Fálkinn - 11.01.1965, Qupperneq 38

ÞAU SKIUA HVAÐ EFTIR ANNA
að sögii sliíðurdálkahöfunda
Lítil stúlka lét hún sig dreyma um að giftast bakara svo
fjölskyldan hefði alltaf nóg af kökum að borða. Fjölmennur
systkinahópur hennar velti oft vöngum yfir því hvað úr
henni yrði. Xágrönn og smávaxin og falleg — slík er Hjördis
Genberg. Núorðið hafa systkini hennar gert sér ljóst að áhyggj-
ur þeirra af framtíð hennar voru ástæðulausar. Litla stúlkan
frá Norðrr-Svíþjóð fékk bæði prinsinn og hálft kóngsríkið
alveg eins og í ævintýrinu. Eða bíó.
Fimmtán ár eru umliðin síðan Hjördis Genberg hitti prins-
inn sinn, David. — Og þetta var enginn barnaleikur í upp-
hafi, segir hún alvörugefin. — Ég eignaðist eiginmann og
tvo syni á örfáum vikum! Auk þess fluttist ég til nýs lands, til-
einkaði mér nýtt tungumál og alla Hollywood! Ég viður-
kenni að mig langaði heim til Svíþjóðar á ný og oft var ég
að því komin að fara. Oftar en einu sinni varð mér á að
spyrja sjálfa mig, hvort ‘ég hefði í raun réttri gert mér ljóst
á hvaða forscndum ég hafði gift mig.
Sömu sögu er að segja um mig, játar David Niven, ég
man til dæmis þegar ég sá þig í fyrsta sinn alvarlega reiða,
hvað ég varð óttasleginn! Þarna hélt ég að ég hefði kvænzt
38 FÁLKINN
kaldri, norrænni fegurðargyðju — og svo kom í Ijós að þetta
var gjósandi eldfjall. Ég lokaði mig niðri í kjallara í þungum
þönkum og leizt ekki á framtíðina.
— Já, veslingurinn, þarna hafðist hann við hálfan daginn,
sagði frú Hjördis og hló. — En í fyrsta sinn sem við mætt-
umst, þá varst það þú sem reiddist! Og Hjördis Genberg segir
frá heimsókn sinni til nokkurra vina í London, hvernig hún
hafði ferðast um og dag nokkurn hafnaði hún í kvikmynda-
veri, þar sem verið var að taka litmyndina „Bonnie Prince
Charlie,,. Og allt í fullum gangi. David Niven lék aðalhlut-
verkið. Nafn hans var þekkt og þó hafði Hjördis aldrei séð
hann leika í kvikmynd.
— Það var kyrrt og friðsælt í upptökuherberginu þegar við
komum inn, segir hún, það virtist vera hlé. Svo við hlömmuð-
um okkur í nokkra lausa stóla í einu horninu. Og svo stóð
hann þarna allt í einu — Prince Charlie. Hann var svo reiðúr
að við lá að hárin á hárkollunni risu.
— Var það nokkuð undarlegt, segir David Niven, ég vissi
ekki betur en vinnan væri búin þann daginn og ætlaði heim að
fá mér ærlegan kvöldverð er mér var sagt að nú þyrfti að
endurtaka eitt atriðið. Ég þurfti að setja hárkolluna á mig
Framhald á bls. 40.