Fálkinn - 28.12.1964, Blaðsíða 26

TRELLEBORG
ÞEGAR UM HJÓLBARÐA ER AÐ RÆÐA
TRELLEBORG
SNJÓHJÓLBARÐAR OG
HJÓLBARÐAR
ÝMSAR GERIIIR
Söluumboð: HRAUNHOLT VIÐ MIKLATORG
GUNIMAR ÁSGEIRSSOM H.F.
þess auma skálks, sem nóg væri
búinn að líða.
Soffía jafnaði sig samstundis
eftir fátið, sem á hana hafdi
komið, brosti og mælti af hinni
mestu blíðu: „Er þessi mikil-
væga bón, sem þú hefur svo
hátíðlegan formála að, þá ekki
mikilvægari ea þetta? Hana
skal ég gera, og það af heilum
huga, því að mér hefur mjög
runnið til rifja eymd þessara
vesalinga, og það er ekki lengra
síðan en í gær, að ég sendi kón-
unni eitthvað smávegis.“
Þegar hún tók þessari beiðHi
hans svona vel, gerðist harih
enn djarfari, og fór þess á léi't
við hana, að hún fengi föðúr
sinn til að taka þann aurriá
skálk í þjónustu sína. Það
kvaðst stúlkan skyldu athuga,
og mælti svo enn:
„En nú langar mig til áð
biðja þig að gera bón mína.“ 1
„Það skal mér ljúft, fagrá'
yngismær, og gildir einu hver
hún er, því að ég mundi fegirirt
fórna lífi mínu, ef þörf krefðií1*
Hann greip um hönd henrii,
bar hana að vörum sér og þrýstl
á hana heitum kossum, og vár
það í fyrsta skiptið, að karl-
mannsvarir snertu hörund
hennar. Þaut blóðið við það
fram í vanga henni svo ákaft,
að þeir urðu rauðir sem skarlat,
og breiddist roðinn út upp ajð
hársrótum og svo langt ofan
hálsinn, sem til sást.
Það leið nokkur stund, áðiiT
en stúlkan mátti mæla, svo milt-
ið varð henni um þetta, en þeg-
ar hún loks gat stunið upp orð-
unum, var það bæn hennar, að
Tom Jones reyndi að sjá svb
um, að faðir hennar færi sér
ekki eins gapalega á hestbaki
og honum hætti við, þar eð hún
óttaðist að hann kynni að verða
þannig fyrir alvarlegu slysi.
Kvaðst hún alltaf vera miðúr
sín af ótta, þegar hún vissi
hann á veiðum.
Tom Jones . . .
ur og ígrundunarlaus og raun
bar vitni, mundi hann ekki hafa
komizt hjá að veita því athygli
og draga af því sínar ályktanir
— og hefði faðir stúlkunnar
ekki stöðugt verið með hugann
_llan við hesta sína og veiði-
hunda, hefði hann varla kom-
izt hjá því heldur. En hvort-
tveggja var, að hann átti yfir-
leitt ekki tortryggni til og að
honum kom ekkert slíkt til
hugar, enda veitti hann þeim
slík tækifæri til að vera ein-
um saman, að engum elskend-
um væri það öfundarlaust, og
þessi tækifæri notaði Tom Jon-
es undirhyggjulaust til að koma
fram við hana af þeirri nær-
færni og glaðværð, sem hon-
um var í blóð borin, og er ekki
ósennilegt að það hafi snortið
hjarta stúlkunnar dýpra, en þó
að hann hefði reynt markvíst
að vinna hug hennar og hylli.
Þannig stóðu þá málin kvöld
nokkurt, þegar þau voru ein
saman sem oftar og Tom vakti
máls á því við hana, alvarleg-
ur á svipinn og næstum hátíð-
legur í róm, að hann hefði í
hyggju að biðja hana ákaflega
mikilvægrar bónar og væri það
einlæg von sín, að hún yrði
við henni af góðsemi sinni.
Enda þótt framkoma eða
svipur unga mannsins gæfi það
ekki á neinn.hátt til kynna, að
hann hygðist leita ásta stúlk-
unnar, varð ekki annað séð en
að henni kæmi það helzt til hug-
ar, hvort það hefur verið kven-
legt eðli hennar sem vakti grun
þann, eða eitthvað annað, sem
ég ætla mér ekki þá dul að
skilgreina nánar ... víst er að
minnsta kosti um það, að hún
fölnaði við og tók að titra og
skjálfa og mundi ekki hafa
komið upp orði, ef hann hefði
beðið svars hennar. En þessi ótti
hennar — eða hvað það nú var
— stóð ekki lengi, því að hann
bar óðara fram bænina — að
hún beitti til þess áhrifum sin-
um, að faðir hennar bæri ekki
fram neina ákæru á hendur
Svarta-Georg, þar sem það
kæmi harðast niðui á fjölskyldu
Tom hét því; kvaðst stöðugt
mundu hafa þetta í huga, þeg-
ar þeir færu saman á veiðár;
þakkaði henni síðan skemmti-
lega samverustund og kváddi
hana ástúðlega.
Þegar Western landeigandi
sat að drykkju á síðkvöldum,
hvað hann alloftast gerði, var
það hans bezta skemmtan að
heyra dóttur sína leika 'á
harpsikord, og þá einkum ensk
þjóðlög, sem hún túlkaði a.f
mikilli snilld, bæði í leik og
söng. -
Þegar svo bar undir, mátti
hann ekki neita dóttur sinni um
neitt, ef hún bað, svo hrærð-
ur var hann. Þetta kvöld var
Framhald á næstu síðu.,
26
FALKINN