Ljósberinn - 05.10.1929, Blaðsíða 2

298
LJÖSBERINN
að gera«, svaraði Nína. Og svo las hún
allan sálminn upp úr sér liátt og skil-
merkilega. Sá sálmur hefir orðið svo
mörgum til mikillar huggunar sem bágt
hafa átt«.
Ilenni fipaðist hvergi og endaði á
pessum versum:
»Akalli hann mig, mun ég bænheyra
hann; ég er hjá honum í neyðinni, ég
frelsa hann og geri hann vegsamleg-
an; ég metta hann með fjöld lífdaga
og læt hann sjá hjálpræði mitt«.
»Já, Guð er góður«, sagði gamli mað-
urinn. Hann hefir hjálpað mér og varð-
voitt. mig alla æfi mína. Nú bið ég hann
að blessa pig, kæra litla stúlka, pví að
pú hefir glatt mig svo innilega með
fiessum sálmi. Og hann mun líka ein-
hverntíma verða pér sjálfri til huggunar
og styrkingar«.
Nína hljóp nú heim aftur himinglöð.
I’að var eins og henni hefði verið gefin
stórgjöf. Nú kepptist hún við að læra
sem flesta Davíðssálma, pví að nú var
luin búin að komast að raun um, að
að pað gat orðið til blessunar ))æði fyrir
aðra og hana sjálfa. Bessi sálinur er
líka í sálmabókinni pinni nr. 49. Lærðu
hann og syngdu hann.
Ljósið í kofanum.
Sögukom oftir Grím Sk.eggjasón.
Pað var síðla dags. Himininn var
hulinn skýjum og stormurinn óx. Fyr
en varði var komin niðdiinm Jioka. I5að
vöruðust peir ekki Björn og Bárður,
annars hefðu peir farið fyrr að leita til
lands, par eð náttmyrkrið fór nú líka í
hönd. Gott veður hafði verið um daginn
og peir fiskað vel. Nonni litli var sá
priðji á bátnum. Hann* var sonur Björns
og 19 ára gamall. Bárður setti upp segl-
in og Björn settist við stýrið, en Nonni
fór að ausa sjó úr bátnum. Björn tók
stefnu til lands og beitti í vindinn, pví
hann ætlaði að ná fyrir Hafnartanga;
en pá höfðu peir náð firðinum. En petta
fór á annan veg. Pegar peir höfðu siglt
um stund, tók Björn eftir pví að átta-
vitinn var ekki í rétt. góðu lagi. Sjór
liafði koinist niður ineð skífunni og
skeinmt hann. Honum {lótti [iví ekki ráð-
legt að nota hann. Hann setti á sig
vindinn bezt hann gat, pví pegar nær
ströndinni kom, pá var óhreinn sjór og
um einn einasta öruggan innsiglingar-
stað að ræða. En hver gat fundið pann
stað í pessu myrkri ?' Að vísu var pokan
farin, en níðamyrkur komið. Stormurinn
æddi og dreif rnikið yfir bátinn. Bárður
gætti segla, en Nonni jós af kappi. Allir
voru peir pögulir.
»Við verðum, Bárður minn, að varpa
einhverju af aflanum útbyrðis«, mælti
Björn, dapur í bragði.
»()sköp er sjórinn úfinn«, sagði Nonni.
Öldurnar rísa himinháar«.
»Austu, drengur minn, austu kapp-
samlega«, sagði pabbi hans.
»Iíeklur pú að við náum Iandi?«
spurði Nonni pabba sinn.
»Með Guðs hjálp«, svaraði pabbi hans.
Hann vissi vel að peir höfðu ekki náð
fyrir Tangann, en nálguðust óðfluga
brimgarðinn, pví brimsuðan var fram-
uridan. Bæn í hljóði steig upp frá hjarta
Björns: »Drottinn, hjálpa pú okkur í
gegnum skerjagarðinn«.
Nonni fór að gráta. »Góði Guð, lofaðu
okkur að koma heim til mömmu minn-
ar«, bað hann í hljóði. Veðrið jókst og
peir Björn og Bárður voru pungt hugs-
andi yfir pví, hvað gera skyldi. Eigin-
lega var ekkert hægt að gera.
Allt í einu hrópaði Nonni: »Ljós, pabbi,
ljós! ljós!«