Ljósberinn - 10.11.1928, Side 4

348
L J 0 S B E RIN N
hún boðist honum, en hann átti son á
líkum aldri og keypti hana handa hon-
um. —
Á nýja heimilinu sínu leið hún ósköp
mikið. Ding var vænsti maður, en hann
var oft í ferðalögum og pá sat konan
alla daga við spil á tehúsunum og hafði
pá soninn með sór. Litla stúlkan sat
ein heima og' leit eftir húsinu. Og pá
var hún oft svo hrædd. Það kom svo
margt fólk stundum og var oft slæmt
við hana. Ef eitthvað var að, var henni
kent um.
Árin liðu. Litlu stúlkunni leiddist, hún
var veikluleg, hana verkjaði í viðkvæmu,
reirðu fæturnar og tengdamóðir hennar
og maðurinn voru eins slæm við hana
og pau gátu. Pað rigndi ylir Irana blóti,
höggum og skammaryrðum. Hún var
parna hjálparvana og einmana. Heimilið
fór síversnandi. Spilaástríðan hafði alveg
gert útaf við tengdamóður hennar og
manninn. Hau spiluðu upp á alt, sem til
var á heimilinu: fatnað, borð, stóla, rúm
og öjl önnur búsáhöld. Alt veðsettu pau.
Svo frétta l>au að Ding sé að koma og
verða mjög hrædd. I’au hlaupa pá frá
öllu saman — enginn veit hvert. Ding
kom að tómum kofunum. Litla tengda-
dóttir hans var ein heiina til að taka á
móti honum, hrædd eins og fugl í búri.
En pau urðu brátt góðir vinir. Hann
kunni svo vel við hana og kallaði hana
barnið sitt. Og hún fór að kalla hann
pabba. Nú var henni aldrei formælt og
enginn barði hana framar. SHkt var
fjarri Ding, pví hann var orðinn krist-
inn maður.
Nágrannarnir allir voru heiðingjar.
Undir eins og peir sáu hvað Ding var
orðinn breyttur og.ólíkur öllum öðrum,
fóru peir að gera grín að honum; en
prátt fyrir pað notaði liann hvert tæki-
færi til að segja peim frá einum sönn-
um Guði og pað fékk litla stúlkan að
heyra. Degar gamli Ding varð andvaka
á næturnar, söng hann sálma og bað til
Guðs. betta heyrðu nágrannarnir stund-
um og urðu nú hálfu æstari gegn hon-
um en áður.
l?egar fram liðu stundir, lærði litla
tengdadóttir hans alla sálmana af hon-
um og lærði að lesa í nýjatestamentinu.
Pá var líka farið að spotta hana, en
pað sárnaði henni, pví hún skyldi svo
lítið í pví, sem hún var að syngja og
lesa. Einusinni fór gamli Ding í kaup-
staðinn/ á stóra samkomu, se'm par átti
að halda, en litla tengdadót'tir hans var
ein eftir heima.
Kvöldið kom, dimt og ömurlegt. Ná-
grannarnir töldu henni pá trú um að
húsið væri fult af illum öndum og
aftúi’göngum, og um nóttina mundi petta
koma og taka hana. Hún porði ekki að
hátta. U,- að pabbi færi nú að kouia!
Eli hann kom ekki. Svo læsti hún dyr-
unum, settist hjá rúminu og grúf'ði sig
niður í rúmfötin; hjartað barðist eins og
|>að væri að pví komið að springa. Hara
að maður gæti nú treyst pví, sem pabbi
sagði um Jesú, að hann heyrði bænirnar
okkar og ga.ti hjálpað! Pá pyrfti hún
ekki að vera hrædd um að pjófarnir
gætu brotist inn eða að draugarnir tækju
hana.
Pað brakaði í einhverju. Hún leit upp.
Pað var kviknað í pakinu. Hvernig ætli
petta fari, hún brinni ugglaust inniV
Bara að maður gæti nú treyst pví, sem
pabbi sagði um Jesú, — að hann — —
jú, nú varð hún að biðja. Hún vafði ut-
anum sig teppið, varirnar hreyfðust ekki
en í hjarta sínu hrópaði hún til Guðs:
»Hjálpaðu mér, ó Jesús hjálpaðu mér«.
Pannig lá hún lengi. Svo leit hún upp.
Eldurinn í pakinu var sloknaður. Hún
varð ekkert vör við pjófana fyrir utan,
nje draugana inni. Og hún var ekki vit-
und hrædd. Pví Jésús hafði heyrt bæn-