Ljósberinn - 15.07.1922, Blaðsíða 4

220
LJÓSBERINN
Svo var drotningu ekið á kerrugarmi út þangað, og
aumingja kongurinn á eftir, og hann var svo sorg-
bitinn, að honum fanst hjarta sitt ætla að springa.
Þegar búið var að binda drotningu við stólpann
og böðullinn var farinn að kveikja i bálkestinum,
þá lét drotningin loks af þrjósku sinni og hugsaði
með sjálfri sér, ör-
vílnuð og iðrandi:
„0, að eg gæti
játað synd mína
áður en eg dey!u
I sömu andránni
fekk hún málið og
hrópaði upp:
„Já, María mey,
eg opnaði dyrnar!“
Jafn skjótt sem
hún sagði þetta,
dró þykkan skúra-
flóka fyrir sólina
og regninu helti
niður og steindrap
eldinn í bálkestin-
um. Að því búnu
skein sólin aftur í
heiði í undursam-
legum ijóma, og
mitt í þeirn ljóma
kom María mey
svífandi með syni
konungs, sinn við