Ljósberinn - 16.03.1929, Blaðsíða 2

82
LJÓSBERINN
heilum liug', að I>ú elskir Jesú framar
öllum öðrum og hafir gefið honum hjarta
{>itt.
Mundu, hvað Jesús sagði við læri-
sveina sína, þegar peir voru að ainast
við [>ví, sem María gerði og ]>ótti smyrsl-
unnm illa varið.
Peir eru svo margir, sem gefa fátæk-
uin, en hafa ekki gefið Jesú dýrmæt-
ustu gjöfina — sig sjálfa.
-------------
HYern ávarpaði hann?
Fyrir nókkrum árum átti [>etta sam-
tal sér stað milli lögfræðings nokkurs
og skjólstæðings hans, sein liann átti
að innkalla skuld fyrir:
»Nei, sagði lögfræðingurinn, »ég inn-
kalla ekki þessa skuld fyrir {>ig hjá
I>essum manni, f>ú getur annaðhvort
fengið annan til þess eða hætt alveg
við pað, eftir því sem pér sýnist«.
»Pú heldur að [>að sé ekkert upp úr
[>ví að hafa?«
»Pað getur vel verið að pað fáist eitt-
hvað upp í skuldina, en aðeins, eins og
pér er kunnugt um, með pví móti að
láta selja bæinn, sem maðurinn býr í,
og sem að nafninu til, er aleiga hans,
ennpá að minsta kosti, en ég vil samt
sem áöur ekkert eiga við pað«.
»Hefir pér máske verið ógnað til pess
að hætta við pað?«
»Nei, mér var alls ekki ógnað neitt«.
»Ég býzt við að gamli maðurinp haíi
iieðið mjög ákaft um að fá að sleppa.
»Já — ójá — [>að gerði hann«.
»Og pú hefii' látið undan síga?«
»Nei, ég liefi ekki talað eitt orð við
hann«.
«Nú, svo hann hafði einn orðið, eða
hvað?«
» Já«.
»Og pú sagðir ekki eitt einasta orð?«
»Ekki eitt«.
»Hvað í ósköpunum gerðir pú pá?«
»Ég held næstum að ég hafi felt
nokkur tár?«
»Og pú segir að gamli maðurinn hafi
beðið [>ig svona auðmjúklega?«
»Mig — nei, pað sagði ég ekki, hann
talaði ekki eitt einasta orð við mig«.
»Nú, aná ég pá spyrja, hvern hann
ávarpaði í návist pinni?«
»Guð almáttugan«.
»Nú, já — hann féll fram í bæn, er
pað svo?«
»Ekki til pess að öðlast hylli mína
eða meðaumkun að minsta kosti. —
Éjáðu nú til, ég fann litla húsið hans
auðveldlega, barði á útidyrnar, sem stóðu
hálfopnar, en enginn heyrði til mín, svo
ég gekk inn í anddyrið, og sá í gegn-
um gáttina, pví hurðin var ekki alveg
lokuð, eins snotra baðstofu og hægt er
að hugsa sér. — Par lá gömul kona í
rúmi, hún hafði silfurgrátt hár og §at
upp við dogg; hún leit út alveg eins og
hún móðir mín leit út síðast er ég sá
hana. — Jæja, ég ætlaði að fara að
berja að dyrum, en í pví segir hún,
skýrt og greinilega: »Jæja, pabbi, byrj-
aðu pá, ég er til búin. Á kné við rúmið
hjá henni féll gamall gráhærður maður,
ennpá eldri en kona hans; — á pví
augnabliki gat ég ekki barið og pað
pótt líf mitt hefði legið við. — Ilann
byrjaði bæn sína; fyrst minti hann Guð
á, að pau, mainma og hann væru enn
lians auðmjúku börn, og hvað erfitt,
sem hann léti mæta peim, mundu pau
alls ekki rísa mót vilja hans. Að vísu
væri peim pað mjög erfitt að missa
heimilið sitt á gamals aldri, einkum er
veslings mamma væri svo veik og ósjálf-
bjarga; en alt að einu væri pað pó ekki
hið daprasta sem pau hefðu reynt. I’ví
næst gat hann pess við Guð, hve alt