Ljósberinn - 06.04.1929, Blaðsíða 7
LJÓSBERINN
111
af pví, að Jerome hinn hefði yflrgefið
hana. En litli Bonaparte hafði vasana
fulla af góðgæti lianda litlu stúlkunni
og huggaðist hún stórum við pað. Og
svo sagði Bonaparte henni frá öllu
heima, par á meðal frá kjallaranum,
sein Napóleon bróðir hans hefði fundið,
frá föður hennar, sem gerst hefði skóla-
meistari, og frá kisu litlu, sem ýmist
hefði verið hjá foreldrum hennar, ýmist
hjá Desmoulins-fjölskyldunni og ýmist
hjá móður sinni. Hjá móður sinni hefði
hún stolið stóru fiskstykki, og mamma
hefðilátið hana kenná á pví; en pá grétu
pær litlu dætur Desmoulins og systur
mínar Pauline og Karoline, pá gat
mamma ekki fengið af sér að lúskra
kisu. Eg á að heilsa ykkur frá peim
öllum, og kisu líka«.
Pegar Bonaparte litli var alveg prot-
inn að sögum, pá lét hann Evgeníu
segja sér margt frá fangelsinu. Og merki-
legast af pví öllu var auðvitað pað, að
hún hefði margsinnis átt tal við Dauphin
litla, og pað var Bonaparte líka mest
forvitni á að vita. En pegar kvöld var
komið og pau fóru að hugsa til að
ganga til náða, pá mælti Evgenía:
»Eigum við ekki að biðja Guð um
pað, að við mættum sem fyrst komast
lieim aftur. Ilann Jerome, sein nú er
farinn frá mér, bað alt af hátt fyrir
Dauphin litla og pað gerir pú víst líka?«
»Ég kann víst ekki að biðja rétt«,
sagði litli. Bonaparte, »getur pú ekki
kent méi' -pað?«
»Jú«, svaraði Evgenía í hjartans ein-
feldni. »Við skulum krjúpa á kné og svo
bað Jerome á pessa leið:
»Kæri Jesús, líttu hérna niður til okk-
ar, verndaðu pá, sem við unnum og lof-
aðu okkur að koma lieim sem fyrst. Og
pú verður líka að gæta Dauphins litla,
kæri Jesús, að illir menn geri honum
ekkert mein. Amen«.
Upp frá pví kvöldi gleymdi Jerome
Bonaparte aldrei að biðja Guð.
Daginn eftir kom kona Símonar skó-
ara til peirra og hafði Daupliin ineð sér.
Hún vildi heldur koma með drenginn til
peirra, en að pau kæmu til hennar, pví
að maður hennar kom svo oft heim fyr
en hún bjóst við. Jerome Bonaparte
viknaði eigi síður við pað að sjá Daup-
hin en Jerome Desmoulins áður. En pau
Moulins gamli og kona Símonar rak
aftur og aftui' í rogastanz pann dag út
af pví, að Dauphin leit eins og undrandi
á pennan nýja Jerome. Var hægt að
hugsa sér, að hann sæi í raun bg veru
einhvern mun pessara tveggja drengja,
sem annars voru svo nauðalíkir hvor
öðrum. Skildi pað vera málrómurinn?
pað gat enginn sagt peim og síst af
öllu litli Dauphin sjálfur.
Nú rann upp sá dagur, að hermaður
kom og sótti Jeróme Bonaparte og leiddi
hann fyrir »Velferðarnefndina« svo nefndu.
Moulins hafði sagt drengnum, hvað í
ráði væri, svo að hann var við öllu bú-
inn. Ilann var pví hinn rólegasti, er
hann fór með hermanninum; en beðið
hafði liann litlu vinu sína að biðja fyr-
ir sór, að honum yrði ekki á að segja
sem öðrum gæti orðið til meins. Og Ev-
genía lá á knjánum allan pann tíma,
er vinur hennar stóð frainmi fyrir dóm-
aranum.
Dréngurinn leit á einn af öðrum af
pessum mönnum og harðýðgin og grimd-
in skein út úr svip peirra allra. Honum
fanst í fyrsta bragði, sem liann sæi
hvergi bregða fyrir vingjarnlegu andliti.
Og pó' var einn í pessum hóp, sem leit
til hans meðaumkunaraugum. Pað varð
Danton. Pað var eini pjóðveldismaður-
inn, sein var kunnur að pví, að hann
væri alt of hófsamur; honum pótti pað
meðal annars næsta ómannlegt að selja
börn í fangelsi og myrða pau.