Ljósberinn - 10.11.1928, Qupperneq 7

LJÓSBERINN
351
sannnefnd konungsaugu; [iað inátti
eins og lesa út úr þeim, að þessi dreng-
ur væri til þess fæddur að drotna yíir
öðrum. Pað var Napóleon, þessi drengur.
Pegar [teir voru fáa faðma fyrir utan
höfnina, þá kom skip á móti þeitn. Pá
lirópar Napóleon -til bróður síns, sem
var ári eldri: »Pú rær svo skrykkjótt.
Áralögin verða að fylgja föstum takti;
láttu Lueien heldur setjast undir árar,
því að þó hann sé miklu yngri, þá er
hann langt um leiknari í því að róa en
þú«. —
»Jæja þá, bróðir«, svaraði hinn góð-
látlega. »Lucien hefir líka iðkað róður
miklu meira en eg. Gerðu svo vel, Luci-
en, reyndu þá, hvort þér tekst betur
en inér að gera »höfuðsmanninum« okk-
ar að skapi«
Pau systkini Napoleens voru vön að
kaila liann »höfuðsmanninn». I’ví að það
var alt af hann, sem sagði fyrir um það,
hvernig störfum þeirra og leikjum skyldi
haga; hann einn réð öllu. Jósef var
elztur allra barnanna, sá, sem ekki kunni
áralagið. Hann^var ógn ljúfur í lund og
skorti ekki hyggindi til að láta sér ann-
að eins lítilræði í léttu rúmi liggja, hvort
heidur hann stvrði störfum og leikjum
eða Napóleon; enda dáðist Jósef að
þessum bróður sínum. Pótt hann væri
ekki nema 13 ára, þá var liann búinn
að ganga 4 ár á hermannaskólann í
Brionné og taka þar próf ineð ágætasta
vitnisburði. Föður hans þótti hann vera
ágætt efni í sjóliðsforingja; en sjálfur
vildi Napóleon helzt fást við vígvélar
þær, sem liafðar voru, er setið var um
borgir og víggirðingar; hann vildi helzt
vera fremstúr i stórskotaliðinu. En nú
var hann heima hjá sér um stundar-
sakir, því að hann átti »frí«, þangað til
hann færi til hermannaskólans i París-
arborg.
Já, Jieir voru í skemtiróðri bræðurnir.
Lucien var nokkrum árum yngri en þeir
hinir og nú tók hann við árunum. Hann
var knár, þótt, liann væri smár, og vel
fylginn sér og bezt viti borinn af bræör-
um Najióleons og hverjuin mauni hug-
þekkur. Hann var hinn snarastí í öllum
hreyfingum og einkar fríður sýnum og
líktist móður sinni, Maríu Lætilia Rano-
lino, sem var forkunnar fríð kona og
yndisleg; hún hafði alt at' unnað manni
sínum hugástum og alt viljað í sölurnar
leggja fyrir börnin þeirra átta saman.
Að fám mínútum liðnum kallar Napó-
leon: »öldungis rétt, Lucien, þú kant
áralagið«. Við þetta hrós bróður síns
ljómuðu augun í Lucien, því að lrann
var snemma metorðagjarn. Hann vildi
gerast afbragð eða hreint ekki neitt. En
lrann var líka sá eini af bræðrunum,
sem lét eigi lilut sinn fyrir Napóleon,
þegar Napóleon var orðinn keisari á
Frakklandi. Hann vildi einskis manns
þræll vera.
Lucien kallar nú til Napóleons: »Stýrðu
nú bara rétt fram hjá stóra skipinu«,
því að nú voru þeir ekki neniíi fáa
faðma frá skipinu. Skipið skreið inn á
höfnina og sjórinn ólgaði í kringum það
og á þeim öldugangi hoppaði og skopp-
aði litli báturinn.
Pað var gufuskip, en þau voru fáséð
á þeiin tímum. Frakkneskur greifi, Olaude
de Jouffroy hafði gert margar tilraunir
til að knýja skip áfram með gufukrafti
og þetta var einmitt eitt af tilrauna-
skipunum hans. Frakkar segja enn í
dag, að þessi greifi hafi fyrstur manna
smíðað gufuskip. Hann var sjálfur á
þessu skipi. En eins og við vitum, þá
var það ekki fyr en árið 1807, að ame-
ríska hugvitsmanninum, Robcrt Fulton,
tókst að smíða roglulcgt gufuskip, hrað-
skreið skip, af því að gufukrafturinn í
þeim var ineiri. Eftir það hófust reglu-
legar gufuskipaferðir.