Ljósberinn - 05.10.1929, Blaðsíða 6
Í302
LJÖSBERINN
stafnfestinni fast að jak-
anum, sem drógstmeð
ílughraða í áttina til
lands. Isjakinn hallaðist
svo að Jónas varð að
ríghalda sér við efri
brún hans annari hendi,
en með hinni hélt hann
í blöðruselinn. Til allrar
hamingju synti dýrið
beint áfram efst í sjáv-
arfletinum. Hver mundi
verða endir á öllu
þessu einkennilega ferða-
æfintýri ?
Augnablikisíðar heyrð-
ist sog og blástur, sjór-
inn ólgaði og löðrið lék
um höfuð þeirra frænda,
svo að þeir hvorki
heyrðu né sáu. Há-
hyrningurinn var kom-
inn á grynningar rétt
hjá stað þeim á eyjunni,
þar sem þeir höfðu
skotið selinn. Dýrið
barði í kring um sig
moð bægslunum, en
hreyfingarnar urða æ
veikari og veikari'.
ísjakinn var nú alveg
kyr og Óli og i'rændi
hans drógu sig í land.
Peir börðu niður fót-
unum til að hita sér
og litu hver á annan
og svo á veiði sína, sel-
inn og háhyrninginn,
sem var nærri því helm-
ingi lengri en skinn-
báturinn lians Óla. —
Nú var um að gera
að komast heim sem
allra fyrst. Jónas klifr-
aði upp á stein og
Óheppinn reiðmaður.
Friðrik: Nú skal ég þó fá jnér góðan reiðtúr.
En allt í einu tekur hesturinn stökk
Friðrik: Pá er ég nú kominn á bak.
Áfram!