Ljósberinn - 16.03.1929, Blaðsíða 5

LJÓSBERINN
85
»Einliver kunning'inn úr sveitinni?«
spurði stúlkan.
»Ó, nei, ekki er það. Bað er stúlka,
seui barst inn til mín ^f tilviljun í gær-
kvöldi«, svaraði Marín, »eða ég ætti
fremur að segja að Guð hafi vísað henni
inn til mín«, bætti hún við.
»Einmitt I>að«, sagði stúlkan, »þu
[>ekkir hana pó víst eitthvað?«
»Nei, ég pekki hana ekkert«, svaraði
Marín einlægnislega. Hefi ekki séð hana
fyr en í gærkvöldi«.
»Af hverju leitaði hún [)á til pin,
fremur en annara?« s[iurði stúlkan for-
vitnislega. »0g pví fór hún ekki á gisti-
hús t. d. hérna?«
»Ég veit pað ekki, Óla inín, en ætli
hún sé ekki ein af peim, sem fáa eiga
vinina«, svaraði Marín með hægð.
»Eða pá ein af pessum iðjulausu flæk-
ingum, sem labba hús úr húsi og sníkja
sig inn á fólk«, sagði Óla og bar ört á.
»En pú mátt vara pig á peim, Malla
mín, pær eru plágur, ein kóm um dag-
inn í liús, og póttist vera að fala hús-
næði, en livað heldurðu? Liún gerir sér
lítið fyrir og stelur 10 króna seðli, rétt
á meðan konan leit af henni um augna-
blik — nei, pví segi ég pað, Marín,
varaðu pig á svona drósum, pær eru
ekki allar par sem pær eru séðar«.
Marín starði öldungis forviða á stúlk-
una á meðan hún lét dæluna ganga.
Svo sagði hún ofur rólega: »Ég er ekk-
ert hrædd um að stúlkan mín sé svona,
og hún er enginn flækingur. En segðu
mér annars eitt, Óla mín, heldur pú
ekki, ef að pú værir sjálf bágstödd og
vinasnauð, að pú yrðir fegin að einliver
vildi líkna pér, og lofa pér að vera?«
»Pú ert altaf eins, Malla mín«, sagði
stúlkan hlæjandi, »ekkert annað en
meinleysið og brjóstgæðin — betur að
pér yrði aldrei hált á pví«.
»Ekki óttast ég pað«, svaraði Marín
gainla borginmannlega, kvaddi Ölu og
hélt heim með heitu bollurnar sínar.
Henni féll illa hvað næturgesturinn
hennar hafði litla lyst á heitu bollunum
og afbragðs kafíi, sem hún færði stúlk-
unni í rúmið. Ekki leizt henni heldur
allskostar á blikuna, [)ó hún talaði fátt,
pegar stúlkan kvartaði um lasleika og
treystist ekki á fætur.
»Ætli pað líði ekki frá, heillin mín«,
sagði hún hughreystandi, en pað »leið
ekki frá«, og undir kvöldið voru bæði
læknir og ljósmóðir komin heim í kof-
ann hennar Möllu gömlu.--------
-----Að morgni næsta dags bættist
gömlu konunni nýr gestur, — grátandi
sveinbarn, og rúmri viku eftir pað var
ókunna stúlkan liðið lík. — Marín gamla
stóð grátandi hjá banabeðnum, og virti
fyrir sér fölnuðu og kyrru ásjónu henn-
ar. Pjáningasvipurinn var horfinn, friður
dauðans var kominn með tignarlega ró.
— En á beddanum í herbergishorninu
kvikaði ofursmá veikbygð vera, lifandi
vitni um horfinn gest, ókunnu stúlkuna,
sem fyrir skömmu drap að dyrum og
baðst vægðar í ofviðri andstreymisins.
Litlu, mögru hendurnar fálmuðu ósjálf-
rátt fyrir sór, — voru pær að leita að
lilýju móðurbjósti til pess að orna sér
við. — Blessað barn! Pér er snemma
varpað á kalt veraldarhjarn. En pú veizt
pað ekki — ekki enn pá. Pú lítur í
kring um ])ig, augun pín leita að ljósi.
Skuggsjá sálar pinnar er skær og fögur,
og hún býr yfir leyndinni, sem felst í
orðinu barn. Pau spyrja einskis ennpá,
augun pín dökku og djúpu, en pau biðja
um líkn handa munaðarlausu ungbarni,
sem ósjálfbjarga er varpað við fætur
pjóðfélagsins.
Marín gerir krossmark yfir líkið og
hverfur svo til barnsins á beddanum.
Drengurinn kjökrar ofurlítið veikuin
rómi. Gamla konan lýtur ofan að hon-