Fálkinn - 18.01.1965, Blaðsíða 27

„í kvöld ...“ hrópaði Soffía
upp yfir sig. „Hamingjan hjálpi
mér! ætlarðu að skelfa mig svo,
að ég gangi af vitinu?“
„Þú hefur ekkert að óttast,
telpa mín,“ svaraði frænkan.
„Þetta er ungur maður og
glæsilegur í alla staði, ekki er
því að neita. Einmitt maðurinn,
sem þú hefur lagt hug á, svo
þú hefur alla ástæðu til að
fagna komu hans en ekki að
óttast.“
„Já, satt segirðu frænka
mín,“ varð ungfrú Soffíu að
orði og augnaráð hennar varð
dreymið og angurblítt. „Glæsi-
legur er hann; hvarjum ungum
manni glæsilegri, hugrakkari,
hjálpsamari og hraustari. Hvað
hefur það að segja, þó að ungur
maður, sem öllum þessum kost-
um er prýddur, sé lausaleiks-
barn...“
„Lausaleiksbarn . ..“ Og nú
var það frænkan, sem hrópaði
upp yfir sig. „Áttu við að Bilfil
úngi sé lausaleiksbarn? Ég held
að þú sért gengin af göflunum,
heillin.“
1 „Blifil ungi?“ Soffía fölnaði.
„Hvað kemur Blifil ungi þessu
máli við?“ spurði hún.
„Hvað kemur Blifil ungi
þessu máli við?“ endurtók
frænkan. „Er það ekki hann,
sem við höfum verið að tala
um. Unnusti þinn ...“
„Almáttugur,“ andvarpaði
Soffía og var nærri liðið yfir
hana. „Og ég . .. ég sem hélt
að við værum að tala um Tom
Jones. Hann er sá eini, sem ...“
„Hverskonar vafningar og
vitleysa er þetta eiginlega?“
sagði frænkan og brýndi raust-
ina. „Nú ert það þú, sem gerir
mig hrædda. Er það Tom Jones,
eða er það Blifil ungi, sem þú
ert ástfangin af?“
„Blifil ungi. ..“ endurtók
ungfrú Soffía fyrirlitlega.
„Kemur þér til hugar frænka
mín, að ég gæti verið hrifin af
slíkum manni? Ætti ég að bind-
ast honum ævilangt, mundi ég
telja mér það slíka ógæfu, að
ég mætti ekki til þess
hugsa . . .“
Nokkurt andartak stóð
frænkan þögul og svipþung og
sótti í sig veðrið. Svo rétti hún
úr sér, brýndi raustina og
hvessti augun á ungfrú Soffíu.
„Getur það átt sér stað, að
þú viljir gera ætt okkar þá
skömm að tengjast lausa-
leikskrakka?“ þrumaði hún.
„Flekka hinn fagra skjöld
Westernættarinnar?”
Ungfrú Soffía átti líka til
skap, ef því var að skipta. Og
nú titraði hún af reiði. „Það
eitt hef ég sagt, sem þú hefur
vélað mig til að segja. Ég minn-
ist ekki að ég hafi nefnt Tom
Jones á nafn fyrr, og mundi
ekki heldur hafa gert það nú,
ef þú hefðir ekki blekkt mig
til þess. Er ég og frjáls að til-
finningum mínum gagnvart
honum, og þarf þar engan
leyfis eða álits að spyrja á
meðan þær eru mitt eigið
leyndarmál. Hafði ég ásett mér
það, að láta engan komast að
raun um þær, en varðveita þær
eins og heilagt leyndarmál,
sem ég tæki með mér í gröf-
ina...“ Að svo mæltu hneig
hún ofan í hægindastól, fól
andlitið í höndum sér og grét
sáran.
Frænkan stóð þögul andar-
tak og virti hana fyrir sér. Tók
svo enn til máls en var öllu
mildari. Kvaðst hún tilleiðan-
leg að þegja yfir leyndarmáli
ungfrú Soffíu við föður henn-
ar, en þó því aðeins að hún
héti sér því að taka á móti
Blifil unga þá um kvöldið, eins
og hann væri væntanlegur
unnusti hennar og eiginmaður.
Þótt leitt sé, verður ekki hjá
því komizt að viðurkenna það,
að nú hafði frænkan náð slík-
um tökum á ungfrú Soffíu, að
hún gat fengið hana til hvers
sem var. Hún féllst því á að
taka vingjarnlega á móti Blifil
unga, en grátbændi frænku
sína um leið að hún beitti áhrif-
um sínum til þess að ráðahag
þeim yrði ekki hraðað um of.
Kvað hún Blifil unga sér alls
ekki geðfelldan, og væri það
einlæg von sín, að faðir sinn
héldi ekki máli þessu til streitu
því að þá yrði hún aumust allra
kvenna.
En frænkan var að sínu leyti
ánægð, þegar Soffía hafði gef-
ið henni loforð um að taka vel
á móti Blifil unga og láta ekki
neitt á neinu bera. Hún var
veraldarvön og Vissi að meyjar-
hugur er löngum tvíátta og
aldrei að vita hvað verður. Og
með það fór hún.
Varla var hún horfin út úi
herberginu, þegar herbergis-
þernu ungfrúarinnar bar að.
Varð hún furðu lostin, þegar
hún sá húsmóður sína liggja
hágrátandi á hægindinu; fór
hún óðara sjálf að gráta líka
af einskærri samúð. „Hamingj-
an sanna, hvað hefur orðið yður
að harmi, ungfrú,“ spurði hún
og lézt ekkert vita.
„Faðir rninn .. . faðir minn,‘‘
svaraði Soffía með sárum ekka.
„Hann ætlar að neyða mig til
að giftast manni, sem ég hata
og fyrirlít."
„Skárri er það nú harkan og
grimmdin við sína eigin dótt-
ur,“ kjökraði herbergisþernan.
„Og hver er hann, þessi lubbi,
Framhald á næstu síðu.
Tom Jones leitar ráða
hjá herbergisþernu Soffíu