Ljósberinn - 09.09.1922, Qupperneq 6

286
LJÓSBERINN
aðeins gluggann, sem mölbrotnaði. Sólskríkjan
flaug þá inn í eldhúsið og settist upp í diskagrind-
ina. Karlinn sveiflaði þá stafnum til hennar, svo að
allir diskarnir skoppuðu niður og brotnuðu, en sól-
skríkjan flaug upp á eldhúsborðið og skríkti: „þú
skalt deyja, vegna þess hvað þú ert vondur við
skepnurnar".
„Nei, þú skalt deyja, fuglskömmin þín!“ æpti
karlinn og sló til hennar með stærðar sleggjti, en
hæfði stóra körfu fulla af eggjum, sem öll möl-
brotnuðu.
„Æ, indælu eggin mín!“ æpti kerlingin, „þetta
er alt andstygðar fuglinum að kenna. Nú skal eg
hjálpa þér til að drepa hann“. Svo þreif hún eld-
töngina og reyndi að berja sólskríkjuna, en hún
flaug yfir höfðum þeirra og hló og hæddist að þeim.
þau urðu þá svo óð af reiði, að þau lömdu og börðu
út í loftið án þess að hugsa um hvar höggin lentu,
og seinast hittu þau hvort annað í höfuðið og duttu
dauð niður bæði tvö. Og það höfðu þau bæði verð-
skuldað, því konan var heldur ekki góð manneskja,
hún hafði altaf svelt hænsnin sín og kjúklingana, og
það er stór synd að vera ekki góður við vesalings
skepnurnar, því þær geta engu af sér hrundið, en
ef okkur þykir vænt um þær, þá þykir þeim líka
vænt um okkur.
Hjónin sem síðar bjuggu í þessu húsi, voru allra
beztu manneskjur, þau tóku gamla hundinn að sér
og gáfu honum daglega fulla skál af bezta mat og
ferskt vatn, og á sunnudögum fékk hann bæði
rjóma og sykur og indæla stóra Vínarbrauðsbollu,