Ljósberinn - 06.04.1929, Blaðsíða 6

110
LJÓSBERINN
»lJið fáið nú að sjá, að fyrst Vorið
heflr lofað að koma, }>á kemur pað, og
þá batnar ömmu sjálfsagt líka«.
Pegar pau Sveinn og Gréta vöknuðu
morgunin eftir, pá skein blessuð sólin
svo heitt og yndislega inn til þeirra.
Viku síðar var alautt orðið, hvergi
sást svell né snjófönn og blómin fóru
að þjóta upp í aldingarðinum og fugl-
arnir sungu svo að unun var á að hlýða.
Jú, Vorið var komið, það var ekkert
vafamál.—
Og amma gamla var svo frísk og fjör-
ug; og var svo himinlifandi glöð af því
að fá að njóta sólarylsins.
Sveinn og Gréta sátu á fótaskörinni
hennar og héldu í hendina á henni og
pau voru svo innilega glöð, því elsku
amma var oröin frísk aftur og gat ver-
ið á fótum.
Og sem pau sátu nú svona og hlust-
uðu á ljómandi i'alleg ævintýr, sem
amma var að segja þcim, pá víkur
Sveinn sér að Elsu og segir:
»Guði sé lof, að við sótturn vorið!«
Hverflfiiii laiiiiiiniar. )
Saga, eftir Adolphine Fogtmann.
tíjurni Jónssón þýddi.
[Frh.J Daginn eftir, klukkan tvö að
morgni, gekk gainli liðsforinginn fram
og aftur fyrir utan dyrnar að klefa
barnanna og var honurn mjög órótt inn-
an brjósts. »0, að þeir sonur minn og
drengurinn kæmu nú í tæka tíð, svo að
pað hepnist, sem fyrir er ætlað«.
Hann var búinn að gera börnunum
viðvart um pað, sein verða átti og hjálp-
aði Jerome Desmoulins til að fara úr
fötunu.m, sem Jerome Bonaparte átti að
fara í. Síðan hafði hann verið viðstadd-
ur, pegar börnin Jtvöddust. Pá hafði
litla Evgenía grátið og sagt: »Ég vildi
óska, að Jerome Bonaparte yrði eins
góður við mig, eins og pú hefir verið«.
IJá svaraði Jerome Desmoulins af fullri
sannfæringu: »IJú mátt reiða pig á, að
hann verður pað, pví að hann er góður!
En pið megið ekki gleyma pví að biðja
Jesú«.
»Nei, pví skulum við vissulega ekki
gleyma«, svaraði litla stúlkan. »En ég
vildi óska, að ég ætti líka að l'ara heim«.
Að pví búnu hafði Jerome reynt að
hugga hana með pví, að pað væri nauö-
synlegt vegna Dáuphins litla, að hún
sæti lengur í fangelsinu, og ekki var
annað að sjá en- að Evgeníu litlu yrði
petta til lniggunar. Og loks, er klukkan
var 5 mínútur yfir 10, pá kom »sótar-
inn« og »sonur« hans.
»Fyrirgefðu pabbi«, sagði Pierrö; heill
hópur af prjónandi konum urðu á vegi
okkar æpandi og gargandi og töfðu
fyrir okkur. Pær voru á leiðinni þangað
sem Rimmugýgur byltingarinanna er að
verki og horfa á aftöku sér til skemt-
unar og sótarann lirylti við.
En hér var nú enginn tími til sam-
ræðu, liðsforinginn opnaði klefadyrnar
og drengirnir höfðu fataskifti í- einni
svipan. Að pví búnu faðinaði Jerome
Desinoulins Evgeníu litlu og hún sendi
ótal ástarkveðjur til peirra heima, eink-
uin til foreldra sinna ,og bróður síns.
Svörtu mennirnir fóru nú á brott úr
klefanum og fangelsinu. Enginn hal'ði
orðið þeirra var. Varpaði pá Moulins
öndinni léttilega.
Jerome Bonaparte fékk nú fyrst tíma
til að skila öllum kvieðjunum að heiman
til Evgeníu litlu; var hún altaf hnuggin