Fálkinn - 11.01.1965, Qupperneq 42

bök
um
mannlif i BREIÐAFJARÐAREYJUM
Tom Joites . .
Framhald af bls. 33.
meistari Thwackum, sem gafst
nú fyrst tóm til aS átta sig á
hvern hann hafði átt í höggi
við, féllust hendur af undrun.
Tom Jones, sem óttaðist að
hann kynni að hafa orðið Blifil
unga helzt til þunghöggur, var
að stumra yfir honum og reyna
að vekja hann til lífsins aftur,
þegar hann heyrði hróp West-
erns landeiganda og sá Soffíu
liggja þarna náföla, sem látna
væri. Lét hann Blifil þá eiga
sig, laut að ungfrúnni, tók hana
1 fang sér og hljóp með hana
sem fætur toguðu að læk, er
rann þar skammt frá. Laugaði
hann enni hennar og andlit úr
svölu vatninu og leið þá ekki
á löngu að hún vaknaði af öng-
vitinn
Þannig geta oft orðið skyndi-
leg og óvænt þáttaskil í leik.
Þó að Tom Jones teldi áður
ósigur sinn ráðinn, hafði hann
nú unnið þann sigur, sem hon-
um var meiri og kærkomnari
en þó að hann hefði lagt báða
andstæðinga sína einn að velli,
enda áhöld um hvort honum
var ljúfara að veita ungfrúnni
þessa liðveizlu eða henni að
þiggja hana. Og svo mjög
fannst föður hinnar fögru ung-
frúar um framgöngu hans, að
hann faðmaði hann að sér og
kyssti, eftir að hann hafði
faðmað og kysst dóttur sina,
og lýsti yfir því, að hann teldi
hann bjargvætt hennar. Kvað
hann ekkert það í eigu sinni,
að dótturinni og jörðinni und-
antekinni, er hinn ungi maður
mætti ekki kjósa sér að laun-
um — en bætti þó við eftir
andartaks umhugsun, að hann
undantæki einnig veiðihundana
og frú Sokku, en svo kallaði
hann hryssu þá, er hann hafði
mest dálæti á af reiðskjótum
sínum.
Og nú lék landeigandinn á
alsoddi. „Komdu, drengur
minn,“ sagði hann, „okkur veit-
ir ekki af að Þvo okkur í fram-
an eftir slagsmálin. Það er ljótt
að sjá þig, það get ég sagt þér;
þú ert allur blár og blóðugur
— og treyjan þín öll gauðrifin.
Jæja, drengur minn, nú þvo-
um við okkur og svo kemurðu
heim með okkur; hver veit
nema við finnum þar sómasam-
lega treyju ...“
Þannig lét landeigandinn
dæluna ganga. Þegar þeir
höfðu báðir þvegið blóðið
framan úr sér — með ljúflegri
aðstoð ungfrú Soffíu — héldu
þau þrjú saman aftur þangað,
sem hestarnir stóðu en þá hafði
meistara Thwackum tekizt að
vekja lærisvein sinn, Blifil
unga, aftur til lífsins og koma
honum á fætur. Tók Western
landeigandi meistarann tali.
rétt eins og ekkert hefði í skor
izt; hann var maður bráðlynd'
ur að vísu, en langrækni átti
hann ekki til og auk þess hafði
hann, að minnsta kosti hálft
í hvoru, haft gaman af slags-
málunum. Varð honum nú fyrst
fyrir að spyrja þá félaga hver
hefði verið eiginlega orsök
átakanna.
Þeir Blifil ungi og Tom Jones
þögðu báðir við þeirri spurn-
ingu, en meistari Thwackum
svaraði, og heldur þunglega:
„Ég geri ráð fyrir, að orsökin
sé ekki langt undan. Þér þurf-
ið áreiðanlega ekki að leita
hennar langt inni í þykkninu
þarna, ef þér kærið yður um að
sjá framan í hana .. .“
„Hana?“ endurtók Western
landeigandi. „Var það þá stelp-
an, sem þú barðist svo hraust-
lega fyrir?“ spurði hann og
sneri sér að Tom Jones. „Tom,
Tom ... þú ert nú meiri karl-
inn! Jæja, jæja, hvað um það,
þú stóðst þig eins og hetja og
það gerðum við allir, og nú
komið þið allir heim með mér
og þar drekkum við sáttaskál.“
Þá var það, að ungfrú Soffía
greip framí fyrir föður sínum,
kvaðst vilja komast heim taf-
arlaust, það mætti mikið vera,
ef ekki væri að líða yfir sig
aftur, sagði hún. Landeigand-
inn endurtók boð sitt um leið
og hann steig á bak, en Blifil
hafnaði því, „af orsökum’“ sem
hann kvaðst ekki geta tilgreint
en meistari Thwackum kvaðst
sem slíkur hvergi geta látið sjá
sig, eins og hann væri á sig
kominn, og þurfti ekki annað
en að líta hann til að sannfær-
ast um, að hann hafði mikið
til síns máls.
FJÓRTÁNDI KAFLI.
Segir enn frá ungfrú Soffíu,
lœrdómi hennar og veraldar-
vizku.
Soffía var venju fremur al-
vörugefin við morgunverðinn
daginn eftir; hvarf að honum
loknum strax til herbergja
sinna og sátu þau þá ein eftir
við borðið, frænka hennar og
faðir. Veittu bæði því athygli
hve breytt ungfrúin var að
fasi og framkomu. Spurði
frænkan strax, hvað gengið
gæti að stúlkunni.
Landeigandinn kvað ekkert
slíkt koma til greina. Dóttir
sín væri fílhraust og skorti ekki
neitt.
42
^ALKINN