Fálkinn - 11.01.1965, Síða 43

„Má vera,“ varð frænkunni
að orði. „En Þú veizt að ég er
kona lífsreynd. Og þá skjátlast
mér óvenjulega, ef stúlkan er
ekki alvarlega ástfangin.“
Eins og áður er skýrt fram-
tekið, var landeigandinn mað-
ur skapbráður. Og nú reiddist
hann. „Ástfangin án þess að
ráðfæra sig við mig . . . öskraði
að beita hana svo hörðum refs-
ingum fyrr en þú hefðir komizt
að raun um hver maðurinn er,
sem hún leggur hug á. Það er
nefnilega alls ekki útilokað, að
hann kunni að vera sá maður,
sem þér væri sómi að eignast
fyrir tengdason. Mundi það
ekki að minnsta kosti breyta
málunum talsvert?“
einmitt orð á því, að það mundi
líða yfir sig aftur, þegar þið
mættuð þeim, honum og meist-
aranum, og Blifil ungi var all-
ur blár og marinn eftir slags-
málin? Og hefur hún ekki verið
döpur og fá síðan heim kom,
þar sem hann vildi ekki þiggja
boð þitt og verða ykkur sam-
ferða?“
SOLUUMBOÐ
HEIMILISTÆKI S.F.
HAFNARSTRÆTI 1 - SÍMI: 20455
hann. „Mín eigin dóttir! Komi
það á daginn, skal hún fá fyr-
ir ferðina, það sver ég. Ég skal
gera hana arflausa, reka hana
allsbera út á gaddinn. Ég, sem
hef elskað hana meir en nokk-
uð annað, alið hana upp eins
og drottningu — og svo gerist
hún ástfangin án þess að spyrja
mig leyfis. Þvílíkur flennu-
skapur. ..“
„Stilltu þig,“ sagði frænkan.
„Ég viðurkenni að þú hefur
mikið til þíns máls, það er ekki
það. En þar eð þú elskar dótt-
ur þína meir en nokkuð annað,
þá ættir þú samt sem áður ekki
Landeigandinn hugsaði sig
um andartak og skap hans sef-
aðist. „Jú, vitanlega væri það
allt annað. Eiginlega hefði ég
ekkert við það að athuga .. .
ekki beinlínis .. .“ sagði hann.
„Nú talar þú eins og skyn-
sömum manni sæmir,“ sagði
frænkan. „Það hef ég líka alltaf
sagt, að þú værir skynsamur
maður, þegar þú létir skapið
ekki hlaupa með þig í gönur.
Hvernig litist þér til dæmis á
að taka Blifil unga sem tengda-
son? Leið ekki einmitt yfir
hana þegar hún sá hvar hann
lá í valnum? Og hafði hún ekki
Western landeigandi glápti á
konuna góða stund. Sló síðan
sér á lær og blátt áfram öskr-
aði. „Þarna kemur það! Nú
fyrst skil ég hvernig í öllu
liggur. Fjandinn hafi það, kona,
að ég skyldi geta verið slíkt
erkiflón. Ég mátti líka alltaf
vita það, að dóttir mín, eins
gáfuð og indæl og hún er,
mundi aldrei láta sér til hug-
ar koma að verða ástfangin af
manni, sem mér væri ekki að
skapi. Óðalið og landareignin
— það er ekki unnt að hugsa
sér tilvaldara hjónaband. Svei
mér, ef það er ekki eins og for-
lögin hafi ákveðið þetta löngu
fyrirfram þar sem landamerk-
in liggja saman. Og nú verður
þú að kenna mér ráð, þú sem
ert svo lífsreynd. Hvernig verð-
ur þessu bezt komið örugglega
í kring — og sem fyrst?“
Konan kvaðst þakka honum
traustið, og vona að hún verð-
skuldaði það. „Að mínu áliti,“
sagði hún, „gefur auga leið
hvað þér ber fyrst að gera. Þú
verður að ganga á fund óðals-
herrans og ræða málið við
hann. Fá hann til að samþykkja
ráðahaginn. Þegar samþykki
hans er fengið, kemur allt ann-
að af sjálfu sér.“
„Þá það,“ sagði landeigand-
inn. „Þá það. En veiti hann
ekki samþykki sitt, þá skal
hann eiga mig á fæti, það sver
ég. . .“
„Slíkt kemur ekki til greina,“
sagði sú góða og vitra kona.
,Ekki þegar þú flytur rnálið.*'
Landeigandinn virtist sömu
skoðunar, því nú var ákefð
hans slík, að frænkan átti fullt
í fangi við að koma í veg fyrir
að hann gengi tafarlaust á
fund óðalsherrans og bæri upp
bónorðið, hvað hún taldi að
vonum ekki viðeigandi. Annað
var það, sem hún undi illa í
þessu sambandi, en fékk þó
ekki að gert; frænka hennar,
ungfrú Soffía, vildi ekkert við
hana tala en lokaði að sér her-
bergjum sínum og sat inni allan
þann dag. Gekk Soffíu í raun-
inni það eitt til, að hún hugði
frænkuna renna grun í hve
mjög hún unni Tom Jones, og
kveið því, að hún mundi
krefja sig sagna.
En ungfrú Soffía var gáfuð
stúlka, hafði fengið góða
menntun og þó að lífsreynsla
hennar væri ekki mikil, var
henni gefin sú veraldarvizka,
sem helzt má að gagni koma.
Hún hafði ekki lokað sig lengi
inni, þegar hún þóttist sjá, að
með því væri hún að renna
stoðum undir grunsemdir
frænku sinnar. Hún ákvað því,
að gerbreyta um framkomu til
að villa henni og öðrum sýn.
Taka aftur gleði sína, gerast
meira að segja kátari en
nokkru sinni fyrr — og ekki
nóg með það, heldur skyldi
hún beina allri sinni athygli
að Blifil unga en láta sem hún
sæi ekki Tom Jones. Daginn
eftir þekkti og enginn hana
fyrir sömu ungfrú Soffíu, og
landeigandinn, sem veitti dótt-
ur sinni sérstaka athygli af
áðurnefndum orsökum, lék við
hvem sinn fingur þegar hann
sá framkomu hennar við Blifil
unga.
Framhald í næsta blaði.