Ljósberinn - 22.07.1922, Page 3

LJÓSBERINN
227
Grunnhygginn ferðamaður.
„Segðu mér nú sögu“, sagði gálaus og hugsunar-
laus piltur við kennara sinn. „Eg vil ekki að verið
sé að prédika yfir mér, því að eg vil vera langt frá
öllu, sem er alvarlegt. Alvara og gaman á illa
saman“.
,,Jæja“, svaraði kennarinn; „eg skal þá segja þér
eina sögu. Einu sinni fór maður í ferðalag. Hann
fylti malpoka sinn af ágætum mat og ljómandi
ávöxtum. Ferðinni var heitið yfir eyðimörku eina
víða og gróðurlausa. Fyrstu dagana fór hann um
brosandi og' frjósöm héruð; þar voru aldinviðir og
gnægð góðra ávaxta, sem ferðamenn gátu tínt sér
til hressingar eftir þörfum. En þessi ferðamaður
nenti því ekki; honum þótti hægara að eta matinn
og ávextina úr pokanum sínum.
En nú kom eyðimörkin, og svo lagði hann út í
hana; en hún var nú ekki strax á enda, og þegar
hann var búinn að þramma í sandinum nokkra daga,
þá var hann búinn með alt nestið. Nú komst hann
í skelfilegar nauðir, eins og vænta má, því ekkert
var þar fyrir hendi, nema glóðheitur sandurinn.
Að nokkrum dögum liðnum gafst hann upp af
hungri og þorsta, og þarna iét hann lífið með mikl-
um harmkvælum“.
„Hann hefir verið í meira lagi heimskur, þessi
ferðamaður", sagði pilturinn, „en að honum skyldi
ekki detta í hug í tæka tíð, að hann ætti yfir svona
breiða eyðimörk að fara“.
„Já, heimskur var hann, satt er það, afleitur