Fálkinn - 11.01.1965, Qupperneq 9

til Glasgow og Kaupmannahafnar, veðrið er indælt og litadýrðin
undursamleg eins og alltaf þegar ísland er í spariskapinu sínu.
En Svala hefur engan tíma til að falla í stafi yfir bláum, græn-
um og bleikum skýjum. Hún þarf að ganga úr skugga um, að
allt sé til reiðu, og að ekkert hafi gleymzt. Hún hringir á af-
greiðsluna til að spyrja, hversu margir farþegar verði með í
þetta sinn, síðan í eldhúsið til að vita, hvort matarbirgðirnar séu
nægilegar, þá sækir hún bunka af dagblöðum, og loks fer hún
út í vélina hálftíma til þrem kortérum áður en lagt er af stað.
Þær eru þrjár flugfreyjurnar í þessari ferð: Svala, Unnur Elfa
Gunnarsdóttir og Sigríður Jónsdóttir. Þær athuga vandlega, hvort
allir hlutir eru á sínum stað: matur og drykkur, teppi og koddar,
lyfjakassi, skjöl og pappírar, tollfrjáls söluvarningur o. s. frv.
Brátt taka farþegarnir að streyma inn í vélina. Svala stendur
í dyrunum og býður þá velkomna með bros á vörum, hjálpar
þeim í sætin, gætir þess, að allir spenni á sig sætisólarnar. Meðan
verið er að hita vélina, grípur hún hljóðnemann og ávarpar far-
þegana með nokkrum vinsamlegum orðum, fyrst á íslenzku,
síðan ensku og loks á dönsku, en hinar flugfreyjurnar ganga um
og útbýta blöðum og brjóstsykri, sem þykir góður til varnar því,
að óvant ferðafólk fái hellu fyrir eyrun við flugtak og lend-
ingar.
Þegar vélin brunar af stað eftir flugbrautinni, spenna flugfreyj-
urnar sig einnig í sæti; það er nauðsynleg öryggisráðstöfun, þó vél-
arnar taki yfirleitt engar dýfur. Eftir flugtak mega þær smeygja
sér úr jökkunum og fara í þægilega inniskó, þær binda á sig
svuntur og hefja störf í agnarlitla eldhúsinu. Matarbakkarnir eru
tilbúnir í sérstökum skáp, morgunverðurinn er kaldur, svo að
ekki þarf að stinga neinu í ofninn, en kaffið verður að vera sjóð-
andi heitt. Sem betur fer hreyfist vélin lítið í loftinu, og ekk-
ert dembist. Þær eru líka leiknar að meðhöndla bakkana þannig
að ekki skoppi neitt til á þeim, jafnvel þótt gólfið taki skyndilega
að hallast og hoppa svolítið upp og niður.
Þá má ekki gleyma að færa flugmönnunum matinn þeirra. Ekki
veltur svo lítið á heilbrigði áhafnarinnar. Það kemur aldrei fyr-
ir, að allir flugmennirnir fái sams konar rétti, því að ef eitthvað
kynni að vera að matnum, veikist þó ekki nema helmingurinn,
svo að nóg verður samt eftir af starfhæfu fólki. Að vísu er afar
ólíklegt, að slíkt hendi, en það er ekki útilokað, og aldrei verður
of varlega farið.
Svala gengur um vélina og lítur yfir farþegahópinn. Hún
hefur unun af starfi sínu, þó að það taki stundum á taugarnar og
sé mikill sprettur, meðan á ferðum stendur. En henni finnst
gaman að kynnast nýju fólki og sjá nýja staði, og flugið hefur
lengi heillað hug hennar.
Hún var aðeins seytján
ára, þegar hún byrjaði að
vinna hjá Flugfélagi ís-
lands og afgreiddi í kaffi-
stofunni á vellinum. Eftir
það var hún um tíu mán-
aða skeið á lýðháskóla í
Svíþjóð, en þegar hún
kom aftur heim, fór hún
rakleitt til Flugfélagsins
og fékk þá atvinnu sem
símastúlka og síðar gjald-
keri á skrifstofunni. Nátt-
úrlega dreymdi hana um
að gerast flugfreyja, en
aldurslágmarkið er 20 ár,
svo að hún varð að bíða
þolinmóð, og það var
strax bót í máli að vera
í nánum tengslum við
starfsemina. Flugfreyjur
þurfa að kunna ensku
aulc eins Norðurlanda-
máls, og nokkru seinna
hélt hún til Englands og
var þar hálft ár. Ekki
slitnuðu samt böndin
við Flugfélagið, því að
hún bjó á heimili Jóhanns
Hún ávarpar farþegana áíslenzku,
ensku og dönsku og býður þá vel-
komna með vinsamlegum orðum.
FALKINN
9