Ljósberinn - 17.08.1929, Blaðsíða 5

LJOSBERINN
245
»Eg þori ekki heim — ég pori ekki að
vera úti á götuoni, — — má ég vera
hérna-------?«
Frú Ellert hlýddi gauingæfilega á sögu
drengsins, útlit hans bar vott uin að
sagan var sönn, angist og ótti skein út
úr augum hans, eins og næturmyrkrið
hefði hertekið sálina hans. Veslingurinn,
munaðarlaus og einmana!
Frú Ellert þerraði sér um augun og
rendi hugannm inn í herbergið, þar sem
litli ljóshærði sonurinn hennar svaf fjarri
öllum ótta, umvafinn ástríkum föðurfaðmi
á meðan þessi veslings drengur hafði
verið að hröklast einn síns liðs í vetrar-
kulda og myrkri, hræddur við allt og
alla. —
Hún lagði handlegginn utan um lierð-
arnar á honum og hallaði honurn þegj-
andi upp að sér, en drengurinn fann
samúðaröldu streyma um sál sína, hún
eyddi kuldanum og rak burtu óttan sem
hafði leikið hann svo hart, og honum
færðist ósegjanlegur friður.
»Og svo parftu að hvíla pig vel, góði
minn«, sagði frúin. »En ég ætla að gefa
pér heitt að drekka áður en pú sofnar.
Láttu fara vel um pig í legubekknuin á
meðan ég skrepp frain að hita pér
mjólk«
Jói leit til liennar pakklátum augum.
Hann naut hvíldarinnar inni í hlýrri
stofunni, par sem blessað ljósið logaði
svo skært og rak skuggana á flótta.
Notaleg værð gagntók hann. Svefninn
var á næstu grösum. Pegar frú Ellert
kom inn með heitu mjólkina var Jói
steinsofnaður.
-----■•><*><•----
Enginn rós er án pyrna.
Aldrei deyr iðjumaður úr hungri.
Ekki má viljugan hest of hart keyra.
Töfraskógurinn.
Einu sinni var hraustur, ungur maður,
sem Hinrik hét. Hann var búinn að
missa foreldra sína, og nú ætlaði hann
að yfirgefa föðurlandið sitt og ferðast
til útlanda og sjá sig u.m,
Skömmu síðar bar liann að landi, þar
sem hann hugði að gott mundi vera að
eiga heiina. En pað var nú víst af pví,
að hann hafði komið sér niður hjá fiski-
mannsfjölskyldu, en hjónin áttu dóttur,
sem var svo fríð og yndisleg, að hann
varð óðara ástfanginn af henni.
Einu sinni heyrði hann, að fiskimaður
ætti erindi til höfuðborgarinnar, og pað
var langleiðisför, pví að hann sagði að
hann yrði að krækja fyrir afarvíðáttu-
mikinn skóg, sem væri pár í grendinni.
»Yæri ekki stórum hægra að fara
beina leið í gegnum skóginn?« spurði
Hinrik.
Fiskimaður leit forviða á liinn unga
mann. »Jú, auðvitað tæki pað af manni
ekki svo lítinn krók, ekki minna en
helming leiðarinnar; en inn í skóginn
vogar enginn að fara, hvorki menn né
skepnur«.
»Hvers vegna ekki það?« spurði Ilin-
rik.
^Pað er vegna pess, að petta er seið-
skógur. Hann hefir alt af verið pað, síð-
an ungi konungurinn okkar og hún litla
dóttir hans hurfu inn í hann«.
»Hurfu pau? Voru þau seidd?« spurði
Hinrik forviða.
»Já, já«, sagði fiskimaður, »höfuðborg-
in liggur fyrir hinuin enda skógarins og
hallargarðarnir liggja fast upp að skóg-
inurn. Konungur gekk á hverjum degi
spölkorn með dóttir sinni inn í skóginn,
en hún var ekki nema tveggja ára. En
einu sinni bar svo við, að konungur
kom ekki aftur né litla dóttirin hans;