Ljósberinn - 09.09.1922, Blaðsíða 4

284
LJÓSBERINN
Sögurnar hennar mömmu.
(Æfintýri).
Teknar úr »Hjemmet«. — Eftirprentun bönnuð.
Vinirnir. . Niðurl.
Höggið lenti í þess stað á vesalings rakkanum,
sem lá og dottaði; hann rauk upp skrækjandi af
sársauka og hljóp burt og faldi sig undir skógar-
runni. En sólskríkjan veitti karlinum hörðustu ávít-
ur og sagði, að hún skyldi launa honum þetta
seinna. En karlinn hló bara að henni og sagði, að
hundurinn hefði átt það meira en skilið, því að
hann hefði strokið frá sér. Að svo mæltu ók hann
áfram; en hann tók ekki eftir því, að sólskríkjan
hafði skotist inn undir vagnþakið og hjó þar nef-
inu hart og títt í tappann á einni vínámunni, þang-
að til henni tókst að ná honum úr og vínið bullaði
út lir tunnunni. þegar karlinn tók eftir þessu, þá
varð hann bálreiður og ætlaði að slá svipunni í sól-
skríkjuna, því að hún sat nú á einum kassanum og
hló að honum. En hún flaug leiðar sinnar, en svipu-
höggið kom í kassana og þeir fóru margir í rnola,
svo skínandi fallegir sem þeir voru.
„Mikill dæmalaus slysaslápur er eg nú“, sagði
karlinn.
„Já, bíddu bara, þú skalt fá að kenna betui' a
mér“, sagði sólskríkjan, og skömmu síðár var hún
búin að höggva tappana úr öllum hinum ámunum,
svo að alt góða vínið vall og flaut niður á götuna.