Fálkinn - 18.01.1965, Blaðsíða 10

Auk letinnar farast henni
illa orð um drykkjuskap íslend-
inganna og peningagræðgi, en
þó finnst henni þeir vera ráð-
vandir og furðulega vel læsir,
og hér sér hún engan eins illa
klæddan eins og oft má sjá í
stórborgum meginlandsins.
Ida sætti sig ekki við að vera
lengi í Reykjavík. Von bráðar
fékk hún sér hesta og leiðsögu-
mann og fór að ferðast víða
um Suðurlandið. Meðal ann-
arra staða heimsótti húnKrýsu-
vík, Keflavík, Þingvelli, Reyk-
holt, Surtshelli, Kalmanns-
tungu og Geysi — hún var
mjög hrifin af gosinu — og
Heklu. Hún var ekki ánægð
fyrr en hún var komin alla leið
upp á hæsta tindinn á Heklu.
Hvar sem hún fór, gisti hún
í kirkjum, ef kostur var. Þótt
henni fyndist oft kalt þar
og óvistlegt, vegna nálægðar
hinna dauðu, vildi hún með
engu móti sofa í húsum, ef
hægt var að forðast það. Hún
segir:
Hús bændanna eru flest
ótrúlega skitug og daunill,
og auk þess lúsug eins og
finnst hvergi, nema meðal
Grænlendinga og Lappa.
Ida skýrir svo frá að kirkj-
urnar hafi ekki einungis verið
notaðar fyrir guðsþjónustur á
þeim dögum heldur einnig sem
fata- og vörugeymslur og gisti-
hús handa vegfarendum. Um
kirkjuna í Krýsuvík, til dæmis,
segir Ida:
Hún var undirbúin í
skyndi handa mér. Reipum,
fatnaði, höttum og öðru dóti
var kastað út í horn og rúm
búið til handa mér með
mattressum og koddum á
kistu, þar sem presturinn
geymdi messuskrúðann sinn,
altarisklæði, o. s. frv. Allir
lirú yfir Jökulsá.
íbúar þorpsins, ungir sem
gamlir, þyrptust niður að
kirkjunni, stóðu í hring, og
horfðu á mig. Þegar ég
var búin að borða, reyndi
ég þolinmæði áhorfendanna
með því að taka upp dag-
bókina mína og skrifa. Eng-
inn mælti orð í nokkrar
mínútur. Þá fóru þeir allt í
einu að hvísla hver að öðr-
um. ,Hún skrifar. . . hún
skrifar ...‘ og þetta endur-
tóku þeir í sífellu. Ég heid,
að ég hefði setið þar fram
að dómsdegi, án þess að
þeir hefðu þreytzt. Að lok-
um neyddist ég til að biðja
elskulegu gestina mína um
að fara, því mig langaði að
hátta.
Þrátt fyrir allt, sem Ida Pfeif-
fer varð að þola á ferðalögum
sínum, hélt hún áfram að ferð-
ast, með ósigrandi sjálfsánægju
og aðfinnslusemi. Þegar henni
tókst með miklum erfiðleik-
um, að komast upp á Hekiu-
tind, verkaði stórfenglegt út-
sýnið þannig á hana, að hún
þakkaði guði fyrir, að hún ætti
heima í öðru landi.
Manni verður á að spyrja,
af hverju Ida Pfeiffer sæti ekki
heima hjá sér, þar sem henni
geðjaðist svo illa að öllu, sem
hún • sá á ferðalögum sínum.
Hún segir sjálf:
Það hefur oft valdið mér
óánægju, að ég virðist sjá
en aðrir ferðamenn. Ekki
fullyrði ég, að ég hafi á
réttu að star.da, en þó held