Fálkinn - 28.12.1964, Blaðsíða 13

worthy svo til rifja eymd fjöl-
skyldunnar, að hann fékk kon-
unni nokkra peninga, sem hann
var með á sér, og bauð henni
að kaupa fatnað til að skýla
nekt barnanna. Brast vesalings
konan þá í grát, þakkaði herra
Allworthy rausn hans og hjálp-
semi fögrum orðu-m um leið og
hún lýsti yfir því, að það væri
Tom Jones eingöngu að þakka
að börnin og hún væru ekki
dáin úr hungri. Kom þá á dag-
inn, að Tom hafði ekki aðeins
selt folann og biblíuna þeirra
vegna heldur og vandaðan fatn-
að, er honum hafði verið gef-
inn, og ýmislegt annað smá-
vegis.
Á heimleiðinni beitti Tom
Jones allri sinni mælsku, er
hann ræddi eymd fjölskyldunn-
ar við herra Allworthy og vann
loks það á, að herra Allworthy
lýsti yfir því, að vissulega hefði
sá aumi skálkur, Svarti-Georg,
þolað nógu harða refsingu fyr-
ir afbrot sitt; kvaðst því mundu
taka hann í sátt og sjá svo um,
að hann gæti séð fyrir fjöl-
skyldu sinni.
Blifil ungi var að vísu ekki
eins vorkunnsamur og fóst-
bróðir hans; aftur á móti var
hann gæddur mun ríkari rétt-
lætiskennd.
Svo vildi til, að hann hafði
komizt að raun um, að Svarti-
Georg verðskuldaði síður en
svo þá náð og miskunnsemi,
sem herra Allworthy ákvað að
auðsýna honum fyrir fortölur
Thomasar. Hann hafði sem sé
heyrt að enn hefði hann brotið
af sér við fyrrnefndan landeig-
anda og drepið fyrir honum
héra, og hafði þá í fleirtölu, þó
að aldrei væri um nema eina
héraskepnu að ræða, er hann
sagði herra Allworthy frá þessu
svo að Tom heyrði ekki til.
Gerði hann það að sjálfsögðu
í þeim göfuga tilgangi, að koma
í veg fyrir að herra Allworthy
gerðist óafvitandi sekur um að
verðlauna Svarta-Georg fyrir
síendurtekna glæpi hans, og í
sama tilgangi fullyrti hann, að
landeigandinn væri staðráðinn
í að sækja þann auma skálk til
sakar, enda þótt Blifil ungi
vissi, að landeigandanum kom
það ekki til hugar, þar eð hann
vissi vel eymd veiðivarðarins
fyrrverandi og fjölskyldu hans.
Til vonar og vara fékk hann
herra Allworthy til að heita
sér því, að ekki skyldi hann
segja þetta neinum, og var þar
með fyrir það girt að óðalsherr-
ann kæmist að því sanna í mál-
inu.
Því hafa margir trúað, að
réttlætið hefði alltaf sinn fram-
gang, fyrr eða síðar og á ein-
hvern hátt, og sannaðist það
hér, því að morguninn eftir
átti herra Allworthy tal við
Tom Jones, kvaðst nú vita nýj-
ar sakir á Svarta-Georg, og fyr-
irbauð Tom að nefna þann
auma og forherta skálk á nafn
í sín eyru framar. Kvaðst hann
þó mundi sjá til með fjölskyld-
unni, að hún þyrfti ekki að
líða neyð, en skálkinum sjálf-
um vildi hann enga miskunn
sýna.
Að sjálfsögðu gat Tom ekki
rennt neinn grun í hvað valdið
hafði þessum skyndilegu sinna-
skiptum fóstra síns, því að
honum datt sízt í hug, að Blifil
ungi hefði þar að unnið. En
þar sem hann gerðist nú lang-
þreyttur á að biðja skjólstæð-
ingi sínum, þeim auma skálki,
náðar og miskunnar, ákvað
hann að reyna aðrar leiðir í því
skyni að sjá borgið honum og
fjöiskyldu hans.
Svo var mál með vexti, að
góð vinátta hafði tekizt með
Tom og landeigandanum, herra
Western. Western þessi var i-
þróttamaður mikill og dáði
mjög fimi og karlmennsku.
Hafði Tom Jones meðal annars
unnið hylli hans með því að
stökkva yfir fimmfalda girð-
ingu, að því er virtist fyrirhafn-
arlítið, og lét herra Western þá
svo um mælt, að sér mundi
verða það leikur einn að þjálfa
piltinn og kenna honum, svo
að hann bæri af öllum sakir
fræknleika. Eftir það var Tom
Jones aufúsugestur á heimili
hans. Tók Western landeigandi
hann oft með sér á veiðar og
útreiðar, og hafði slíkt dálæti
á honum, sem væri hann hans
eiginn sonur'. Þéssár áðstæður
ákvað Tom Jones nú að not-
færa sér — til hagsbóta fyrir
skjólstæðing sinn, þann auma
skálk.
í sama tilgangi ávann Tom
Jones sér einnig hylli hinnar
fríðu dóttur landeigandans, en
hún var þá seytján ára og auga
steinn föður síns.
NÍUNDI KAFLI.
Sagt frd Soffíu Westem.
Kannski hafið þér, lesandi
góður, séð hina frægu högg-
mynd, Venus frá Medici? Það
forna meistaraverk hefur löng-
um verið talið ímynd kvenlegr-
ar fegurðar, en þó að þér hafið
séð það, getið þér samt sem áð-
ur ekki gert yður viðhlítandi
grein fyrir fegurð Soffíu West-
ern, hinni seytján ára dóttur
landeigandans. Þar með er þó
ekki gefið í skyn, að svo mjög
hafi hún borið af gyðjunni að
fegurð, enda væri slíkt fráleitt,
heldur hitt, að fegurð ungu
stúlkunnar var annars eðlis, ef
þannig mætti að orði komasl.
Soffía, sem var einkadóttir
landeigandans, var ívið hærri
en meðalkvenmaður, og ekki
einungis íturvaxin heldur og
gædd sérstökum yndisþokka.
Framhald á bls. 24.