Ljósberinn - 16.03.1929, Blaðsíða 7

LJÓSBERINN
87
í saina tón, f>ó að I>eir meintu ekkert
ilt með [>ví í raun og veru.
Petta vissi kona Símonar, pví hún lét
ekki á sér standa með að vísa honum
inn í eitt stofuhornið. Par stóð hæginda-
stóll og í honum veslings litli Dauphin
sofandi. Pað var auðséð að reynt hafði
veriö að gera bólið hans mjúkt og hægt.
Moulins gekk að stólnum og leit á þessa
litlu beinagrind af barni með innlegustu
hluttekningu.
»Er Símon borgari heima?« spurði
Moulins og reyndi að gera sig reglulega
harðán og byrstan í rómi.
»Nei, herra liðsforingi«, svaraði kon-
an og leit ransakandi augum framan í
Moulins. En pað sem hún sá, heíir ef-
laust friðað huga hennar, pví að hún
hvíslaði svo hljótt, að hermaðurinn, sein
stóð álengdar lieyrði pað ekki.
»Pessvegna hefi ég búið' honum dá-
lítið mýkra ból, pví að við erum nógu
lengi búin að pína hann, vesalinginn.
En pegar Símon kemur, pá pruinar hann
og bölsótast, pangað til ég verð að taka
undan honum koddann«.
Moulins komst nú svo við, að nærri
lá að hann gæti ekki dulið tilfinningar
sínar fyrir hermanninum; en nú fann
hann, að kona Símonar gæti verið sér
önnur hönd í pví sem hann hafði með
höndum. Ilann hafði líka grunað, að
svo mundi vera, pví að hann mundi eftir
pví, sem Heron hafði sagt um hana.
Hann hugsaði með sér: »Hinn almáttugi
Drottinn Jesús Kristur lilýtur að hafa
hrært hjarta pessarar konu til ineð-
aumkvunar«.
í sömu svifum vaknaði Dauphin. Hver
veit nema pað hafi verið augnaráð peirra
beggja, Moulins og konu Simonar, e'r vakti
hann svo fult sem pað var meðaumkvunar.
Hann settist upp og horfði angistarlega
í kring um sig. En er hajin sá, hve pau
horfðu ástúðlega á hann, og ekkert
ónotaorð fór út af vörum peirra, pá
rétti hann Moulins hendina smáu og
mögru, eins og hann væri að biðja hann
að hjálpa sér.
Gamli Moulins varð nú lítið á her-
manninn og datt óðara snjallræði í hug.
»Ó, Jean«, sagði liann. »Eg get nú svo
ósköp vel séð um petta alt saman einn
míns liðs; en gerðu mér nú pann greiða
að kaupa dálítið af tóbaki, svo að við
lagsmennirnir getuin reykt saman, með-
an við erum að staupa okkur á pessu
sem eftir er af ölinu«.
Jean var óðara til í pað. Hann tók
lykil upp úr vasa sínum og fókk Moulins
og sagði: »Hérna, herra liðsforingi, er
lykillinn að síðasta klefanum, par sem
krakkarnir sitja. Nú vitið pér góða
grein á öllu og parfnist ekki lengur
leiðsagnar minnar. Svo bíðum við eftir
yður við spilaborðið í varðstofunni. Verið
pér sælir! Að svo mæltu snaraðist liann
út úr dyrunum.
Moulins sneri sér pá að drengnum
aftur. Hann lyfti honum á arma sér með
jafnmikilli blíðu eins og móðir hefði
getað sýnt. »Veslings litli Dauphin«,
hvíslaði hann og drengurinn hallaði litla
úfna kollinum að öxl gamla mannsins,
og póttist pá vera svo öruggur.
En konu Símonar komu tár í augu,
er hún sá pá saman, en sú var pó tíð-
in, að hún hafði verið hörð og hrotta-
leg við hann,
»Iíúsfreyja«, mælti Moulins; »ég ætla
nú að koma hingað á hverjum degi og
ég skil ósköp vel, að pér kennið í brjósti
um petta veslings barn.
»Líttu á«, sagði hann og stakk pen-
ingi í lófa hennar, »kauptu fyrir hann,
kvað helzt sem pú heldur að get.i gert
lionum gott, en segið pó hvorki manni
yðar né öðrum neitt frá pví. Hve nær
er maður yðar úti, er pað á ákveðnum
dögum eða stunduui?«