Ljósberinn - 09.09.1922, Blaðsíða 5

L JÓSBERINN
285
pegar karl sá það, sveiflaði hann svipunni að sól-
skríkjunni, alveg eins og áður, >ví að enn var hún
sezt á kassana og hló að honum; en höggið lenti
bara í kristalskassana og molbraut þá alla.
„Mikill ógæfumaður er eg“, sagði karlinn, ,,sól-
skríkjan sú arna ætlar að gera mig blásnauðan".
„þú skalt nú fara verri för en þetta“, skríkti sól-
skríkjan og skaust enn undir vagnþekjuna og hjó
göt á alla pokana, svo grjónin hrundu niður á göt-
una; kom þá þegar heill sveimur af fuglum, sem
tíndu í sig grjónin.
Karlinn varð nú svo reiður, að hann vissi ekki
vitund hvað hann gerði; hann lamdi nú svipunni
til allra hliða, eins og hann hafði krafta til, en
hæfði ekki einn einasta af fuglunum litlu. En endir-
inn varð sá, að vagninn mölbrotnaði, svo að hann
varð að fara heim með hestana, og það gekk nú
seigt og seint, því að hann var orðinn alveg ær af
öllum þessum óförum. En þegar hann loksins komst
heim, sá hann að konan hans sat grátandi frammi
í eldhúsinu.
„Æ“, sagði hún, „hingað er kominn einhver hræði-
legur fugl, hann hefir teymt hingað margar þús-
undir annara fugla, og þeir hafa flogið inn á akur-
inn, og nú éta þeir öll hveitikornin okkar, og heill
hópur situr uppi í kirsiberjatrjánum, þar verður ekki
eitt einasta ber eftir. Sjáðu, þarna situr nú einn
fyrir utan gluggann og hlær að okkur“.
„pað er hann, sem er valdur að öllum mínum
óförum“, sagði karlinn bálvondur, og ætlaði að
henda stafnum sínum í sólskríkjuna, en hann hæfði