Ljósberinn - 06.04.1929, Blaðsíða 4

108
LJÖSBERINN
miður lirjóta svo inörg liugsunarlaus og
köld orð af vörum mannanna, pau líkj-
ast haglskúrunum, sem dynja á varnar-
lausum nýgræðingnum.
Jói spurði oft sjálfan sig á þessa leið:
Af liverju talar Axel illa um móður
mína sáluðu? Hafði hann heyrt talað
svona um hana? Gat pað skeð að hún
liaíi verið vond, »auðvirðileg stelpukind«,
eins og Axel sagði? Og faðir hans?
Hver gat frætt drenginn um liann ? Hann
barðist við pessar spurningar, pær vörp-
uðu óróa inn í hugskot hans, og áhyggj-
uin, sem hann hafði ekki pekt fyr en
Axel og félagar hans fóru að brígsla
honum um föðurleysið. Hann fyltist
óumræðilegri löngun eftir að vita, hverra
manna hann var. Einstöku sinnum spurði
hann Möllu gömlu, fóstru sína, en hann
varð pess brátt vís, að gamla konan
var lítið betur að sér í pví efni, en
liann sjálfur, pó átti liann bágt með að
trúa pví að hún gæti ekki, ef hún vildi,
sagt sér ofurlítið meira um móður sína,
lieldur en hún hafði gert liingað til.
Drengurinn velti pví fyrir sér stund-
arkorn hvort hann ætti að spyrja fóstru
sína. einusinni enn, og komst að peirri
niðurstöðu að réttast. væri að gera svo.
»Fóstra mín«,' sagði hann hægt og
hikandi og ýtti námsbókunum ögn frá
sér um leið. »Heldurðu að pú vildir nú
ekki segja mér svolítið um hana móður
mína núna?«
Marín leit á hann allra snöggvast.
»Hvers vegna biður pú mig um pað
núna, góöurinn?«
»Af pví að ég var að hugsa um liana
núna«, svaraði Jói. »Mig langar til að
vita rneira um hana — — strákarnir
— segja — að hún væri —svo — vond!
— var hún það?«
Marín gainla hætti alveg að prjóna
og leit stórum augum á drenginn, sem
laut liöfði kafrjóður út undir eyru.
»IIvernig dettut pér í hug að spyrja
svona, barn ?« sagði hún öldungis forviða.
»Af pví að Axel segir að hún haíi
verið vond og auðvirðileg í alla staði«,
svaraði Jóliann með grátstaf í kverk-
unuin.
»Lifandi ósköp er að heyra petta!
Bágt oiga pessi börn að vera svona
vond! Nei, hún móðir pín heitin var
ekki vond, Jóhann litli. Eg er máske
ekki mannglögg manneskja, en svipur-
inn hennar gat ta*plega svikið rnig«.
Marín gamla varð æfinlega liátiðleg í
bragði, þegar hún mintist á ókunnu
stúlkuna, sem barst svo skyndilega inn
í kofann liennar, og hvarf þaðan jafn-
skjótt aftur. Drengurinn mændi með
ákefð á gömlu konuna.
»Æ, segðu mér frá henni!« sagði
hann.
»Pví miður var hún svo stutt hjá
mér«, mælti Marín. »Og hún var ein-
lægt lásin og oft lítt viðmælandi; ég
reyndi til að láta henni líða þolanlega
og vildi ekki ónáða liana með óparfa
spurningum, þessvegna vissi ég sama
sem ekkert um liana. Hún hefir eflaust
átt erfitt uppdráttar og orðið fyrir sár:
um vonbrigðum. Hún sýndi sig, blessuö
stúlkan. Hún var þunglyndisleg og fá-
orð, en auðvirðileg var hún sannarlega
ekki! Mér varð strax lilýtt til liennar. Eg
tala ekkert um hvað ég saknaði hennar.
Hún var svo hlýleg, pó hún væri ekki
margmál. Pú áttir góða móður, Jói
minn, ég vildi óska að pú yrðir líkur
henni«.
Tárin glitruðu í augum drengsins. »0,
ég vildi að hún hefði ekki dáið«, sagði
hanu.
»Guð sér bezt livað hentar«, svaraði
Marín gamla stillilega.
»En ,— en — sagði hann — talaði
hún aldrei um hann föður minn? spurði
drengurinn í hálfum hljóðum,