Fálkinn - 18.01.1965, Blaðsíða 14

VAR ÞAÐ DRAUMUR
- eða raunvertileg reynsla
á öðru tilverustigi ?
sem dreginn væri úr mér allur
máttur, er ég hugsaði um það
vonlausa verk, sem beið mín.
,Ja, ekki er nú glæsilegt fram-
tíðarhlutskiptið þitt, Björg mín,“
sagði ég við sjálfa mig og stundi
mæðulega. „Var þá ekki meira
gagn í aþri guðspekilesningunni,
fyrst þetta átti fyrir þér að liggja
í hinum heiminum?"
En þó að mér fyndist fátt um,
sá ég, að ekki þýddi annað en
reyna að sætta sig við örlög
sín. Ég hlaut að hafa unnið til
þess að vera sett í einmanalega
þrælkunarvinnu í geðheiminum
svonefnda.
Jæja, ég paufaðist af stað út í
grjótið, og leiðin var löng og örð-
ug, þótti mér. Engin fann ég verk-
færin. en þegar ég byrjaði að róta
til í hrjóstrugri jörðinni og velta
grjóthnullungunum til hliðar,
tóku blómin að spretta undan
höndum mínum. Mér var þungt í
skapi, og verkið sóttist seint, enda
þótt hvert nýtt blóm gleddi huga
minn. Loks minntist ég þess sem
ég hafði lesið 1 dulfræðiritum, að
mætti hugsunarinnar væri þvínær
engin takmörk sett á öðrum til-
verustigum. Ég ákvað að ganga
úr skugga um það og fór að
hugsa mér að ný blóm spryttu
upp úr moldinni, í stað þess að
beita líkamlegum kröftum ein-
göngu. Og mér til undrunar og
óumræðilegrar, gleði sá ég gróð-
urinn þjóta upp allt í kringum
mig, þar til ég sat í yndisfagurri
blómabreiðu.
En gleði mín varð skammlíf.
Það virtist óendanlega þýðingar-
laust starf að sitja þarna alein
úti í urðinni og gróðursetja blóm,
sem enginn fengi að njóta nema
ég sjálf.
„Til hvers er ég annars að
þessu?“ hugsaði ég. „Þetta kemur
engum að gagni og er algerlega
út í bláinn. Æ, ég vildi, að ég
mætti heldur standa og bíða eftir
ferjunni, ef ske kynni, að ég gæti
eitthvað hjálpað þeim sem með
henni koma. Að minnsta kosti
ætti ég að geta varað þá við, svo
að þeir lendi ekki í sömu ógöng-
unum og ég.“
f sömu andrá varð ég þess
áskynja, að við hlið mér stóð
hvítklædd, björt vera.
„Mikið var, að þú fórst að
hugsa!“ sagði hún, og glettni brá
fyrir í rómnum.
Áður en varði stóðum við á
ströndinni, og ég sá, að fullur
bátur af fólki var á leið til lands.
„Hvað á ég að gera?“ spurði
ég. „Hvernig get ég hjálpað öðr-
um?“
„Hvernig fór með piltinn og
stúlkuna?" svaraði veran hvíta.
„Stattu kyrr hérna og bíddu eftir
bátnum. Þú hjálpar fólkinu bezt
með því að láta það þekkja þig.“
Ég hlýddi orðalaust, og þegar
báturinn kom nær, fannst mér ég
bera kennsl á ýmsa sem í honum
voru, meðal annarra nokkra
KFUM-menn. „Hamingjan góða,“
varð mér hugsað, „hvernig verður
nú þessu heittrúaða fólki við,
þegar það sér, að hér er engin
kirkja?“
Það var raunasvipur á flestum
sem stigu á land, og mér rann til
rifja að horfa á þessa ömurlegu
fylkingu. Allt í einu minntist ég
þess, hvernig ferjumaðurinn hafði
sýnt unga fólkinu bóndabýlið, sem
þau þráðu að eignast, og ég ákvað
að reyna að hugsa mér kirkju.
„Það skaltu gera,“ sagði veran.
Ég veitti því athygli, að það
glaðnaði yfir aðkomufólkinu, er
það kom auga á mig. „Nei, ert þú
hérna!“ sögðu sumir og þeim
virtist ganga betur að sætta sig
við orðinn hlut, af því að einhver
var kominn að taka á móti þeim.
Þá einbeitti ég hugsun minni
að kirkjunni, og samstundis var
sem breiður vegur birtist fyrir
framan okkur. Hann lá upp á hæð
þarna skammt frá, og uppi á hæð-
inni stóð undrafögur kirkja.
Þótt himnarnir hefðu skyndi-
lega opnazt. myndi fögnuður fólks-
ins naumast hafa getað orðið
meiri. Það var unaðslegt að sjá
ljómann í augum þess, er það
gekk upp veginn í átt til guðs-
hússins, og ég horfði á eftir því