Ljósberinn - 20.07.1929, Blaðsíða 4

212
LJOSBERINN
»Pað er svo. Jæja, drengur minn, pú
heíir svarað furðanlega vel öllum [)ess-
um spurningum«, sagði Ellert, og vott-
aði fyrir brosi á alvarlega andlitinu lians.
Frh.
---------------
Ofnhanzkinn.
Saga eftir Erna Heinberg.
Pýdd úr »Hjemmet« af Bj. J.
Niðurl.
lídel æpti upp og ætlaði að prífa í
handlegginn á stráknum. En það var
uin seinan. Ilanzkinn, gjöfin, sem hún
hafði ætlað mömmu sinni, hraut af hend-
inni á Stebba inn í ofninn, niður í log-
andi bálið.
Stebbi skelti sein snarast aftur ofn-
hurðinni, og varð bæði hálf-daufur í
bragði og- ertnislegur í senn, og leit á
Edel, en hún stóð eins og steini lostin
og náföl við hlið honum.
»Þetta var Ijóta slysið, telpu-flón«,
tautaði hann og greip svo kolakassann
og ætlaði burt með hann.
»Stattu ekki parna glápandi«, sagði
hann, — pað er farið að hringja!«
Að svo inæltu s.naraðist hann á burt.
bað var eins og öll sund væru lokuð
fyrir Edel. Nú hafði hún hreint ekkert.
til að gleðja mömmu sína með morgun-
inn eftir, á afmælisdeginum. Og svo
bættist pað ofan á, að hún porði ekki
einu sinni að reiðast Stebba og segja
umsjónarmanninum frá strákskap hans,
— pví að Stebbi var sonur bankastjór-
ans Hougaards, pess er hafði íramtíð
foreldra hennar í hendi sinni.
Edel var komin heiin úr skólanum.
Þá kallar mamina niðri: »Edel, komdu
að borða. Flýttu pér, barn!«
Edel var heldur svifasein að standa
upp af rúmstoknum sínum. Iíún hafði
óðara farið upp á kvistherbergið sitt,
er hún kom úr skólanum, settist á rúin-
ið sitt og grét, pví að nú vissi hún
engin úrræði. En hún varð nú sa.int að
fara ofan til miðdegisverðar; en pá varð
hún saint fyrst að baða augun úr vatns-
fatinu.
En vatnið stóð enn í fatinu, sem hún
Iiafði pvegið sér úr um morguninn, —
hún hafði orðið vitund sein fyrir.
Jæja, Edel fór nú ofan, en vildi ekki
hryggja mömmu sína með pví að vera
öll útgrátin. Hún litaðist um, og kernur
auga á opinn gluggann. Hún hlustar,
hvort nokkur sé á ferð á götunni. Nei,
par heyrðist hvorki stun né hósti. Og
svo tekur hún pvottafatið og hvollir pví
út um gluggann. En rétt í pví gengur
einhver fram hjá! Og skvetturinn skall
á steinlagningunni. Hún heyrði pað svo
glögt. En hún heyrði líka, að cinhver
var að tauta par niðri og stinga niður
staf sínum heldur í fastara lagi. Hvað
var nú á seiði? Ilún setti fatið í snatri
á pvottaborðið og snaraðist svo aftur
út að glugganum og gægðist út — ósköp
varlega!
Nú var sem blóðið stöðvaðist í æðum
hénnar, og hún fékk ákafan hjartslátt.
Parna var pá Hougaard bankastjóri!
Pað var hann, sem orðið hafði fyrir
dembunni. Hann stóð parna beint fyrir
neðan og hélt á svörtum og fínum hatti
í hendinni og purkaði vandlega af hon-
um með vasaklútnum sínum. Svo hristi
hann sig dátlítið, setti upp hattinn, rak
stafinn dálítið harkalega ofan í stein-
stéttina, og hélt svo áfram leiðar sinnar.
Edel Imeig niður á setuna litlu undir
glugganuin, og varð hvorttveggja í senn,
létt og pungt fyrir brjósti. Iíann var að
sönnu farinn, pessi voða strangi maður,
en hann vissi ógn vel, hverjir bjuggu 1
húsinu. Og pá mintist Edel aftur orða