Mjölnir - 01.03.1934, Blaðsíða 6

4
MJöLNIR
girni þjóðarinnar, að það væri hin mesta svívirð-
ing, ef farið væri að hrófla við þessum æfagömlu
erfðum —- þingræði og lýðræði. — Þannig geta
ekki aðrir hræsnað en þeir, sem allt eiga undir
því, að öllu sé haldið í sama öngþveitinu og nú
er valdamennirnir í flokkunum. Til þess að
um lýðræði sé hægt að tala, þarf að vera til þjóð-
arvilji, en hann er bara ekki til. Sá eini vilji,
sem kemur fram í pólitisku líf hér, er vilji þeirra,
sem stjórna flokkunum. I nafni Alþingis og lýð-
ræðis nota þeir sér það vald, sem þeir hafa, til
að hlaða undir sjálfa sig og tvístra þjóðinni.
Nú ’nöfum við 42 húsbændur á heimilinu, og
bráðum verða þeir fleiri. Myndi ekki nóg að hafa
einn — þann bezta, að dómi þjóðarinnar sjálfrar?
Hver getur verið í vafa, er hann á að velja milli
þjóðarinnar og flokksforingjanna? Þjóðernissinn-
um er borið það á brýn, að þeir ætli að afnema
Alþingi. Þetta er blekking. Það kemur engum til
hugar að afnema Alþingi, heldur aðeins skrípa-
mynd þess, sem nú er nefnd svo, og samræmist
að engu við þær hugmyndir, sem þjóðin yfirleitt
gerir sér um þá stofnun. Það verður alltaf að vera
til í hverju þjóðfélagi stofnun, sem fer með lög-
gjafarvaldið. Það væri því meinloka í meira lagi
að ætla sér að afnema Alþingi, til þess svo að fara
að stofna einhverja aðra löggjafarsamkomu með
öðru nafni. Hitt er annað mál, að það er nauð-
synlegt og sjálfsagt að afnema þá klíkustarfsemi
og hrossakaupstefnu, sem nú ræður ríkjum hér
og skreytir sig með nafni Alþingis. Og því fyr,
því betra.
Það ætti að geta verið öllum ljóst, að það er
hreinn óþarfi að hafa 42 þingmenn, hvað þá fleiri.
Færri — t. d. 20—30 — eru alveg eins færir um
að leysa vandamál þjóðarinnar. Þá er það og líka
hin mesta óhæfa, sem nú viðgengst, að t. d. út-
gerðamenn eða verzlunarmenn, sem ekki hafa hið
minnsta vit á landbúnaðarmálum, hafi atkvæðis-
rétt um mestvarðandi mál sveitanna. Eða þá að
láta bændur, sem ekki hafa hina minnstu hug-
mynd um smæstu hluti né stærstu, sem þurfa
til botnvörpuveiða eða síldveiða, hafa atkvæðis-
rétt um rekstur útvegsins. Það liggja fyrir ótal
dæmi þess, að greidd hafa verið atkvæði á Al-
þingi í ýmsum stórmálum, enda þótt hlutaðeig-
endur hafi beinlínis lýst því yfir, að þeir hefðu
enga þekkingu á málunum, jafnvel ekki til þess
að tala um þau. Stjórn og úrlausnir mála, sem
byg-gist á vanþekkingu, er iðuleg't fyrirbrigði í
þjóðfélagi okkar og er beinlínis afleiðing af því
þingræði, sem við eigum við að búa.
Myndi það ekki verda heillavænlegra landi og
þjóð, að um málin fjöiludu aðeins menn, sem
heföu raunverulega þekkingu á þeim og vissu,
hvaö þeir væru ad gera? Slíkt gæti aldrei leitt
til áreksturs við hagsmuni þjóðarinnar, er þannig
væri ráðið fram úr málum hennar að beztu
manna yfirsýn.
Eins og nú er komið málum, er ekki hið minnsta
samræmi í stjórn landsins og hinna einstöku hluta
þess — sveita og sýslufélaga. Þar ræður alveg
sama pólitíkin — flokkadrættir og sundrung. Allt
miðast við stjórnmálaskoðanir og hagsmuni hins
ráðandi flokks. Sumstaðar fara Jafnaðarmenn
með völdin, annarstaðar Framsóknarmenn og á
þriðja staðnum Sjálfstæðismenn — en alstaðar
ójafnaðarmenn. Hvergi er neitt sameiginlegt starf.
Allir á móti öllu og allt á hausnum er alveg hæfi-
legt brennimark á ástandið.
Þess er að vænta, að þjóðin sjái, hvert stefnir
og hvar lendir, ef þannig er haldið áfram. Þess
er og að vænta, að íslenzka þjóðin sé enn svo
þrekmikil, þrátt fyrir þau snikjudýr, sem á henni
hafa lifað, að hún megni að opna augun og átta
sig áður en hún er leidd fyrir björg. Islenzka þjóð-
in verður að kasta af sér því oki, sem óvitrir menn
hafa á hana lagt. Hún getur það, og þess vegna
hefir hún ekki leyfi til að flytja það yfir á herð-
ar óborinna ætta. Hún verður að viðurkenna það,
að það elzta er ekki alltaf bezt, og þess vegna
verður hún að hafa þor til að snúa við úr ógöng-
unum og inn á nýjar leiðir. Eg trúi á þjóðina og
landið okkar. Ég trúi þvi, að ennþá lifi í eðli
Islendingsins hugrekki víkingsins og ættgöfgi for-
feðra okkar — landnámsmannanna. Þess vegna
veit ég, að hún getur það, sem hún vill, — - að hún
samtaka getur lyft því Grettistaki, sem nú byrgir
leiðina til betri megunar og nýrra möguleika.
Islenzka þjóðin verður að sameinast, til að tæta
sundur þann flóka óheilinda og haturs, sem nú
hylur Islandi sólarsýn.
Jóv Sigurðsson,
stud. juris.
Academia heitir nýstofnað félag háskólastúd-
enta. Aðaltilgangur félagsins er að vinna gegn
starfsemi Kommúnista innan Háskólans.
Félagsins verður minnst nánar í næsta blaði.