Fálkinn - 28.03.1966, Blaðsíða 18

Hvernig er að deyja? Þeirri
spurningu getur Delroy
Outhouse að minnsta kosti
svarað, því að hann hefur hvað
eftir annað verið kominn langa
leið inn í eilífðina, og það er
eingöngu nútíma læknavísind-
um að þakka, að hann hefur
lifað af og er þess umkominn
að segja frá, hvernig það er
að horfast í augu við dauð-
ann . ..
Eins og í draumi heyrði hinn
hálffimmtugi Delroy Outhouse
einhvern segja: — Nú líður
óðum að lokum. Hann getur
ekki átt langt eftir. Við getum
ekkert gert meira.
Outhouse, sem var eigandi
lítillar sjónvarpsviðgerðarstofu
og átti tvö uppkomin börn, lá
þarna og vissi, að í þessu hafði
verið kveðinn upp yfir honum
dauðadómur. Einn skurðlækn-
anna sem stóð við rúmið hans
í hjartasjúkdómadeild Victoria
General sjúkrahússins í Hali-
fax, Nova Scotia, hafði mælt
orðin. En sjúklingurinn lá
þarna magnþrota.
Eitthvað herti að brjóstinu
á honum eins og um það lægi
stálspöng, sem þrýsti loftinu úr
lungunum. Heili hans var glað-
vakandi, en hann megnaði ekki
að opna augun né hræra nokk-
urn vöðva til þess að gera
læknunum ljóst, að hann væri
með fullri meðvitund og hefði
skilið, hvað þeir sögðu.
Það hlaut að koma að því,
þessu endanlega, örlagaríka
hjartaslagi. Það hafði aðeins
verið tímaspurning, og þegar
hann bar þetta þunga sjón-
varpstæki upp tvo stiga til
íbúðar eins viðskiptavinarins,
kom kastið sem læknir hans
hafði varað hann við. Kolsvört
bylgja flæddi yfir hann, og
hann hneig niður í lífvana
hrúgu í stiganum.
Þegar hann komst aftur
til meðvitundar var hann
staddur í hjartasjúkdómadeild
sjúkrahússins, en hann vissi
það ekki sjálfur. Hann vissi
það eitt, að við rúm hans stóðu
einhverjir menn og sögðu, að
hann væri dauður, enda þótt
hann vissi, að hann var enn
lifandi.
Hann fann, að verið var að
hagræða einhverju á brjósti
hans, síðan sársaukafulla
stungu; voldugur rafstraumur
fór eins og elding um allan
líkama hans og önnur fylgdi
á eftir nærri viðstöðulaust, þar
eð læknarnir beindu 450 volta
spennu að hjarta hans til þess
að reyna, hvort raflost kæmi
því ekki til að slá aftur.
Allt í einu opnaði Outhouse
augun og starði á læknana.
Þeir störðu vantrúaðir á hann
á móti, því þeir sáu, að hann,
sem þeir héldu dauðan, lifði
enn.
Delroy Outhouse varð merki-
legur kafli í sögu læknavísind- i
anna, þegar hann dó hvorki
meira né minna en ellefu sinn-
um samanlagt. í mörg skiptin
var hann læknisfræðilega lát-
inn í meir en tvær mínútur.
Aðrir hafa einnig verið vaktir
aftur til lífsins eftir að hafa
látizt f hjartaslagi, en aldrei,
hvorki fyrr né síðar, hefur
nokkur maður verið lífgaður
við ellefu sinnum.
Outhouse býr í Dartmouth í
Nova Scotia. Fyrir nokkrum
árum fékk hann að vita, að
hann hefði gallaða æðaloku í
Aorta, hjartaslagæðinni. Ef
hann ekki hlífði sér við hvers
konar líkamlegri áreynslu
væru dagar hans taldir.
Honum var ráðlagt af lækni,
að ef hann vildi njóta lífsins
nokkur ár til viðbótar, gæti
hann lagzt inn á sjúkrahús til
skurðaðgerðar og látið leggja í
sig rafal, sem stjórnaði hjarta-
samdrættinum og myndi létta
undir með hinu veika hjarta
hans, sem væntanlega gat
stöðvazt hvenær sem vera
skyldi og eftir minnstu
áreynslu, eins og t. d. að ganga
upp stiga.
Outhouse ræddi málið við
konu sína og börnin tvö, hina
tvítugu Söndru og William,
sem var fjórtán ára.
Heimilislæknir þeirra, dr.
Donald Weir, hafði beðið hann
að leita til hjartasérfræðings-
ins dr. Paul Landrigan í Hali-
fax, og sérfræðingurinn sagði
honum sannleikann umbúða-
laust.
— í því ástandi, sem þér
eruð nú, herra Outhouse, sagði
dr. Landrigan, tel ég að þér
eigið í mesta lagi þrjá mánuði
eftir ólifaða, ef þér haldið
kyrru fyrir. En þér getið farið
hvenær sem er. Ef þér viljið
Delroy Outhouse, maðurinn, sem dó í ellefu skipti, hefur nú
miklar vonir um að geta lifað tiltölulega eðlilegu lífi, og er það
að þakka hinni rafhlöðudrifnu vél, sem heldur hjarta hans í
gangi. Hér sést hann ásamt hinum vélræna lífgjafa sínum.