu
snótarinnar, sem hann hafði
hitt fyrr um daginn. Hann
hafði látið hana hafa nokkrar
vínflöskur, og sagt henni að
búa herbergið sitt undir næt-
urveizlu fyrir þau tvö. Brytinn
var að visu digur mjög, og ekk-
ert augnavndi. en hann hafði
veifað nokkrum stórum seðl-
um, og þá var allt í lagi.
Starfsheiti ungfrúarinnar
var Skyndikona. En hún var
lagleg, og kroppurinn, mmmm,
það fór hríslingur um hinn
mun fyrirferðarmeiri „kropp“
brytans, og hann ropaði hátt.
Svo hátt, að hann hrökk upp
úr draumum sínum, og hon-
um virtist diskahlaðinn mun
stærri en áður.
— Hvað ertu gamall strák-
ur? Spurði hann Stíg.
— 14 ára.
— Þá er kominn tími til að
þú farir að kynnast lífinu, uml-
aði brytinn, — ætlarðu ekki
að fá þér kvenmann þegar þú
kemur í land? — Ha?
Stígur roðnaði.
— Oætli það ekki.
— Jahá, haha, þar gæti ég
kennt þér ýmislegt, haha. —
Ég náði í eina í dag, og samdi
við hana. — Ég fer að heim-
sækja hana þegar ég er búinn
með uppþvottinn. — Hún er
aldeilis kroppur sú maður, ha-
ha — og það lá við að brytinn
slefaði af græðgi.
Stígur leit á hann með and-
úð. Hann vissi ósköp vel, að
það var ekki félagslyndi, sem
kom brvtanum til þess að tala
við hann, heldur var hann að-
eins að hita sig upp í að segja
klámsögur. Hann gat því eKki
stillt sig um að kæla örlítið í
honum blóðið.
— Já, sagði hann hugsandi,
klukkan er um 11, svo að við
ættum að vera búnir um 3 leyt-
ið.
Brytinn hrökk við.
— Ha, nei, það gengur ekki
tautaði hann. — Hún bíður
aldrei svo lengi.
Hann stóð ráðavilltur um
stund, en tók svo allt í einu
viðbragð.
— Heyrðu, sagði hann fleðu-
lega við Stíg, ætli það sé ekki
bara bezt að þú farir í land. Ég
skal klára þetta einn. — Það
er engin ástæða til þe. j að eyði-
leggja landgönguleyfið fyrir
okkur báðum?
— Já, ég verð ekki svo mik-
ið lengur þó að ég sé einn, og
það er meiri nýbreytni fyrir
þig að koma í land.
Brytin var hinn elskulegasti.
Hér býr eitthvað undir, og
varla gott, hugsaði Stígur. En
hann lét ekki á neinu bera,
heldur kvaddi brytann með
virtum, og þaut út. Skipstjór-
inn varð undrandi yfir að sjá
hann svona fljótt, en enn þá
meira undrandi þegar Stígur
Framh á bls. 31.
29
FALKINN