Ljósberinn - 20.07.1929, Blaðsíða 4

212
LJOSBERINN
»í>að er svo. Jæja, drengur minn, pú
heíir svarað furðanlega vel öllum pess-
um spurninguin«, sagði Ellert, og vott-
aði fyrir brosi á alvarlega andlitinu hans.
Frh.
Ofnhanzkinn.
Saga eftir Erna Heinbery.
Pýdd úr »Hjemmet« af Bj. J.
Niðurl.
Edel æpti upp og ætlaði að prífa í
handlegginn á stráknum. En pað var
um seinan. Hanzkinn, gjöfin, sem hún
hafði ætlað mömmu sinni, hraut af hend-
inni á Stebba inn í ofninn, niður í log-
andi bálið.
Stebbi skeiti sem snarast aftur ofn-
hurðinni, og varð bæði hálf-daufur í
bragði og- ertnislegur í senn, og leit á
Edel, en hún stóð eins og steini lostin
og náföl við hlið honum.
»I°etta var ljóta slysið, telpu-flón«,
tautaði hann og greip svo kolakassann
og ætlaði burt með hann.
»Stattu ekki parna glápandi«, sagði
hann, — pað er farið að hringja!«
Að svo mæltu snaraðist hann á burt.
Tað var eins og öll sund væru lokuð
fyrir Edel. Nú hafði hún hreint ekkert
til að gleðja mömmu sína með morgun-
inn eftir, á afmælisdeginum. Og svo
bættist pað ofan á, að hún porði ekki
einu sinni að reiðast Stebba og segja
umsjónarmanninum frá strákskap hans,
— pví að Stebbi var sonur bankastjór-
ans Hougaards, pess er hafði framtíð
foreldra hennar í hendi sinni.
Edel var komin heim úr skólanum.
Þá kallar mamma niðri: »Edel, komdu
að borða. Flýttu pér, barn!«
Edel var heldur svifasein að standa
upp af rúmstoknum sínum. Hún hafði
óðara farið upp á kvistherbergið sitt,
er hún kom jir skólanum, settist á rúm-
ið sitt og grét, pví að nú vissi hún
engin úrræði. En hún varð nú samt að
fara ofan til miðdegisverðar; en pá varð
hún samt fyrst að baða augun úr vatns-
fatinu.
En vatnið stóð enn í fatinu, sem hún
liafði pvegið sér lir um morguninn, —
hún hafði orðið vitund sein fyrir.
Jæja, Edel fór nú ofan, en vildi ekki
hryggja mömmu sína með pví að vera
öll útgrátin. Hún litaðist um, og kemur
auga á opinn gluggann. Hún hlustar,
hvort nokkur sé á ferð á götunni. Nei,
par heyrðist hvorki stun né hósti. Og
svo tekur hún pvottafatið og hvolfir pví
út um gluggann. En rétt í pví gengur
einhver frarn hjá! Og skvetturinn skall
á steinlagningunni. Hún heyrði pað svo
glögt. En hún heyrði líka, að einhver
var að tauta par niðri og stinga niður
staf sínum heldur í fastara lagi. Hvað
var nú á seiði? Hún setti fatið í snatri
á pvottaborðið og snaraðist svo aftur
út að glugganum og gægðist út — ósköp
varlega!
Nú var sem blóðið stöðvaðist í æðum
hennar, og hún fékk ákafan hjartslátt.
Parna var pá Hougaard bankastjóri!
Pað var hann, sem orðið hafði fyrir
dembunni. Hann stóð parna beint fyrir
neðan og hélt á svörtum og fínum hatti
í hendinni og purkaði vandlega af hon-
um með vasaklútnum sínum. Svo hristi
hann sig dátlítið, setti upp hattinn, rak
stafinn dálítið harkalega ofan í stein-
stéttina, og hélt svo áfram leiðar sinnar.
Edel hneig niður á setuna litlu undir
glugganum, og varð hvorttveggja í senn,
létt og pungt fyrir brjósti. Hann var að
sönnu farinn, pessi voða strangi maður,
en hann vissi ógn vel, hverjir bjuggu í
húsinu. Og pá mintist Edel aftur orða