Ljósberinn - 06.07.1929, Page 2

194
LJOSBERINN
konum sínum bolla af kaf'fi með endur-
fundna syninum hennar. En [)að er eins
og hann geti ekki kyngt sopanum sín-
um.
Loks segir hann grátandi:
íMamma, fyrirgefðu mér, mamma, al-
drei skal ég framar baka pér slíka sorg!«
»Ég þakka pér fyrir! En ég hefi held-
ur ekkert ú móti því. Ég er bara glöð
af því að þú ert kominn hoim aftur,
elsku drengurinn minn!«
Já, það var veizla á heimilinu því á
þeim degi. Alt laut að honum, sem var
kominn heim. Móðurástin skein út úr
öllu, stóru og smáu — ástin til hans.
Vinkonurnar kvöddu þessa elskandi
vini. IJað var óhugsandi, að þessi end-
urfundur móður og sonar gæti nokkurn
tíma þeim úr minni liðið.
Ilugurinn barst hærra, barst upp að
lijarta föðursins sem tekur á móti synd-
urunum á sama hátt, já, langtum inni-
legar en þessi móðir. En hve þær lang-
aði til að geta hrópað þennan viðburð
út um víða veröld.
Kæri lesari! Ertu ekki í samfélagi við
Drottin? Ertu farin úr föðurhúsunum?
Kæra barn! Komdu þá heim! 1 húsi
föður þíns er náðarborðið hans búið fyr-
irgefningu syndanna og friði. Og þar er
beðið eftir þér. Syndin, óvinurinn og
heimurinn hafa blekt þig, þjáð þig og
jafnvel leitt yfir þig smán. Pegar þú ert
cinn, þá verður þú skelfdur, er þú sér
þína löngu syndaskrá, og svo getur far-
ið, að þú sjáir engar útgöngudyr fyrir
þér.
0, vertu óhræddur. Freísari þinn seg-
ir það ekki. Hann lætur vera opnar dyr
handa þér,. sein enginn getur læst.
Illustaðu á þessa kveðju frá honum:
»Ég feyki burt misgjörðum þínum eins
og þoku, og syndum þínum, eins og
skýi. — Komið því og eigumst lög við,
þó að syndir yðar séu sem skarlat, skulu
þær verða hvítar sern mjöll, þó að þær
séu rauðar sem purpuri, skulu [>ær verða
sem ull«. (Jes. 44. 22; 1. 18). —
Kemur hann ekki enn?« spurði Óli
litli með ákafa, þegar mamma hans kom
inn til drengjanna.
»Hann getur ekki orðið hér í kvöld«,
sagði hún. Hann biður kærlega að heilsa
þér og sendir þér þetta. Hann hefir bú-
ið það til sjálfur«.
»Pað er leiðinlegt að hann skuli ekki
koma«, sagði Óli litli. »Mér geðjast svo
vel að honum. En hvað ætli hann sendi
mér nú annars?«
Axel reyndi ekkert til að dylja fyrir-
litningu sina þegar Óli sýndi honum
myndina, sem hinir drengirnir dáðust all-
ir að.
Hróðugur á svipinn horfði Axel á rauð-
málaða kastalann, sem hann liafði sjálf-
ur gefið óla í afmælisgjöf, og var auð-
velt að sjá hve lítils virði honum þótti
inyndin frá Jóa í samanburði við gjöfina
frá lionum sjálfum.
En hinir drengirnir skoðuðu myndina
í krók og kring og þótti mikið til henn-
ar koma, svo að Axel þótti nóg um, þó
kastaði fyrst tólfunum þegar að ‘skrif-
stofustjórinn sjálfur, faðir hans Óla litla,
kom heim og Óli fór að sýna honum
allar afmælisgjaflrnar, en það yar eins