Ljósberinn - 07.09.1929, Blaðsíða 3

LJÓSBERINN
267
Tveir vinir.
Jusuf gat ekki sofið, hann lá og bylti
sér á mottunni sinni. Hann var að hugsa
utn allt pað undarlega, sem fyrir hann
hafði koinið pennan dag.
»Hvað ætli sé orðið framorðið?« Ekk-
ert hljóð barst að eyrum lians, annað
en hundagelt við og við. I’að ldaut að
vera hánótt. Arabadrengurinn hlustaði,
hvort liann heyrði ekkert í herberginu
við hliðina á hans herbergi, en hann
heyrði hvorki stun né hósta. Stundum
var frændi hans vanur að hrjóta, en
nú heyrðist ekkert til hans.
Frænda lians hafði alvarlega sinnast
við hann um daginn vegna þess að
liann kom með hávaxna, föla Gyðinga-
drenginn með sér. Var pað rangt af
honurn að gera það? Meðan pabbi hans
lifði, höfðu allir verið svo vingjarnlegir
við hann og pótt vænt um liann.
»Ó, elsku pabbi!«
•»
Jusuf stakk brúna andlitinu sínu nið-
ur í mottuna til pess að skýla tárun-
um, sem brutust fram og læddust niður
kinnarnar, og pó var enginn, sem gat
séð þau.
Faðir Jusufs hafði verið vefari. At-
vinna hans var að vefa dökkbrúu
Bedúínatjöld og grófgerðar, röndóttar
kápur. Oft hafði litli Jusuf staöið við
ldiðina á pabba sínum og horft á hann
undrandi yfir pví, hve handfljótur hann
var að laga til præðina.
En svo pegar kvöldið kom, pá stóð
faðir hans upp, fór fram í litla eldhúsið,
sem var við hliðina á hcrberginu peirra
og fór að matbúa kvöldverðinn, pví að
kona hans var dáin.
Svo var pað einusinni, pegar faðir
hans hafði ofið mikið af teppum, sein
lágu óseld hjá honum, að hann ákvað
að takast ferð á hendur til Móab, til