Fálkinn - 04.07.1966, Blaðsíða 25

UNDARLEGIR HLUTIR
r r
EGYPZK PRINSESSA sem uppi var um 1500 árum fyrir
Kristsburð var að þeirrar tíðar hætti lögð í skreytta tré-
kistu er hún andaðist, smurð og vafin. Síðan var trékist-
unni holað niður djúpt í grafhvelfingunum í Luxor í Efra-
Egyptalandi, skammt frá bökkum Nílar.
Þá hefði sögu hennar auðvitað átt að vera lokið, en
svo var ekki, annar þáttur og öllu skelfilegri átti eftir að
eiga sér stað á þessari öld um 3400 árum síðar. í tíu ár,
fyrsta tug þessarar aldar, og þó frílega það, flutti hún
með sér dauða og skelfingu 'hvert sem kista hennar var
flutt.
Það er sagt að fáar sagnir um svo kallaða yfirnáttúru-
lega hluti séu eins vel vottfestar og sagan um múmíuna
skelfilegu.
Rétt fyrir aldamótin voru fjórir auðmannsynir frá Bret-
landi staddir í Luxor. Fengu þeir þá tilboð um að kaupa
kistuna með líkamsleifum prinsessunnar. Þeir vörpuðu
hlutum um hver þeirra skyldi hi'eppa hnossið, og sá sem
vann greiddi nokkur'hundruð pund fyrir. Hann lét flytja
kistuna til hótels síns. Daginn eftir sást hann reika — eins
og sér til skemmtunar — út í eyðimörkina . . . og sást aldrei
eftir það.
Daginn þar eftir varð annar af þeim félögum fyrir því
fárlega slysi að egypzkur þjónn hans skaut á hann og
særði hann svo illa á handlegg að það varð að taka af hon-
um handlegginn.
Þriðji maðurinn í samkundunni fékk þessu næst fregnir
af því að banki hans hefði orðið gjaldþrota. Og hinn fjórði
veiktist, missti atvinnuna og farnaðist svo illa að hann varð
að draga fram lífið á að selja eldspýtur á götunni.
Seinna komst kistan til Englands og kaupsýslumaður
nokkur eignaðist hana. En honum var nóg boðið er þrennt
úr fjölskyldu hans hafði slasazt alvarlega í umferðarslysi
og húsið hans hafði skemmzt stórlega af eldi. Hann gaf
bví British Museum prinsessuna. Og þó að orðspor hennar
væri ekki sem bezt fengust yfirráðendur safnsins til að
veita gjöfinni viðtöku.
Samt vildi hún ekki liggja kyrr. Þegar kistan var tekin
af vöruflutningavagni framan við safnbygginguna rann
vagninn allt í einu aftur á bak og slasaði alsaklausan veg-
faranda sem þarna var staddur af hreinni tilviljun.
Þegar svo kistan var borin upp í bygginguna datt annar
burðarmaðurinn og fótbrotnaði. Hinn, maður á bezta aldri,
andaðist litlu síðar.
En þegar kistan með múmíunni var komin á sinn stað
' safninu fór fyrst að taka í hnjúkana. Næturverðir heyrðu
stöðugt högg og ekkastunur úr kistunni. Aðrir safngripir í
sömu deild fengu ekki að vera í friði, þeim var kastað til
og frá og einn safnvörður fullyrti að andi sem stokkið
hefði upp úr kistunni hefði ráðizt á sig og reynt að stjaka
sér fram af veggbrún.
Hreingerningafólk neitaði að koma nálægt kistunni. Sagt
var að einn mannanna hefði hrist rykþurrku ögrandi í átt-
ina til prinsessunnar, og þá hefði hann misst barn úr
mislingum nokkru seinna.
Að lokum var ákveðið að flytja múmíuna niður í kjallara
þar sem hún gæti engan skaða gert.
En áður en vika var liðin var einn mannanna sem hafði
flutt hana niður í kjallarann orðinn alvarlega veikur, og
einn af yfirmönnum safnsins er ákveðið höfðu að setja hana
niður í kjallarann fannst steindauður við skrifborð sitt.
Nú var svo komið að blöðin voru byrjuð að þefa málið
uppi og ljósmyndari var sendur til að taka mynd af múmí-
unni í kjallara safnsins. En þegar hann framkallaði mynd-
irnar uppgötvaði hann að myndin sem máluð var á kistu-
lokið var orðin að lifandi andliti, skelfilegu ásýndum. Ljós-
myndarinn fór heim og skaut sig.
Eftir þetrta seldi safnið múmíuna einkasafni sem kom
henni fyrir í kvistinum á húsi sínu. Nokkru seinna vildi
svo til að frægur okkúlisti kom í húsið. Hún (þetta var
kona) hafði enga hugmynd um múmíuna, en varð sfrax
vör við einhver vónd áhrif, fannst sem einhver bölvun
hvíldi yfir húsinu. Er hún hafði orð á þessu bað húsráð-
andi hana að rannsaka húsið til þess að finna hvaðan þessi
illu áhrif væru runnin. Hún fór herbergi úr herbergi ,0(*:
staðnæmdist loks við kistuna á kvistinum.
— Getið þér rekið' út þennan illa anda? spurði hús-
ráðandi.
— Nei, svaraði hún, en ég grátbæni yður um að losa
yður strax við þennan grip.
En ekkert safn á Englandi vildi taka við kistunni með
múmíunni. Það var ómótmælanleg staðreynd að um 20
’manns er eitthvað höfðu við hana átt, höfðu annað hvort
látizt eða lent í bílslysum og hörmungum.
Loks kom amerískur fornleifafræðingur og keypti hana.
Hann taldi öll slysin vera tilviljanir einar. Hann undirbjó
brottflutning múmíunnar, kom henni á skip — frægast
allra skipa — sem átti að sigla til Bandaríkjanna í apríl
1921. 14. apríl um kvöldið sökk þetta skip, eftir að hafa
rekizt á ísjaka, og með því fór múmían skelfilega niður á
botn Atlantshafsins, en 1500 manns létu lífið. Skipið hét
Titanic.
FALKINN
25