Ljósberinn - 07.09.1929, Page 8

272
LJOSBERINN
ur, en vildi þó gefa þeim hjartanlega
áminningu, sem við voru staddir, þá var
hann aftur og aftur að segja þetta sama:
»Börnin mín, elskið Iivert ann-
að«. —
Óg þegar hahn var spurður, livers
vegna hann leggði svo mikla áherzlu á
pessi orð öðrum fremur, pá svaraði
hann:
»Pað er af pví, að Jesús hefir boðið
pað, og svo af pví, að ef pað er gert.
[>á nægir pað«.
----<«»«>---
Hver er gæfuleiðin?
Sú að gefast, Kristi á æsku'árum.
Pað er ekki aðeins í fornkirkjuuni og
miðaldakirkjunni, að mestu menn kirkj-
unnar helguðu Kristi æskulíf sitt, heldur
heíir pað einnig gerzt á seinni tímum
og pað hér á Norðurlöndum: Noregi,
Finnlandi, Svípjóð og Danmörku.
Hans Nielsen Hauge hafði hjartað
fult af himinprá frá bernskudögunum.
En þegar haun var 25 ára, pá var hann
einusinni á gangi úti á víðavangi á
fögrum vordegi og söng pá sálminn:
»Hjartkæri Jesú af hjarta ég prái«.
Og pá varð hann svo höndlaður af kær-
leika Jesú og krafti hans, að hann var
algerlega á hans valdi upp frá pví.
Honum fanst hann vera svo »hrifinn
upp til Guðs«, að hann gæti ekkert
skynjað né sagt, hvað væri að gerast
hið innra með honum. En upp frá þeim
tíma var hann viss um sáluhjálp sína
og hvað honum var ætlað að gera.
Paavo Ruotsalainen, hin finska
Guðs hetja, var á barnsaldri, þegar hann
tók að berjast gegn syndum sínum til
sigurs; en er hann hafði tvo um tvítugt,
pá var iiann þreyttur orðinn á peirri
baráttu og hungraði pá mjög og pyrsti
eftir Guði; hann ferðaðist um auðnirnar
í Finnlandi, og eins og pyrstur hjörtur
leitar að vatni, svo var hann sí og æ
að leita andlegrar hjálpar og fann hana
að lokum hjá kristnum einsetumanni.
Par fékk hann svahið porHa sínum.
Grundtvig var kominn yfir tvítugt,
pegar hugur hans fór að hneigjast að
Guði og himneskum hlutum. Og pegar
liann var 26 ára. pá ásetti hann sér að
gerast siðbótarmaður, pví að hann
hneykslaðist svo á vanþekkingu samtíð-
ar sinnar. En pá var eins og tekið í
taumana við hann og spurt:
»Ert pú kristinn sjálfur?« Pessi
spurning koin svo flatt á hann og tók
hann svo föstum tökum, að hann varð
fyrst nærri brjálaður, en á eftir öðlaðist
hann hina sælu vissu barnslegrar trúar
á Guð og frelsarann.
»Allir eitt«
Safnast örsmá sandkorn,
safnast dropar smá,
verða að víðum lendum,
verða’ að djúpum sjá.
Ápekkt er með börnin,
ung og kraftasmá,
öll á eitt ef leggjast,
orkað miklu fá.
B. J.
Glansmyndir,
fallegar, nýkomnar í bókaverzlunina
Emaus.
1 Prentsm. Jóna Pelgaapnar,